Van Port Douglas naar Magnetic Island
Blijf op de hoogte en volg Simone, Koen, Eline en Nynke
09 Augustus 2014 | Australië, Townsville
Vrijdag 25 juli – Port Douglas – Wangetti v.v.
Al dagen verheugden we ons op deze dag. Een hele dag bij Hartley’s crocodile adventures, een krokodillenpretpark in het regenwoud. En van krokodillen kunnen we geen genoeg krijgen. Het eerste programmaonderdeel start al om 9.00 uur, dus we zetten zelfs de wekker!
Dat eerste onderdeel is meteen de boottoer door de eigen wetlands van Hartley’s. De bejaarde, tandeloze, 6 meter lange Ted, de grote baas van het meer, springt niet meer uit het water. Maar zijn concurrenten en harem des te meer. We kijken weer met grote ogen - maar wel achter een veilig raampje deze keer - naar de happende bekken die anderhalve meter uit het water komen.
Snel door naar de casowaries die gevoed worden. Wij mogen ze door de mazen van het hek ook stukjes meloen en appel geven. De spitse bek raspt langs onze handen. Een goede kans om deze prehistorische vogel goed te bekijken. Een struisvogel met een hoorn op zijn hoofd, blauwe vlekken rond zijn ogen en een lange rode lel onder zijn kind. Wat een vreemd gevaarte is het toch. Nog raarder ziet het eruit als hij op zijn billen gaat zitten en zijn lange stelten pal naar voren steken. De schoonheidsprijs zal hij niet winnen, maar grappig is de casowary wel. En zeldzaam, want in Australië zijn er nog maar duizend over.
Grote lol hebben we bij de wallabies en kangoeroes die we met de hand kunnen voeden. Deze jongens krijgen de hele dag door wortels en korrels van toeristen, dus zijn zo mak als een lammetje. Heerlijk om te aaien en te vertroetelen.
Stoer en spannend zijn de slangenshow en de krokodillenshow. Eerst krijgen we een taiphon te zien, die op één meter voor onze neuzen om een dunne stok zit gewikkeld. Daarna wordt vrijwilligster Megan bijna gewurgd door een dikke python. En we vernemen dat Simone in haar rugzak voortaan twee rollen drukverband moet meenemen om eventuele slangenbeten af te binden.
Bij de krokodillenshow zien we hoe de bewaker op blote voeten de krokodil tart met stukken kip en hem weet te verleiden tot krachtige hoofdslingers en zelfs een zijwaarste rol. Die zogeheten death roll voert de krokodil uit om zijn prooi los te krijgen van een eventuele tak en in het water te trekken, waar hij hem zo lang onder water houdt dat hij stikt. Lekker…
Het hoogtepunt van de dag staat als laatste op het programma. Pas om 16.30 uur mag Nynke, nadat ze al tientallen foto’s van het slapende diertje heeft gemaakt, eindelijk een koala aaien. De twee dieren worden tot leven gewekt door ze verse eucalyptusbladeren voor te houden, die ze meteen smakelijk op peuzelen. Iets anders eet deze slaapkop niet. Vier uur per dag is hij bezig met eten vergaren en wassen, de rest van de dag slaapt hij in een boom om de taaie bladeren te verteren. Maar wat is hij schattig en zacht! Nynke is door het dolle heen als ze met een van de koala’s op de foto mag en hem mag aaien. De koala krijgt zelfs handkusjes, handhartjes en echte kusjes toegestopt. Nynke is verliefd…
Zaterdag 26 juli –Port Douglas - Atherton
Gisterenavond hebben we de knoop doorgehakt om toch een dokter te zoeken. We willen namelijk nog een keer snorkelen en willen weten of Eline daartoe in staat zal zijn. Bij de 24-uurs-praktijk konden we zomaar een afspraak maken voor 10.15 uur in Cairns. Daar krijgt Eline de pijnlijke diagnose dat ze twee weken niet mag zwemmen. Het leidt tot een dikke stroom tranen. Zelfs een dik stuk taart op de boulevard van Cairns doet daar niets aan, want na een slok penicilline smaakt de taart opeens niet meer lekker. Maar we weten in ieder geval waar we aan toe zijn.
Daarna gaan we op weg de bergen in die tot 1000 meter boven Cairns uitsteken. Met groene haarspeldbochten klimmen we het tropisch regenwoud weer in. Wat een prachtige rit! Hij eindigt in het plaatsje Kuranda, een bruisend toeristendorpje dat na half vier volkomen uitgestorven is. Dan gaan namelijk het bergtreintje en de gondelbaan weer naar beneden.
