Dolfijnen, walvissen en ijsjes voor 30 cent
Blijf op de hoogte en volg Simone, Koen, Eline en Nynke
24 Augustus 2014 | Australië, Biggera Waters
Dag allemaal,
Inmiddels zijn we al lang en breed weer thuis en zelfs aan het werk. We willen jullie nog wel deelgenoot maken van de laatste week van onze Australiëtrip. Daar zaten weer veel hoogtepunten bij! Dank voor het lezen en de reacties. We hopen dat je een beetje hebt kunnen meegenieten.
Woensdag 6 augustus Hervey Bay – Tin Can Bay
We hebben niet veel haast om weg te komen vandaag. Koen loopt nog een uurtje hard over de boulevard en het strand, Simone staat lang onder onze privédouche en Eline en Nynke spelen met Pieter en Hidde. Als Simone onder de warme straal staat, komt een huilende Eline haar hokje binnen. Ze is hard van het springkussen op haar rug gevallen en kan bijna niet ademen. Hier is even eerste hulp en een dikke knuffel nodig. Gelukkig gaat het daarna wel weer, maar Eline houdt wel een paar dagen last.
Voordat we Hervey Bay verlaten, doen we met zijn vieren nog een wandelingetje over het strand. Daarna zetten we koers naar Tin Can Bay, een kilometer of 80 verderop. Het hele stuk rijden we door het bos. Niet het wilde regenwoud dat we gewend zijn, maar een plantbos. Duizenden rijen van dennenbomen in verschillende stadia van groei, van kleine kerstbomen tot dertig meter hoge reuzen die bijna klaar zijn om gekapt te worden.
Tin Can Bay is maar een klein dorpje op een schiereiland in een baai van de oceaan en onze camping is ook maar een kleine en ietwat vergane camping. Geeft niets, het is een mooie plek om de was te drogen te leggen en een potje te kezen. Aan het eind van de middag lopen we naar de punt van het schiereiland. We zien woelig water, een jachthaventje, dikke pelikanen, een leuk parkje met speeltoestellen , een dicht zwembad en het plekje waar we morgen dolfijnen mogen voeren. Dat is de reden dat we hier neergestreken zijn en we verheugen ons er enorm op! Maar eerst gaan we maar eens op tijd naar bed…
Donderdag 7 augustus Tin Can Bay – Mooloolaba
Het noodlot slaat weer toe: uitgerekend vandaag heeft Simone migraine. Koen en de kinderen laten haar nog even slapen als we om 6 uur opstaan, darmspoelen en ontbijten. Om 7.30 uur moeten we paraat staan. Simone blijft nog even liggen als wij kaartjes kopen en het dolfijnenbaaitje bekijken. In deze baai wonen een stuk of twintig dolfijnen die iedere ochtend gevoed worden vanaf een mini-strandje. Dertig jaar geleden zwom een Indo-Pacific humpback dolfijn naar dit plekje omdat hij nieuwsgierig was naar de mensen die daar woonden. Sinds die dag komen er elke dat een paar om visjes te krijgen. Het is de enige plek op het vasteland ter wereld waar gereguleerd wilde dolfijnen gevoerd worden!
Twee dolfijnen liggen al op ons te wachten. Wij, en twintig anderen, mogen alvast met blote voeten de baai in. Aaien mag niet, maar misschien zwemmen ze wel met hun snuit tegen ons aan. Om 8.00 uur moet iedereen op de kant, krijgt een visje en mag een voor een het water in om het visje te geven. Heel simpel: houd je hand vlak, knijp met je duim het visje vast en houdt het een stukje boven water. De dolfijn hapt het met zijn puntige snuit zo uit je hand. Simone is inmiddels wakker, houdt zich met paracetamol op de been en geniet net zo hard van de grappige, happende dolfijnen als Koen en de kinderen.
Met ons laatste restje benzine trekken we weer verder. Het is nog even spannen of we de volgende pomp wel halen, maar het lukt! Terwijl Simone slaapt in de passagiersstoel rijden we via Gympie weer van de kust af, om bij Ponoma weer richting zee te draaien. We zetten koers naar een van de mooiste strandjes van Australië. Maar Noosa staat ook bekend om zijn hoge golven (voor de surfers), het toegankelijke National Park en de mondaine binnenstad waar Australische filmsterren regelmatig flaneren. Het is druk op de kleine weggetjes en we vinden me grote moeite een parkeerplaats voor onze grote camper.
Als we de baai van Noosa Heads zien, begrijpen we alle drukte. Mooier dan dit zie je ze zelden. Parelwit zand, een beschutte baai en een heerlijk zonnetje tegen de blauwe lucht. Simone voelt zich inmiddels stukken beter en met zijn vieren duiken we het water in. Heerlijk! Het is ook leuk spelen met de dikke golven, probeer er maar eens overheen te springen! Op het strand bouwen we een paar goede zandkastelen. Koen graaft zelfs een enorme tussen waar Eline en Nynke samen inpassen. Koen wandelt nog langs de ruige kust naar het National Park en doet nog een rondje regenwoud. Opvallend veel stoere surfers zoeken op zee naar de perfecte golf of liggen in hun hippiebusje te chillen. Op de terugweg stoot Koen zijn grote teen tegen een rotsblok en bloedend komt hij weer bij Simone, Eline en Nynke. De enige remedie is een ijsje! Terug bij de camper spoelt hij de wond toch maar uit met water en betadine.
We hadden graag langer willen blijven in dit zonovergoten dorpje, maar we moeten weer door. Met uitzicht op het strand en de zee rijden we in een half uur naar Mooloolaba. Niet zo’n pittoreks dorpje als Noosa, maar een toeristisch stadje met appartemengebouwen en hotels. Ingeklemd tussen het beton en het zand ligt onze camping, een fijn plekje vlak aan zee. We mogen van geluk spreken dat we hier een plekje hebben kunnen reserveren, want het is vol in de regio Brisbane. EKKA is in town, een kruising tussen een kermis en landbouwbeurs, en daar komt de halve provincie op af. ´s Avonds zijn we lang bezig om campings te vinden voor de komende dagen en dat valt niet mee. Een camping voor de laatste vier dagen Australië lukt snel, maar eentje voor morgenavond is niet te vinden. Pas de volgende dag hebben we na 15 telefoontjes beet… Ook het mountainbiken in Noosa krijgen we niet georganiseerd, want de fietsen zijn op.