De hoofdattractie van het dorp, de Barron Falls, blijken in ieder geval een bezoekje waard. Via een houten wandelpad dat grotendeels parallel aan de boomtoppen loopt, komen we bij een uitzichtpunt en verder zelfs bij het station van het treintje. Eline en Nynke lopen niet het hele stuk mee, maar bouwen halverwege een wigwam van stokken. Ook leuk.
Attractie twee zijn de winkels. Volgens de Lonely Planet kun je daar alles krijgen, van krokodillentanden made in China tot een flessenopener met een handvat van kangoeroeballen. Die laatste zien we inderdaad liggen… Nynke scoort een fijn T-shirt met koala’s erop, dat ze de hele dag niet meer uit doet. Als we denken alle winkeltjes gezien te hebben, komen we bij de grootste shopattractie: hippiewinkeltjes in het regenwoud. Tientallen kraampjes zijn via kruip-door-sluip-door-paadjes door het groen met elkaar verbonden. Vruchtensap, hangmatten, Boeddhabeelden en macrobiotisch fruit, het is er allemaal te vinden. Twee Duitse toeristen beginnen op een toevallige piano een leuk liedje te spelen en Eline en Nynke geven meteen een dansje ten beste!
Het is nog maar een paar kilometer door de bergen voordat we daarna op de Atherton Tablelands komen. Dat is een vruchtbare hoogvlakte die gemoedelijk op en neer golft. Het is de fruitwinkel van Australië, want hier groeien alle vruchten die het in de tropen goed doen. Misschien is het zelfs wel de supermarkt van Australië, want je vindt er ook zuivelboerderijenm koffiebranderijen en theeplantages. Wij stoppen bij The Golden Peanut, een van de weinige pindaplantages van het land.
De warme geroosterde pinda’s met BBQ-smaak zijn heerlijk en we nemen voor iedereen een zakje mee.
De zon is al onder als we na allerhande omzwervingen op de camping in Atherton aankomen. Eline en Nynke hebben nog een half uurtje over om de speeltuin te verkennen. Daarna is het al eten en naar bed.
Zondag 27 juli – Atherthon – Forest Beach (bij Ingham)
Het regent behoorlijk als we wakker worden. Zo’n dikke miezerregen die je in no time doornat maakt zonder dat je het merkt, zo’n regen is het. Dat heb je wel eens in het regenwoud. Het zorgt ervoor dat de plannen om te mountainbiken letterlijk in het water vallen. Want op een dag als deze kun je maar beter veel kilometers rijden.
Voordat we op pad gaan, bekijken we nog een van de weinige Chinese tempels in het land, gemaakt van ijzer en tin in de tijd dat Chinezen hier goud kwamen zoeken. Uit de tuin jatten we een mandarijn mee. En we kopen bij een onbemand kraampje een paw paw. Van buiten lijkt het een uit de kluiten gewassen mango, van binnen heeft het kleine pitjes in het midden met roze vuchtvlees daaromheen dat bitterzoet smaakt.
Dan gaan we in het vallende water op watervallentocht om waterdieren te bekijken. Inderdaad, het thema is water vandaag. De eerste waterval is de Malanda Falls, die toevallig op de route naar de andere watervallen ligt. De waterval is maar zo zo, een brede strook water die niet meer dan een paar meter naar beneden valt, pal onder een brug. “Als het hard regent hebben we niet eens een waterval”, zegt Jack van het visitor centre, zo weinig verval heeft het water. Gelukkig hebben de Falls een leuk bijprogramma. De tree kangoeroes die soms in de bomen zitten, zien we niet. Maar de schildpadjes in het water wel. De guides geven de tip om kleine steentjes in het water te gooien bij een look out 50 meter verderop. Dat lukt: de ene na de andere schildpad komt even kijken of de steentjes niet toevallig broodkruimeltjes zijn.
Op advies van de guides maken we ook een stop bij Tarwagi Lakes. Oorspronkelijk is dit een natuurlijke vissenkwekerij , maar een van de vijvertjes bleek opeens een stek platypussen aangetrokken te hebben. Nu verdient de eigenaar zijn geldt van toeristen die de platypus willen zien. Hij vertelt ons de regels: veel praten (want dan lijken we geen aanvaller), niet wijzen en geen paraplu’s (want dat lijkt juist wel op een vijand). “Vogelbekdier”, zegt hij ook nog, als hij ons Nederlands hoort praten. Dat is het dus!