Aan het eind van de middag wandelen Simone en Koen nog een rondje over het strand en zien de zon ondergaan boven de heuvels op het vasteland. Dan nog een goed bord eten met voor het eerst deze week weer een biertje erbij! Morgen weer vroeg op…
Vrijdag 8 augustus Mooloolaba – Forest Glen
…. want we gaan walvissen kijken! En daarvoor moeten we al vroeg bij de boot zijn, die gelukkig aan de overkant van de straat vertrekt. Simone is nog niet 100% na gisteren en wapent zich met haar polsbandjes tegen zeeziekte. We komen met onze internetboeking probleemloos de boot op. We houden nog even de adem in, want voor de boeking hebben we de kortingscode van Pieter en Marjolein misbruikt en clandestien 50% korting gescoord!
We zijn nog maar twintig minuten onderweg of we zien de eerste walvis al. Op een afstand zien we een rug die snel onder water duikt. De schipper vermoedt dat hij weer naar het zuiden migreert en besluit hem te volgen. Drie minuten later popt hij weer op en zien we hem in volle glorie liggen. Hij, of beter: zij, blijkt zelfs een kindje meegenomen te hebben. Zeker een half uur lang volgen we het stel. Om de vijf minuten komen ze boven water, spuiten een fontein van water uit hun blowhole, zwaaien soms met hun staart en duiken dan weer onder. Soms heeft de schipper goed gegokt en liggen we vlakbij de walvissen, soms liggen ze wat verderop. We zijn enorm onder de indruk van het enorme formaat en de prachtige V-vormige staart. Wat een mazzel hebben we dat we dit stel zo vroeg gevonden hebben. Simone kleurt langzamerhand steeds groener en verhuist van het hobbelige voordek naar de rustigere achtersteven. Maar dat kan helaas niet voorkomen dat ze de kwaliteit van de kostzakjes moet testen. Tussendoor filmpjes maken lukt wonderlijk nog wel.
Na een uurtje moeten we uitwijken voor een mammoettanker en raken we moeder en kind kwijt. Maar weer hebben we mazzel en stuiten we op een ander tweetal. Twee volgroeide walvissen blijken heel enthousiast over onze komst en flapperen met hun vinnen.! Ook maken ze veel geluid en showen ze ook hun staartvinnen. Driedubbel wauw!
Totaal onder de indruk keren we na twee uur om en varen weer naar de haven. Maar de show is nog niet ten einde. Voor onze boot ontwaren we al snel een school dolfijnen die op grote snelheid met ons meevaren. Weer treffen we een moeder en een kleintje. Volkomen synchroon zwemmen en springen ze voor de boot uit. En alsof dat nog niet genoeg is, zien we een eindje de zee op ook nog een walvis omhoog springen. Meer konden we niet wensen.
Op de kade vieren we deze prachtige tocht met een ijsje en een middagje spelen op het strand. Het weerbericht voorspelde ´late showers´, maar er is geen wolkje aan de zon. Uitgebreid spelen met de golven en op het strand. We lachen om de Japanners die in de golven de gekste poses aannemen voor hun selfies.
Aan het eind eind van de middag vertrekken we dan toch richting Glen Forest voor de enige camping die nog vrij was. Ongewild maken we nog een hele toer door een paar woonwijken aan de kust en in het bergdorpje Buderim een winkel te vinden voor water en brood (!) Dat blijkt verrassend dichtbij de camping te zijn die in het regenwoud blijkt te liggen. Eline en Nynke duiken meteen in de heated pool met extra warm bubbelbad.
Ne het eten bellen we Marinke die vandaag jarig is. Marinke bleek zich zorgen te maken of het nog wel goed met ons ging. Al twee weken hadden we geen verslag op deze site gepost of op WhatsAppjes geantwoord. Zij wist niet dat we al heel lang geen wifi hadden en daarom niet het internet op konden. “Als ze op mijn verjaardag niets van zich laten horen, dan ga ik aan de bel trekken”, had Marinke zich voorgenomen. Gelukkig is dat niet nodig.
In een plaatselijk krantje vindt Koen een top 10 van attracties in de regio die de plaatselijke bevolking het leukst vindt. Dat wordt ons programma voor morgen!
Zaterdag 9 augustus Forest Glen – Biggera Waters
We worden wakker in een prachtig bos. Koen verkent het terrein op zijn hardloopschoenen en ontmoet steile heuvels, dikke vrijstaande huizen en een tot wandelpad omgewerkte oude spoorlijn door het woud. Na het ontbijt gaan de dames gaan uitgebreid zwemmen in het zwembad met glijbaan – en liggen vooral in het warme bubbelbad. Daarna gaan ze eens uitgebreid onder de douche, want dat is al even geleden.
Als iedereen wee spick and span is, gaan we op pad. Ons eerste doel is aardbeien plukken. Gisteren kregen we een overheerlijke aardbei aangeboden van een Duits meisje dat op de aardbeienboerderij aan de overkant van de weg werkte. Daar willen we meer van proeven. Op haar boerderij is zelf plukken niet mogelijk, maar wel op eentje die 25 km verderop in het plaatsje Palmview ligt. In mooi golvend landschap liggen daar tientallen velden met aardbeien die op plukkers te wachten. Nou, die komen er. Het is behoorlijk druk, blijkbaar is het voor Australiërs ook een gewild uitje. We krijgen een bak waar een kilo aardbeien in past en gaan aan de slag. Eentje in de bak, eentje in de mond... Er hangen hele dikke, vuurrode exemplaren tussen, dus we kunnen kritisch zijn. Hmmmm!
Weer onderweg eten we de helft van de aardbeien op. Wat zijn ze heerlijk. We zetten koers naar Montville, de bergen in. Eerst rijden we nog over een relatief vlakke weg door het bos, maar dan gaat het de hoogte in. De camper past maar net op het nauwe weggetje met tientallen haarspeldbochten. Wat aan prachtige weg!
Montville blijkt een mondain, prachtig bergdorpje waar de kustbevolking in alle koelte weekend viert. De zaterdagmarkt is net afgelopen, maar het is nog behoorlijk druk bij de boetiekjes, restaurantjes en bakkertjes. Wij rijden het dorp door naar de Kondilla Falls, ietsje verderop. We eten een broodje op een mooie picknickplek op een grasveldje tegen de heuvel, waar picknickbanken, huisjes en de onvermijdelijke barbecues in het groen verscholen liggen. Het is nog drie kwartier wandelen naar de watervallen door het bos. Geen regenwoud maar wel prachtige hoge bomen. Het pad leidt eerst naar een natural pool in de bedding van het riviertje. Daar duiken we eens niet in, want we hebben het al nat genoeg van de miezerregen die net begint. Via steile trappen dalen we verder af naar het uitzichtpunt op de waterval. We kijken omhoog en… een zielig straaltje water sijpelt over de rotsen. Is dit is hem nou, de beroemde Kondilla Falls? We moeten er een beetje om gniffelen.
Als we terugkeren, breekt gelukkig de zon weer door en voetballen we nog even op het leuke picknickplekje. Daarna moeten we weer door. Na weer door Montville gekomen te zijn (nog steds druk) en ettelijke prachtige uitkijkpunten over het dal en de kust gepasseerd te hebben, rijden we ditmaal over comfortabele en geleidelijk dalende wegen naar het dal. Twee keer rechtsaf en we zijn op de Steve Irwin Way, genoemd naar de beroemde krokodillenjager die zijn eigen natuur-tv-programma kreeg. Hij heeft ook de Australia Zoo opgericht, ‘een stukje Afrika in Australië’. Die laten we echter links liggen omdat Nederlanders die we op Fraser Island tegenkwamen het een enorme tegenvaller vonden. Wij zetten koers naar de Glass House Mountains, ofwel Broeikasbergen. Dat is een setje van tien grote bolle bergen in het groen die er een beetje als kassen zouden moeten uitzien, maar ons meer op bijenkorven doen lijken. Ertussendoor wandelen lukt niet meer, maar we kunnen ze we goed bekijken vanaf een uitzichtpunt. Een makkelijke wandeling van een kwartier lijdt naar de octagonale uitkijkhut die ook dienst doet als brandspotplek voor de bosbrandweer. Terug bij de parkeerplaats blijkt daar de start en finish te zijn opgebouwd van een trail run door het bos: 10 of 25 km rennen met zaklamp op het hoofd. Koen heeft er wel zin in, maar we moeten door… Bij de Mac in het dal eten we nog wel een ijsje, en nog een, en nog een, en ook nog een patatje, want de ijsjes zijn maar 30 cent!
Daarna is het nog een uur of anderhalf rijden naar onze camping. We scheuren met speels gemak dwars door Brisbane: van de Sunshine Coast ten noorden van de stad naar de Goldcoast ten zuiden. Daar zien we weinig van, want het is al donker. Precies om zeven uur komen we op Treasure Island Resort & Holiday Park in Biggera Waters. Het springkussen en het waterparadijs lachen ons al toe, maar nu is het daar te laat voor. Naar bed!
Zondag 10 augustus Sea World
Ook vandaag komen we nog niet aan het fijns op de camping toe, want we gaan naar Sea World! Toen we vijf jaar geleden in Amerika waren, sloten we de reis af met Disneyland. Dat beviel zo goed, dat we een traditie willen maken van eindigen met een pretpark. De weersberichten hebben ons wat zenuwachtig gemaakt, maar het blijkt een prachtige dag te zijn.
Sea World ligt om de hoek, we kunnen er met de bus naartoe. Als de kassa´s open gaan, sprinten we het park op. Sea World biedt een fraaie afwisseling van onderwaterdieren, shows en achtbanen, dus het is moeilijk kiezen wat we als eerste doen. We belanden bij de zeeleeuwenshow. Een zeeleeuw helpt twee detectives om visdieven te pakken te krijgen en glijdt, springt, duikelt en kwispelt dat het een lust heeft.
De meeste lol hebben we bij de Battle Boats. Dat zijn bootjes die over een rail zachtjes door een vijver glijden en ondertussen onder vuur genomen kunnen worden door waterpistolen op de oever. De boten zijn zelf ook bewapend met dikke pistolen, dus dat wordt een watergevecht. Eerst nemen we veilig vanaf de kant de bootjes onder vuur. Heel leuk. Maar dat is eigenlijk maar lafjes, echte strijders gaan ook de boot in. YOU WILL GET WET waarschuwt een bordje. Maar dat weerhoudt Eline, Nynke en Koen niet om aan boord te stappen. We spuiten onze tegenstanders nat tot op de onderbroek, maar zelf zijn we nog natter. En als je toch nat bent, dan kun je net zo goed nog een keer. En nog een keer…
Eline en Nynke twijfelen even of ze de Jet Rescue wel in willen. Het is een achtbaan waarin je op een soort waterscooter heel hard over een parcours racet - zonder loopings of kurkentrekkers. Ze zijn net groot genoeg om er allebei in te mogen. Maar ach, je leeft maar één keer, YOLO, dus daar gaan we! En hard dat ‘ie gaat! Eline en Nynke zijn niet meer te stoppen. Meer, meer, meer! Simone is inmiddels halfgroen afgehaakt, maar de rest van de familie gaat vrolijk door. Totdat we zelfs het laatste ritje van de dag meemaken.
Tussendoor zien we veel waterdieren, zoals pinguïns, pelikanen en schildpadden. Ook mogen we zeesterren aanraken (hard!) en grote roggen aaien (glibberig!). In het aquarium staan we oog in oog met grote haaien, sting rays, manta rays en tientallen multicolour visjes die je in het Great Barrier Reef kan tegenkomen. We zijn er niet weg te slaan.
Het mooiste is de dolfijnenshow aan het eind van de middag. Je weet haast niet waar je moet kijken. Terwijl aan de linkerkant twee dolfijnen een dubbele salto maken, komt aan de rechterkant aan trainer op de rug van een dolfijn aangezwommen. De sprookjesachtige muziek zorgt ervoor dat we nog verder meegenomen worden in de vrolijke, acrobatische wereld van de dolfijn.
Als we bij het invallen van de duisternis thuis komen, hebben we geen zin meer om te koken. Een paar pizza´s maken deze dag in stijl af.
Maandag 11 augustus Surfers Paradise
Onze camping is zo groot, goed uitgerust en family orientated dat ze zelfs animatie hebben. Maandagochtend mogen alle kinderen deurhangers maken. Daar hebben Eline en Nynke wel zin in. Twee uur lang maken ze Australië-deurhangers met hun naam erop. Dat geeft Koen de gelegenheid om hard te lopen over de boulevard van de Gold Coast. We zitten hier namelijk in het Benidorm van Australië, een strook van 40 km strand met hotels, appartementen, casino’s, restaurants en pretparken. Een mooie ervaring om te rennen ingeklemd tussen zee, flanerende bejaarden en helwitte flats met appartementen en hotelkamers.