Na een minuutje staren zien we inderdaad de eerste platypus. 15 Seconden is hij boven, plat op zijn buik, met zijn snavel en pootjes plat op het water, dan duikt hij weer voor 45 seconden onder. En dat eindeloos herhaald. Bijzonder om deze eileggende zoogdieren eens in het semi-wild te zien.
Terwijl het water nog steeds met bakken uit de hemel komt, rijden wij verder naar de watervalroute. Drie watervallen aan één weg, wat wil je nog meer? De eerste Milla Milla Falls, is een klassieke tropische waterval: tien meter breed, 30 meter diep, een basaltwand die loodrecht naar beneden loopt, een grot achter het water en heel veel groen aan de zijkanten. Een paar durfals nemen zelfs een plons in het meertje dat ervoor ligt. Het meest spectaculaire aan waterval twee is de smalle weg die ernaartoe leidt, je moet er niet aan denken dat er een auto van de andere kant komt. Naar waterval drie loopt een leuk paadje door het bos. De waterval zelf is wat ruiger en stoerder – en daarmee Simones favoriet.
Op de weg terug naar de kust liggen nog een paar watervallen, maar die rijden we straal voorbij of laten we, vanwege de bijbehorende lange wandeling, links liggen. Beter rijden we door. We eten een broodje bij een diepe lookout de vallei in, drukken een dvd-tje in de tv en rijden een uurtje of twee door de regen verder. Met pijn in het hart kachelen we Mission Beach voorbij. En met ingehouden adem rijden we Tully in, het stadje dat er trots op is de meeste regenval van Australië te krijgen. Juist op dat moment stopt het met regenen en breekt de zon door! Na nog een krap uur rijden vinden we het wel welletjes en rijden we op de eerste de beste camping af die we kunnen vinden. Het blijkt een camping in Forest Beach te zijn die Simone de hele dag al op het oog had. De weg ernaartoe is nog wel even spannend omdat hij veel langer is dan we dachten (waar blijft die camping nou?) en het lichtje van de benzine aangaat. Maar we vinden hem toch en krijgen een leuk plekje naast twee geaustraliseerde Nederlanders van in de zestig en… aan zee! Zee, zon en strand, de volgende fase van de vakantie breekt aan.
Maandag 28 juli Forest Beach
We zijn nog geen paar minuten wakker of we weten het al: hier blijven we een dagje. De plek is geweldig: aan het strand, met de zee op vijftig meter. Je hoort hem als je ’s avonds in slaap valt. Bovendien is de camping in het nietige Forest Beach de meest sociale van Australië tot nu toe en we voelen ons hier enorm op ons gemak. Hij herbergt een aantal typische en gezellige gasten:
* Buurman Steve. Eind-vijftiger die de hele dag jaren-zestig-muziek draait. Veel meer dan een biertje drinken en kletsen doet hij niet. Soms helpt hij iemand met de antenne van zijn tv, ons helpt hij met een lang elektriciteitssnoer en wasknijpers. En tussendoor kletst hij.
* Riet en Joop. Eind-zestig. Elke keer als Riet langs onze camper komt, maakt ze even een praatje. Joop zit intussen met rooddooraderde ogen voor hun caravan. Ze wonen al veertig jaar in Australië en zitten inmiddels in een retirement home. Maar Riet reist nog te graag.
* Tom en Tina. Begin zestig, uit Broome. “Als we naar Nederland vliegen, moeten we eerst 2200 km naar Perth rijden.” Tom heeft Nederlandse ouders en veel neven en nichten uit Twente dir geregeld langskomen. Hij praat ook een klein mondje Nederland. Hij weegt minstens 150 kg, heeft twee hersenbloedingen en een hartaanval gehad, heeft diabetes en chronische diarrhee, maar is heel hartelijk, praatgraag en behulpzaam. Tina houdt van wassen en heeft goede boekentips (Judy Nunn!)
* De teckel van buren aan de voorkant (bijgenaamd sausage dog)
* De vogel van de schuintegenoverburen die kan praten en danst als je ‘Dance Cocky’ roept en met hem meedanst.