Bij terugkomst vindt Koen zijn vrouwen terug bij het zwembad. Er zijn er drie op deze camping, nog los van de bubbelbaden. Simone ligt heerlijk kleur te krijgen in de zon, Nynke en Eline zijn het bubbelbad ingedoken. De glijbaan hebben ze dan al lang en breed uitgetest. De eind van de ochtend en het begin van de middag zijn we hier te vinden.
Halverwege de middag rijden we in een kwartier naar Surfers Paradise, het epicentrum van de Gold Coast. Het strand is wereldberoemd door de hoge golven die onophoudelijk op de kust neerdalen, waarop surfers hun kunsten vertonen. Deze middag zijn de golven surferloos overigens. Er komen veel toeristen om strand & surfers te aanschouwen, dus zijn er ook veel winkeltjes. En daar komen we nu voor. We vinden een paar van de beste, kitscherige en goedkoopste toeristenwinkeltjes om uitgebreid souvenirs in te slaan. We scoren T-shirts, truien, speelgoedkoala’s, koaladrollen (dat is chocola), koelhoesjes om bierflesjes en… Australiëvesten met de namen van Eline en Nynke achterop!
Zowel op de heen- als de terugweg nemen we trouwens een ijsje (of twee) bij de Mac. Want ze zijn echt maar 30 cent. Terug op de camping is er nog een klein plekje over voor normaal avondeten. Als het eten gezakt is en de duisternis volledig is neergeslagen, maken Eline en Nynke ook nog kennis met de openluchtfilmzaal. Met tientallen andere kinderen kijken ze naar Wreck-It Ralph. Leuk!
Dinsdag 12 augustus Biggera Waters – Brisbane Airport
Onze laatste dag… Snif snif…. Gelukkig hoeven we pas om 21.00 uur te vliegen en mogen we van de campingbazen nog wat langer blijven staan. Daardoor kunnen we nog heerlijk relaxed onze rugzakken inpakken en van het zonnetje en de zwembaden genieten. En het zonnetje schijnt nog steeds!
Nadat we de knutsels opgehaald hebben van het animatiegebouw, gaan we naar het grote zwembad. Koen loopt uiteraard eerst nog even een uurtje hard (niet rechts naar de boulevard, maar links deze keer) voordat hij ook het water induikt. Ons vaste fruitmoment beleven we in onze vaste ligstoelen. Bij een ander zwembad blijken nog andere bubbelbaden te liggen. Twee eenpersoonsbubbelbaden met rotsachtige omgeving, palmboompjes en een eigen waterval zelfs! Eline en Nynke pikken er allebei eentje in. Het lijkt wel alsof ze in een tropisch paradijs liggen!
Precies om twaalf uur steekt de wind op. Die blaast ons vanzelf richting camper. Daar komt net een dame van de camping langs die zich verbaasd dat we nog steeds op ons plekje staan. We krijgen nog een uur respijt en moeten op eens als een dolle lunchen, de laatste restjes troep inpakken en alle waterreservoirs en toiletten leeggooien. Moeten we ons toch nog in het zweet werken.
Voordat we daadwerkelijk vaarwel tegen de kust zeggen, parkeren we onze camper nog even bij het winkelcentrum dat op een steenworp afstand van de camping ligt. Daar kopen we nog postzegels voor de kaartjes (weer op de laatste dag pas verstuurd!) en besteden Eline en Nynke hun zakgeld en gevonden Australische dollars aan héél véél snoep.
In een uur sjezen we naar de camperverhuur die vlak aan Bruce Highway blijkt te liggen. De laatste controles zijn snel gepiept. Ruim op tijd levert de taxi ons uiteindelijk op het vliegveld af. Helaas is er geen Mac waar we nog een laatste ijsje kunnen nuttigen. Een uitgebreid potje kezen, kipnuggets met friet en pad thai en nasi goreng voor de veertigers onder ons zijn ook een fraaie afsluiter van de vakantie.
Deel 1 van de terugreis verloopt prima. De dames kijken drie keer achter elkaar Frozen op hun grote tv-schermpjes, spelen tussendoor een spelletje en slapen ook nog een uurtje of twee tegen Koens brede borstkas aan. In Dubai hebben we drie uur de tijd om even bij te komen en Eline te darmspoelen. Halverwege de sessie kloppen een paar Saoedi’s op de deur van het gehandicaptentoilet waarom het zo lang duurt. Sorry, we moeten echt darmspoelen. Het is plotseling druk geworden op het vliegveld: er blijkt een rij voor het rolstoeltoilet te staan en een heuse file voor de gewone toiletten.
Boarden in het vliegtuig van Dubai naar Amsterdam gaat ook nog goed, maar dan slaat het onheil toe. Technical problem, roept de piloot om, duurt een uurtje. Daarna besluiten twee reizigers het vliegtuig uit te gaan en moet de crew op zoek naar de bagage in het ruim. Weer een uur verder start de piloot de motoren weer en kunnen we op pad. Maar dan: ‘We have the same technical problem again.’ Blijkbaar is het euvel moeilijker te repareren dan gedacht. Nu moeten we wel allemaal eht vliegtuig uit. Als pleister op de wonden krijgen we een voucher voor gratis eten. Per ongeluk krijgen we er zes mee! Snel sprinten we naar de Mac om alsnog ons ijsje te scoren – met daarbij ook nog een hamburger en frietjes. In totaal moeten we vier uur wachten, deels op het openbare gedeelte van het vliegveld, deels in een wachtruimte na het boarden. Ondanks alles is het best gezellig. We ontmoeten twee meisjes die, los van elkaar, door Australië gebackpacked hebben en twee dames die als psychologen voor Artsen zonder Grenzen drie maanden in Zuid-Soedan gewerkt hebben. Het voordeel van de vertraging is ook dat we, zo blijkt achteraf, recht hebben op een schadevergoeding van 600 euro per persoon. Heel mooi meegenomen!
Een dikke zes uur na de geplande vertrektijd gaan we eindelijk de lucht in. Voor de zoveelste keer krijgen we wat te eten. En na nog een keertje Frozen vallen we in slaap. Op Schiphol blijkt een compleet welkomstcomité ons op te wachten: Marinke en Yord, John, Geertje en Bas. Wat leuk dat we met open armen en fraaie ballonnen verwelkomd worden. Samen drinken we een kop koffie en wisselen we de eerste vakantieverhalen uit. En het is helemaal mooi dat Yord en Marinke ons ook nog naar Groningen willen brengen. Dankjewel!
Wij kijken terug op zeven en een halve week vol avontuur. We zijn verliefd geworden op Australië, zijn mensen, zijn natuur en zijn dieren. We moeten nog eens terug om ook het zuiden en het westen te bekijken. Maar eerst gaan we eens uitrusten van al onze ervaringen. We zijn aan vakantie toe!
Inmiddels zijn we al lang en breed weer thuis en zelfs aan het werk. We willen jullie nog wel deelgenoot maken van de laatste week van onze Australiëtrip. Daar zaten weer veel hoogtepunten bij! Dank voor het lezen en de reacties. We hopen dat je een beetje hebt kunnen meegenieten.
Woensdag 6 augustus Hervey Bay – Tin Can Bay
We hebben niet veel haast om weg te komen vandaag. Koen loopt nog een uurtje hard over de boulevard en het strand, Simone staat lang onder onze privédouche en Eline en Nynke spelen met Pieter en Hidde. Als Simone onder de warme straal staat, komt een huilende Eline haar hokje binnen. Ze is hard van het springkussen op haar rug gevallen en kan bijna niet ademen. Hier is even eerste hulp en een dikke knuffel nodig. Gelukkig gaat het daarna wel weer, maar Eline houdt wel een paar dagen last.
Voordat we Hervey Bay verlaten, doen we met zijn vieren nog een wandelingetje over het strand. Daarna zetten we koers naar Tin Can Bay, een kilometer of 80 verderop. Het hele stuk rijden we door het bos. Niet het wilde regenwoud dat we gewend zijn, maar een plantbos. Duizenden rijen van dennenbomen in verschillende stadia van groei, van kleine kerstbomen tot dertig meter hoge reuzen die bijna klaar zijn om gekapt te worden.
Tin Can Bay is maar een klein dorpje op een schiereiland in een baai van de oceaan en onze camping is ook maar een kleine en ietwat vergane camping. Geeft niets, het is een mooie plek om de was te drogen te leggen en een potje te kezen. Aan het eind van de middag lopen we naar de punt van het schiereiland. We zien woelig water, een jachthaventje, dikke pelikanen, een leuk parkje met speeltoestellen , een dicht zwembad en het plekje waar we morgen dolfijnen mogen voeren. Dat is de reden dat we hier neergestreken zijn en we verheugen ons er enorm op! Maar eerst gaan we maar eens op tijd naar bed…
Donderdag 7 augustus Tin Can Bay – Mooloolaba
Het noodlot slaat weer toe: uitgerekend vandaag heeft Simone migraine. Koen en de kinderen laten haar nog even slapen als we om 6 uur opstaan, darmspoelen en ontbijten. Om 7.30 uur moeten we paraat staan. Simone blijft nog even liggen als wij kaartjes kopen en het dolfijnenbaaitje bekijken. In deze baai wonen een stuk of twintig dolfijnen die iedere ochtend gevoed worden vanaf een mini-strandje. Dertig jaar geleden zwom een Indo-Pacific humpback dolfijn naar dit plekje omdat hij nieuwsgierig was naar de mensen die daar woonden. Sinds die dag komen er elke dat een paar om visjes te krijgen. Het is de enige plek op het vasteland ter wereld waar gereguleerd wilde dolfijnen gevoerd worden!
Twee dolfijnen liggen al op ons te wachten. Wij, en twintig anderen, mogen alvast met blote voeten de baai in. Aaien mag niet, maar misschien zwemmen ze wel met hun snuit tegen ons aan. Om 8.00 uur moet iedereen op de kant, krijgt een visje en mag een voor een het water in om het visje te geven. Heel simpel: houd je hand vlak, knijp met je duim het visje vast en houdt het een stukje boven water. De dolfijn hapt het met zijn puntige snuit zo uit je hand. Simone is inmiddels wakker, houdt zich met paracetamol op de been en geniet net zo hard van de grappige, happende dolfijnen als Koen en de kinderen.
Met ons laatste restje benzine trekken we weer verder. Het is nog even spannen of we de volgende pomp wel halen, maar het lukt! Terwijl Simone slaapt in de passagiersstoel rijden we via Gympie weer van de kust af, om bij Ponoma weer richting zee te draaien. We zetten koers naar een van de mooiste strandjes van Australië. Maar Noosa staat ook bekend om zijn hoge golven (voor de surfers), het toegankelijke National Park en de mondaine binnenstad waar Australische filmsterren regelmatig flaneren. Het is druk op de kleine weggetjes en we vinden me grote moeite een parkeerplaats voor onze grote camper.
Als we de baai van Noosa Heads zien, begrijpen we alle drukte. Mooier dan dit zie je ze zelden. Parelwit zand, een beschutte baai en een heerlijk zonnetje tegen de blauwe lucht. Simone voelt zich inmiddels stukken beter en met zijn vieren duiken we het water in. Heerlijk! Het is ook leuk spelen met de dikke golven, probeer er maar eens overheen te springen! Op het strand bouwen we een paar goede zandkastelen. Koen graaft zelfs een enorme tussen waar Eline en Nynke samen inpassen. Koen wandelt nog langs de ruige kust naar het National Park en doet nog een rondje regenwoud. Opvallend veel stoere surfers zoeken op zee naar de perfecte golf of liggen in hun hippiebusje te chillen. Op de terugweg stoot Koen zijn grote teen tegen een rotsblok en bloedend komt hij weer bij Simone, Eline en Nynke. De enige remedie is een ijsje! Terug bij de camper spoelt hij de wond toch maar uit met water en betadine.
We hadden graag langer willen blijven in dit zonovergoten dorpje, maar we moeten weer door. Met uitzicht op het strand en de zee rijden we in een half uur naar Mooloolaba. Niet zo’n pittoreks dorpje als Noosa, maar een toeristisch stadje met appartemengebouwen en hotels. Ingeklemd tussen het beton en het zand ligt onze camping, een fijn plekje vlak aan zee. We mogen van geluk spreken dat we hier een plekje hebben kunnen reserveren, want het is vol in de regio Brisbane. EKKA is in town, een kruising tussen een kermis en landbouwbeurs, en daar komt de halve provincie op af. ´s Avonds zijn we lang bezig om campings te vinden voor de komende dagen en dat valt niet mee. Een camping voor de laatste vier dagen Australië lukt snel, maar eentje voor morgenavond is niet te vinden. Pas de volgende dag hebben we na 15 telefoontjes beet… Ook het mountainbiken in Noosa krijgen we niet georganiseerd, want de fietsen zijn op.
Aan het eind van de middag wandelen Simone en Koen nog een rondje over het strand en zien de zon ondergaan boven de heuvels op het vasteland. Dan nog een goed bord eten met voor het eerst deze week weer een biertje erbij! Morgen weer vroeg op…
Vrijdag 8 augustus Mooloolaba – Forest Glen
…. want we gaan walvissen kijken! En daarvoor moeten we al vroeg bij de boot zijn, die gelukkig aan de overkant van de straat vertrekt. Simone is nog niet 100% na gisteren en wapent zich met haar polsbandjes tegen zeeziekte. We komen met onze internetboeking probleemloos de boot op. We houden nog even de adem in, want voor de boeking hebben we de kortingscode van Pieter en Marjolein misbruikt en clandestien 50% korting gescoord!
We zijn nog maar twintig minuten onderweg of we zien de eerste walvis al. Op een afstand zien we een rug die snel onder water duikt. De schipper vermoedt dat hij weer naar het zuiden migreert en besluit hem te volgen. Drie minuten later popt hij weer op en zien we hem in volle glorie liggen. Hij, of beter: zij, blijkt zelfs een kindje meegenomen te hebben. Zeker een half uur lang volgen we het stel. Om de vijf minuten komen ze boven water, spuiten een fontein van water uit hun blowhole, zwaaien soms met hun staart en duiken dan weer onder. Soms heeft de schipper goed gegokt en liggen we vlakbij de walvissen, soms liggen ze wat verderop. We zijn enorm onder de indruk van het enorme formaat en de prachtige V-vormige staart. Wat een mazzel hebben we dat we dit stel zo vroeg gevonden hebben. Simone kleurt langzamerhand steeds groener en verhuist van het hobbelige voordek naar de rustigere achtersteven. Maar dat kan helaas niet voorkomen dat ze de kwaliteit van de kostzakjes moet testen. Tussendoor filmpjes maken lukt wonderlijk nog wel.
Na een uurtje moeten we uitwijken voor een mammoettanker en raken we moeder en kind kwijt. Maar weer hebben we mazzel en stuiten we op een ander tweetal. Twee volgroeide walvissen blijken heel enthousiast over onze komst en flapperen met hun vinnen.! Ook maken ze veel geluid en showen ze ook hun staartvinnen. Driedubbel wauw!
Totaal onder de indruk keren we na twee uur om en varen weer naar de haven. Maar de show is nog niet ten einde. Voor onze boot ontwaren we al snel een school dolfijnen die op grote snelheid met ons meevaren. Weer treffen we een moeder en een kleintje. Volkomen synchroon zwemmen en springen ze voor de boot uit. En alsof dat nog niet genoeg is, zien we een eindje de zee op ook nog een walvis omhoog springen. Meer konden we niet wensen.
Op de kade vieren we deze prachtige tocht met een ijsje en een middagje spelen op het strand. Het weerbericht voorspelde ´late showers´, maar er is geen wolkje aan de zon. Uitgebreid spelen met de golven en op het strand. We lachen om de Japanners die in de golven de gekste poses aannemen voor hun selfies.
Aan het eind eind van de middag vertrekken we dan toch richting Glen Forest voor de enige camping die nog vrij was. Ongewild maken we nog een hele toer door een paar woonwijken aan de kust en in het bergdorpje Buderim een winkel te vinden voor water en brood (!) Dat blijkt verrassend dichtbij de camping te zijn die in het regenwoud blijkt te liggen. Eline en Nynke duiken meteen in de heated pool met extra warm bubbelbad.
Ne het eten bellen we Marinke die vandaag jarig is. Marinke bleek zich zorgen te maken of het nog wel goed met ons ging. Al twee weken hadden we geen verslag op deze site gepost of op WhatsAppjes geantwoord. Zij wist niet dat we al heel lang geen wifi hadden en daarom niet het internet op konden. “Als ze op mijn verjaardag niets van zich laten horen, dan ga ik aan de bel trekken”, had Marinke zich voorgenomen. Gelukkig is dat niet nodig.
In een plaatselijk krantje vindt Koen een top 10 van attracties in de regio die de plaatselijke bevolking het leukst vindt. Dat wordt ons programma voor morgen!
Zaterdag 9 augustus Forest Glen – Biggera Waters
We worden wakker in een prachtig bos. Koen verkent het terrein op zijn hardloopschoenen en ontmoet steile heuvels, dikke vrijstaande huizen en een tot wandelpad omgewerkte oude spoorlijn door het woud. Na het ontbijt gaan de dames gaan uitgebreid zwemmen in het zwembad met glijbaan – en liggen vooral in het warme bubbelbad. Daarna gaan ze eens uitgebreid onder de douche, want dat is al even geleden.
Als iedereen wee spick and span is, gaan we op pad. Ons eerste doel is aardbeien plukken. Gisteren kregen we een overheerlijke aardbei aangeboden van een Duits meisje dat op de aardbeienboerderij aan de overkant van de weg werkte. Daar willen we meer van proeven. Op haar boerderij is zelf plukken niet mogelijk, maar wel op eentje die 25 km verderop in het plaatsje Palmview ligt. In mooi golvend landschap liggen daar tientallen velden met aardbeien die op plukkers te wachten. Nou, die komen er. Het is behoorlijk druk, blijkbaar is het voor Australiërs ook een gewild uitje. We krijgen een bak waar een kilo aardbeien in past en gaan aan de slag. Eentje in de bak, eentje in de mond... Er hangen hele dikke, vuurrode exemplaren tussen, dus we kunnen kritisch zijn. Hmmmm!
Weer onderweg eten we de helft van de aardbeien op. Wat zijn ze heerlijk. We zetten koers naar Montville, de bergen in. Eerst rijden we nog over een relatief vlakke weg door het bos, maar dan gaat het de hoogte in. De camper past maar net op het nauwe weggetje met tientallen haarspeldbochten. Wat aan prachtige weg!
Montville blijkt een mondain, prachtig bergdorpje waar de kustbevolking in alle koelte weekend viert. De zaterdagmarkt is net afgelopen, maar het is nog behoorlijk druk bij de boetiekjes, restaurantjes en bakkertjes. Wij rijden het dorp door naar de Kondilla Falls, ietsje verderop. We eten een broodje op een mooie picknickplek op een grasveldje tegen de heuvel, waar picknickbanken, huisjes en de onvermijdelijke barbecues in het groen verscholen liggen. Het is nog drie kwartier wandelen naar de watervallen door het bos. Geen regenwoud maar wel prachtige hoge bomen. Het pad leidt eerst naar een natural pool in de bedding van het riviertje. Daar duiken we eens niet in, want we hebben het al nat genoeg van de miezerregen die net begint. Via steile trappen dalen we verder af naar het uitzichtpunt op de waterval. We kijken omhoog en… een zielig straaltje water sijpelt over de rotsen. Is dit is hem nou, de beroemde Kondilla Falls? We moeten er een beetje om gniffelen.
Als we terugkeren, breekt gelukkig de zon weer door en voetballen we nog even op het leuke picknickplekje. Daarna moeten we weer door. Na weer door Montville gekomen te zijn (nog steds druk) en ettelijke prachtige uitkijkpunten over het dal en de kust gepasseerd te hebben, rijden we ditmaal over comfortabele en geleidelijk dalende wegen naar het dal. Twee keer rechtsaf en we zijn op de Steve Irwin Way, genoemd naar de beroemde krokodillenjager die zijn eigen natuur-tv-programma kreeg. Hij heeft ook de Australia Zoo opgericht, ‘een stukje Afrika in Australië’. Die laten we echter links liggen omdat Nederlanders die we op Fraser Island tegenkwamen het een enorme tegenvaller vonden. Wij zetten koers naar de Glass House Mountains, ofwel Broeikasbergen. Dat is een setje van tien grote bolle bergen in het groen die er een beetje als kassen zouden moeten uitzien, maar ons meer op bijenkorven doen lijken. Ertussendoor wandelen lukt niet meer, maar we kunnen ze we goed bekijken vanaf een uitzichtpunt. Een makkelijke wandeling van een kwartier lijdt naar de octagonale uitkijkhut die ook dienst doet als brandspotplek voor de bosbrandweer. Terug bij de parkeerplaats blijkt daar de start en finish te zijn opgebouwd van een trail run door het bos: 10 of 25 km rennen met zaklamp op het hoofd. Koen heeft er wel zin in, maar we moeten door… Bij de Mac in het dal eten we nog wel een ijsje, en nog een, en nog een, en ook nog een patatje, want de ijsjes zijn maar 30 cent!
Daarna is het nog een uur of anderhalf rijden naar onze camping. We scheuren met speels gemak dwars door Brisbane: van de Sunshine Coast ten noorden van de stad naar de Goldcoast ten zuiden. Daar zien we weinig van, want het is al donker. Precies om zeven uur komen we op Treasure Island Resort & Holiday Park in Biggera Waters. Het springkussen en het waterparadijs lachen ons al toe, maar nu is het daar te laat voor. Naar bed!
Zondag 10 augustus Sea World
Ook vandaag komen we nog niet aan het fijns op de camping toe, want we gaan naar Sea World! Toen we vijf jaar geleden in Amerika waren, sloten we de reis af met Disneyland. Dat beviel zo goed, dat we een traditie willen maken van eindigen met een pretpark. De weersberichten hebben ons wat zenuwachtig gemaakt, maar het blijkt een prachtige dag te zijn.
Sea World ligt om de hoek, we kunnen er met de bus naartoe. Als de kassa´s open gaan, sprinten we het park op. Sea World biedt een fraaie afwisseling van onderwaterdieren, shows en achtbanen, dus het is moeilijk kiezen wat we als eerste doen. We belanden bij de zeeleeuwenshow. Een zeeleeuw helpt twee detectives om visdieven te pakken te krijgen en glijdt, springt, duikelt en kwispelt dat het een lust heeft.
De meeste lol hebben we bij de Battle Boats. Dat zijn bootjes die over een rail zachtjes door een vijver glijden en ondertussen onder vuur genomen kunnen worden door waterpistolen op de oever. De boten zijn zelf ook bewapend met dikke pistolen, dus dat wordt een watergevecht. Eerst nemen we veilig vanaf de kant de bootjes onder vuur. Heel leuk. Maar dat is eigenlijk maar lafjes, echte strijders gaan ook de boot in. YOU WILL GET WET waarschuwt een bordje. Maar dat weerhoudt Eline, Nynke en Koen niet om aan boord te stappen. We spuiten onze tegenstanders nat tot op de onderbroek, maar zelf zijn we nog natter. En als je toch nat bent, dan kun je net zo goed nog een keer. En nog een keer…
Eline en Nynke twijfelen even of ze de Jet Rescue wel in willen. Het is een achtbaan waarin je op een soort waterscooter heel hard over een parcours racet - zonder loopings of kurkentrekkers. Ze zijn net groot genoeg om er allebei in te mogen. Maar ach, je leeft maar één keer, YOLO, dus daar gaan we! En hard dat ‘ie gaat! Eline en Nynke zijn niet meer te stoppen. Meer, meer, meer! Simone is inmiddels halfgroen afgehaakt, maar de rest van de familie gaat vrolijk door. Totdat we zelfs het laatste ritje van de dag meemaken.
Tussendoor zien we veel waterdieren, zoals pinguïns, pelikanen en schildpadden. Ook mogen we zeesterren aanraken (hard!) en grote roggen aaien (glibberig!). In het aquarium staan we oog in oog met grote haaien, sting rays, manta rays en tientallen multicolour visjes die je in het Great Barrier Reef kan tegenkomen. We zijn er niet weg te slaan.
Het mooiste is de dolfijnenshow aan het eind van de middag. Je weet haast niet waar je moet kijken. Terwijl aan de linkerkant twee dolfijnen een dubbele salto maken, komt aan de rechterkant aan trainer op de rug van een dolfijn aangezwommen. De sprookjesachtige muziek zorgt ervoor dat we nog verder meegenomen worden in de vrolijke, acrobatische wereld van de dolfijn.
Als we bij het invallen van de duisternis thuis komen, hebben we geen zin meer om te koken. Een paar pizza´s maken deze dag in stijl af.
Maandag 11 augustus Surfers Paradise
Onze camping is zo groot, goed uitgerust en family orientated dat ze zelfs animatie hebben. Maandagochtend mogen alle kinderen deurhangers maken. Daar hebben Eline en Nynke wel zin in. Twee uur lang maken ze Australië-deurhangers met hun naam erop. Dat geeft Koen de gelegenheid om hard te lopen over de boulevard van de Gold Coast. We zitten hier namelijk in het Benidorm van Australië, een strook van 40 km strand met hotels, appartementen, casino’s, restaurants en pretparken. Een mooie ervaring om te rennen ingeklemd tussen zee, flanerende bejaarden en helwitte flats met appartementen en hotelkamers.
Bij terugkomst vindt Koen zijn vrouwen terug bij het zwembad. Er zijn er drie op deze camping, nog los van de bubbelbaden. Simone ligt heerlijk kleur te krijgen in de zon, Nynke en Eline zijn het bubbelbad ingedoken. De glijbaan hebben ze dan al lang en breed uitgetest. De eind van de ochtend en het begin van de middag zijn we hier te vinden.
Halverwege de middag rijden we in een kwartier naar Surfers Paradise, het epicentrum van de Gold Coast. Het strand is wereldberoemd door de hoge golven die onophoudelijk op de kust neerdalen, waarop surfers hun kunsten vertonen. Deze middag zijn de golven surferloos overigens. Er komen veel toeristen om strand & surfers te aanschouwen, dus zijn er ook veel winkeltjes. En daar komen we nu voor. We vinden een paar van de beste, kitscherige en goedkoopste toeristenwinkeltjes om uitgebreid souvenirs in te slaan. We scoren T-shirts, truien, speelgoedkoala’s, koaladrollen (dat is chocola), koelhoesjes om bierflesjes en… Australiëvesten met de namen van Eline en Nynke achterop!
Zowel op de heen- als de terugweg nemen we trouwens een ijsje (of twee) bij de Mac. Want ze zijn echt maar 30 cent. Terug op de camping is er nog een klein plekje over voor normaal avondeten. Als het eten gezakt is en de duisternis volledig is neergeslagen, maken Eline en Nynke ook nog kennis met de openluchtfilmzaal. Met tientallen andere kinderen kijken ze naar Wreck-It Ralph. Leuk!
Dinsdag 12 augustus Biggera Waters – Brisbane Airport
Onze laatste dag… Snif snif…. Gelukkig hoeven we pas om 21.00 uur te vliegen en mogen we van de campingbazen nog wat langer blijven staan. Daardoor kunnen we nog heerlijk relaxed onze rugzakken inpakken en van het zonnetje en de zwembaden genieten. En het zonnetje schijnt nog steeds!
Nadat we de knutsels opgehaald hebben van het animatiegebouw, gaan we naar het grote zwembad. Koen loopt uiteraard eerst nog even een uurtje hard (niet rechts naar de boulevard, maar links deze keer) voordat hij ook het water induikt. Ons vaste fruitmoment beleven we in onze vaste ligstoelen. Bij een ander zwembad blijken nog andere bubbelbaden te liggen. Twee eenpersoonsbubbelbaden met rotsachtige omgeving, palmboompjes en een eigen waterval zelfs! Eline en Nynke pikken er allebei eentje in. Het lijkt wel alsof ze in een tropisch paradijs liggen!
Precies om twaalf uur steekt de wind op. Die blaast ons vanzelf richting camper. Daar komt net een dame van de camping langs die zich verbaasd dat we nog steeds op ons plekje staan. We krijgen nog een uur respijt en moeten op eens als een dolle lunchen, de laatste restjes troep inpakken en alle waterreservoirs en toiletten leeggooien. Moeten we ons toch nog in het zweet werken.
Voordat we daadwerkelijk vaarwel tegen de kust zeggen, parkeren we onze camper nog even bij het winkelcentrum dat op een steenworp afstand van de camping ligt. Daar kopen we nog postzegels voor de kaartjes (weer op de laatste dag pas verstuurd!) en besteden Eline en Nynke hun zakgeld en gevonden Australische dollars aan héél véél snoep.
In een uur sjezen we naar de camperverhuur die vlak aan Bruce Highway blijkt te liggen. De laatste controles zijn snel gepiept. Ruim op tijd levert de taxi ons uiteindelijk op het vliegveld af. Helaas is er geen Mac waar we nog een laatste ijsje kunnen nuttigen. Een uitgebreid potje kezen, kipnuggets met friet en pad thai en nasi goreng voor de veertigers onder ons zijn ook een fraaie afsluiter van de vakantie.
Deel 1 van de terugreis verloopt prima. De dames kijken drie keer achter elkaar Frozen op hun grote tv-schermpjes, spelen tussendoor een spelletje en slapen ook nog een uurtje of twee tegen Koens brede borstkas aan. In Dubai hebben we drie uur de tijd om even bij te komen en Eline te darmspoelen. Halverwege de sessie kloppen een paar Saoedi’s op de deur van het gehandicaptentoilet waarom het zo lang duurt. Sorry, we moeten echt darmspoelen. Het is plotseling druk geworden op het vliegveld: er blijkt een rij voor het rolstoeltoilet te staan en een heuse file voor de gewone toiletten.
Boarden in het vliegtuig van Dubai naar Amsterdam gaat ook nog goed, maar dan slaat het onheil toe. Technical problem, roept de piloot om, duurt een uurtje. Daarna besluiten twee reizigers het vliegtuig uit te gaan en moet de crew op zoek naar de bagage in het ruim. Weer een uur verder start de piloot de motoren weer en kunnen we op pad. Maar dan: ‘We have the same technical problem again.’ Blijkbaar is het euvel moeilijker te repareren dan gedacht. Nu moeten we wel allemaal eht vliegtuig uit. Als pleister op de wonden krijgen we een voucher voor gratis eten. Per ongeluk krijgen we er zes mee! Snel sprinten we naar de Mac om alsnog ons ijsje te scoren – met daarbij ook nog een hamburger en frietjes. In totaal moeten we vier uur wachten, deels op het openbare gedeelte van het vliegveld, deels in een wachtruimte na het boarden. Ondanks alles is het best gezellig. We ontmoeten twee meisjes die, los van elkaar, door Australië gebackpacked hebben en twee dames die als psychologen voor Artsen zonder Grenzen drie maanden in Zuid-Soedan gewerkt hebben. Het voordeel van de vertraging is ook dat we, zo blijkt achteraf, recht hebben op een schadevergoeding van 600 euro per persoon. Heel mooi meegenomen!
Een dikke zes uur na de geplande vertrektijd gaan we eindelijk de lucht in. Voor de zoveelste keer krijgen we wat te eten. En na nog een keertje Frozen vallen we in slaap. Op Schiphol blijkt een compleet welkomstcomité ons op te wachten: Marinke en Yord, John, Geertje en Bas. Wat leuk dat we met open armen en fraaie ballonnen verwelkomd worden. Samen drinken we een kop koffie en wisselen we de eerste vakantieverhalen uit. En het is helemaal mooi dat Yord en Marinke ons ook nog naar Groningen willen brengen. Dankjewel!
Wij kijken terug op zeven en een halve week vol avontuur. We zijn verliefd geworden op Australië, zijn mensen, zijn natuur en zijn dieren. We moeten nog eens terug om ook het zuiden en het westen te bekijken. Maar eerst gaan we eens uitrusten van al onze ervaringen. We zijn aan vakantie toe!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