Eline, Nynke en Koen zijn nauwelijks naar de speeltuin gelopen of Tom komt voorbij rijden met zijn dikke 4WD. Of we krokodillen willen zien. Ja natuurlijk! In zijn superluxe wagen (stoelverwarming én airco, glazen dak, koelkastje tussen de armleuningen) rijdt hij naar een kreekje verderop. Daar zien we hem liggen: een reuzenexemplaar van wel 5 meter, zijn reuzenbek open vanwege de warmte. Gewoon op de andere oever! Al die verhalen van krokodillen in de zee zijn dus echt waar.
De rest van de dag keutelen we wat aan. We doen drie wassen, de kids gaan naar het strand (maar niet in het water!) en ’s middags gaan we met zijn allen naar het strand. Maar het thema is vooral relaxen en kletsen met de buren. Precies zoal dat gaat op deze camping.
’s Avonds nodigen Tom en Tina ons uit om op het kampvuur een marshmallow te roosteren. Vooral Nynke wil dat heel graag. Als de kinderen al in bed liggen, blijven we nog lang nakleten.
Dinsdag 29 juli Forest Beach - Townsville
Na deze welverdiende relaxdag moeten we weer onderweg, want we hebben nog 1400 km in een dikke twee weken te overbruggen. De eerste etappe is de 140 km naar Townsville. Na afscheid genomen te hebben van de halve camping, rijden we via de black water dump de stad uit. Townsville is een relatief kort ritje. Vlak voor de stad staat ook nog een Woolworths waar we inkopen doen. We vinden, gestuurd door Koens richtingsgevoel, de beoogde camping aan zee en duiken eerst eens even het zwembad in.
Daarna is het tijd voor het uitje waar vooral Simone al lang naar heeft uitgekeken: een middag shoppen. Van de 3 winkelcentra die Townsville (190.000 inwoners, een grote stad dus) rijk is, kiezen we de grootste. Willows is 20 minuten rijden, maar dan heb je ook wat. Meer dan 100 winkels onder één dak. Eline en Nynke scoren beide een broekpakje en een nieuw badpak. Koen is bij met een T-shirt en een zwembroek als vervanger voor degene die hij in Forest Beach in het douchehokje heeft laten hangen. Simone koopt een fantastische rode galajurk, een mooie bh, een bikini en liefs twee badpakken. Maar Simones pronkstuk is een jumpsuit in tijgerprint, te vergelijken met ons huispak. Het rugpand en bilpand zitten los van elkaar, zodat je kan plassen zonder je pak uit te doen…
Het is donker als we het winkelcentrum uitkomen (!) Na een snelle noedels met BBQ-kip gaan we snel naar bed.
Woensdag 30 juli Townsville (Magnetic Island)
Nynke is helemaal dol op koala’s. Ze heeft al een koala-T-shirt, heeft geknuffeld met een koala bij Hartley’s en heeft tigduizend foto’s van haarzelf met koala. But today we take the koala experience to a next level. We gaan ze in het wild zien. Dat is lastig, want er zijn er niet veel meer en ze wonen alleen op plekken waar veel verse eucalyptus groeit. Gelukkig woont een van de grootste koalakolonies voor de deur, op Magnetic Island. En daar kun je nog snorkelen ook!
We nemen de ferry die ons in 20 schommelige minuten naar het eiland brengt. Magnetic Island is een van de weinige eilanden op het Great Barrier Reef dat met een reguliere veerboot te bereiken is, want er wonen een slordige 2.000 mensen. De goede bereikbaarheid heeft er wel voor gezorgd dat het koraal flink is aangetast. Dat merken we als we op de baai naast de haven het water in gaan. Nynke neemt de snorkel die we gisteren ook gekocht hebben, Koen het tweedehands exemplaar dat we op Marnetic Island in een dumpzaak toevallig zien liggen. Eline mag vanwege haar oren niet zwemmen en Simone blijft bij haar op de kant. Het koraal stelt niet zoveel voor. Er wappert wel wat groens en bruins, maar de rest is kapot en grijsachtig.
Ondertussen hebben Eline en Simone iets leukers ontdekt. Op het strand ligt een driekwart ingegraven kapotte kano. Die moeten we hebben! Maar hij is niet eens in beweging te krijgen. Met zijn vieren graven we het zand weg. De kano blijkt zelf ook vol zand te zitten dat er maar moeite uit te krijgen is. Gelukkig krijgen we na een half uur hulp van een eilandbewoner. Hij geeft ons een schep en bedenkt dat we de kano het best scheef op een balk kunnen zetten, zodat het water het zand uit het binnenwerk kan spoelen. Dat blijkt een goed idee. Met vereende krachten krijgen we hem op zijn kant en daarna kan het water zijn werk doen. En na een uur ploeteren kunnen Eline en Nynke zittend op de kano op pad. Hij blijft drijven! Onze hulp komt er ook nog eens aan met een peddel voor de dames en een cola voor Koen. Hij vertelt dat hij de kano al maanden op het oog had en alleen nog wachtte op iemand die zo gek was om hem uit te graven. Hij gaat hem repareren en ter gebruik van iedereen op het strand terugleggen.
Na een bezoek aan de speeltuin en een broodje nemen we de bus naar het begin van een wandeling. Volgens de brochure moeten hier koala’s te vinden zijn. Goed uitkijken naar kleine, stille bolletjes wol in de eucalyptusboom is het devies. Het is een vrij breed pad omhoog waarop we regelmatig een toerist zien teruglopen. “Hebben jullie koala’s gezien?” vragen we. Ja hoor, dat hebben ze. Na de watertank nog twee bochten en daar zit er eentje in de boom, zeggen ze. Precies daar zien we een Schotse toeriste gebiologeerd naar een boom kijken. Tussen twee takken ingeklemd zit een koala te slapen. Hij blijft rustig zitten als we hem tot op drie meter naderen. Wat een dotje! Heel af en toe beweegt hij zijn hoofd, krabt wat aan zijn kont, kijkt naar ons en doet dan weer zijn ogen dicht. Zo schijnt hij twintig uur per dag door te brengen om de zware eucalyptusbladeren te verteren. We staan met open mond te kijken. “Tweehonderd meter verderop zit er nog eentje”, zegt een terugkerende toerist. We maken een pijl met stokken op de grond als markering voor koalazoekers na ons en klimmen verder. Daar zit de Schotse weer, nu bij de tweede koala. Die is iets kleiner en zit iets verder weg, maar het blijft een fraai gezicht.
De wandeling blijkt in een dik uur naar een betonnen fort te leiden dat in de tweede wereldoorlog dienst deed als uitkijkpunt en bewakingstoren van Townsville. Nu biedt het een prachtig 300 graden-uitzicht over het eiland, de zee en het land op de achtergrond. Bovendien is het een leuk klimtoestel. Het is een leuk eindpunt van een geslaagde koala-excursie.
Na bus, boot en camper komen we weer op de camping voor een ijsje, een uurtje spelen en/of douchen en een diner met spaghetti met pesto en een wijntje. Proost op een geslaagde dag!
Donderdag 31 juli Townsville – Airlie Beach
Heerlijk hardlopen langs de zee, ervaart Koen vanochtend. Hij rent 25 minuten over het voet-fietspad dat in noordelijke richting langs de kust loopt en keert daarna weer om. Een sportief begin van deze zonnige dag.
Onze shopmiddag van dinsdag is niet helemaal geslaagd, want alleen Nynke heeft een geschikte hockeystick gevonden. Daarom gaan we nu, na het vertrek van de camping, naar aan ander winkelcentrum om een mooie stick voor Eline te vinden. Ook bij de Stockland hebben ze geen goede, dus rijden we naar de A-mart in liefst het derde winkelcentrum. Maar helaas, ook geen goede stick. Die komt in Nederland dan wel.
Nu moeten we er dringend vandoor, want we moeten vandaag nog in Airlie Beach terecht komen. Het is ontspannen broezen in het zonnetje en we rijgen de kilometers aan elkaar. Halverwege de middag zijn we al in dit leuke strandplaatsje. Het heeft een paar mooie strandjes in het centrum, gezellige winkeltjes en een parkachtige boulevard. Net alsof je op strandvakantie bent! Op de mooie camping hebben de dames nog ruim de tijd om het zwembad te ontdekken. En ’s avonds kunnen we ook nog uitgebreid kezen. Very relaxed allemaal.
-
11 Augustus 2014 - 21:12
Geertje:
geniet van de leuke en zo nu en dan spannende verhalen, reis echt een beetje mee en maak de beelden dan zelf,die dan natuurlijk naderhand helemaal niet blijken te kloppen, alhoewel dat tijgerprintpak......................
groetjes aan allen en liefs,
tot nederlands
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley