Sydney - de eerste vier dagen

Zaterdag 21 en zondag 2 juni – van Groningen naar Sydney
We kunnen niet wachten! Om half elf, voor de afgesproken tijd, rijden we al naar Annemieke toe, die ons naar Schiphol zal brengen (dankjewel Annemieke!) Vergeleken met de vliegreis die ons te wachten staat, is twee uur rijden maar een kort stukje. Op Schiphol wacht ons een grote verrassing: oma Hans, oma Ellen en Marinke komen ons uitzwaaien! We kletsen bij en knuffelen af, maar willen toch snel de douane door, bevreesd voor de zware douanecontroles. Die vallen gelukkig behoorlijk mee, zodat we voldoende tijd hebben om Eline te darmspoelen. Voor de eerste keer gebeurt dat voor de tweede keer op een dag, want een andere mogelijkheid hebben we de komende 24 uur niet.
We zitten op rij 96 - vier stoelen naast elkaar - in een gigantische Airbus 730 die van alle gemakken is voorzien: een eigen scherm met eigen afstandsbediening en koptelefoon voor films, muziek, spelletjes en vluchtinformatie. Je kunt zelfs beelden zien van een camera op het vliegtuigdak. Er ligt een pakketje klaar met dekens, kussentje, ooglapje en dikke sokken. Eline en Nynke krijgen zelfs een kadorugzakje met fraai notitieboekje. Er zitten tientallen films op ons computertje, waaronder Frozen en Peter Pan. Je snapt dat de 6,5 uur omvliegen.
In Dubai moeten we zeker een kwartier met de bus voordat we bij de terminal aankomen. Het is warm hier, heerlijk! We kletsen met drie dames die in Dubai vakantie komen houden. Na een muffin boarden we alvast, want we hebben toch niets beters te doen.
De 13,5 uur naar Sydney gaan eigenlijk ook best snel. Eerst moeten we nog een pizza door onze strot proberen te douwen, dan pas gaat het licht uit en proberen we te slapen. Eline rolt zich op mama’s schoot, Nynke leunt tegen Koen aan. Na een uurtje draait ook Nynke haar lijf naar mama toe, zodat die een raar pakketje opgevouwen kinderen moet opvangen. Meer dan een dik uur slapen ze niet. Koen gaat het makkelijker af, die tukt af en aan nog een uur of vijf. Echt brak zijn we er allemaal niet van, dat scheelt.
Voor ons gevoel is het begin van de middag als we om 22.00 uur ’s avonds aankomen, 14.00 uur Nederlandse tijd. De douane zet een dikke stempel in onze paspoorten – Eline’s nieuwe paspoort wordt zelfs dubbel gechecked. De geruchten over de controle van goederen – geen flora en fauna in welke vorm dan ook – valt mee. Het zand onder onze schoenen is geen probleem. Drie kwartier na de landing staan we buiten! Toch wel fris hier…
Een taxi brengt ons vlot naar ons Hotel Cambridge aan Riley Street. Eline en Nynke krijgen het grote bed in een aparte slaapkamer. Voor Simone en Koen staan de slaapbank in de woonkamer al uitgeklapt. Je zakt er tot je oksels in weg. We hebben een klein keukentje met alleen een gootsteen, magnetron, borden en bestek. Het wordt enigszins behelpen, maar dat moet lukken. Een krappe anderhalve dag gereisd en we zijn aan het andere eind van de wereld!

Maandag 23 juni – Sydney city
Hoe laat we wakker zijn, weet alleen nog de geschiedenis. Doet er ook niet toe. We zijn in Australië!
De supermarkt blijkt op twee minuten wandelen te zitten, in een winkelcentrumpje met ook een kapper, satéhuis en fitnesscentrum. Terwijl Koen het assortiment verkent, verse broodjes en nieuw beleg haalt, wordt Eline op de wc onder handen genomen.
Gisterennacht hebben we het zwembad al ontdekt en dat gaan we nu inwijden. Groot is het niet, misschien 12 bij 5 meter, plus een pierenbadje van 3 bij 3, maar het water is heerlijk warm en we vermaken ons prima met staven opduiken, zwemlesje spelen en bubbelen in het pierenbadje. De douche zit ernaast, dus we zijn weer helemaal fris. Hoewel…. het chloor is niet van het lichaam te spoelen.
Na de lunch gaan we de stad in. Beetje bewolkt, best frisjes met een graad of vijftien. We zitten in Riley Street, een zijstraatje van Oxford Street, een redelijk drukke maar beregezellige achtbaans winkelstraat. Een stukje doorlopen en we wandelen in Hyde Park een éénzesde versie van het beroemde Londense park. Mensen doen workouts in het gras, lunchen op een bankje, boarders oefenen hun moves en bij een vijver wordt een fotoreportage gemaakt. Door de bomen heen zien we de hoge flats in het echte centrum, met daartussendoor een slanke toren met dikke cylinder aan de top. Van daaruit kun je over de hele stad kijken.
Beneden krijgen we eerst een meet-and-greet met het wassen beeld van Elle MacPherson en een 4D-film (met trillende vloer en waterdruppels) over Sydney. En dan vliegen we in 43 seconden naar 250 meter hoog. We hebben 360 graden zich op de stad en verre omgeving: van de Opera House en de Sydney bridge tot de baai, de zee en de Bleu Mountains. Sydney is een mengelmoes van groene heuvels, huisjes die daar tegenop gebouwd zijn, dichtgebouwde stad en baaien die kris-kras het land in gekronkeld zijn. Leuk om met de verrekijker naar onderwerpen te speuren. De twee stadions in de verte bijvoorbeeld: hoe laat is het op de klok die daar staat?
Als we beneden komen, blijkt het al bijna donker. Half vijf pas en nu al schemert het. Natuurlijk, het is winter hier, de kortste dag is net geweest. We wandelen langzaam door het zakendistrict van de stad: torenflats met flashy shopping malls en designer boutique, afgewisseld met Victoriaanse winkels met zuilen, balkons en gietijzer. Een leuke afwisseling. Het is inmiddels heel druk op straat, want alle flats lopen leeg. Bij elk stoplicht racen Nynke en Koen wie bij groen het snelst aan de overkant is (Nynke wint vaak!). We komen toevallig ook op Martin Place, een smal plein dat meerdere blokken beslaat. De kinderen lopen op het stalen touw om een beeld van een soldaat heen, waar een paar weken eerder de gevallenen in de oorlog herdacht zijn. Later lopen we ook nog langs een groot gebouw met glas in lood dat het Theatre blijkt te zijn. In een fraaie boekhandel met zitjes op de eerste verdieping kopen we Camps, een boek met alle campings van het land.
En zo zwerven we weer terug naar Oxford Street. Daar blijk je uit alle windstreken te kunnen eten, vooral Aziatisch, maar geen Italiaan te bekennen. O jawel, bij het laatste zaakje dat we proberen, een sjabbetigge kebab-pizza-tent. Op een krakkemikkig tafeltje krijgen we wel heel lekkere pizza’s!
Opvallend is trouwens dat er zoveel mensen hardlopen en wielrennen. Sydney is echt een sportieve stad.’s Ochtends zien we veel mannen in korte broek en vrouwen in zwarte leggings op weg van of naar de sportschool. ’s Middags komen we ze hardlopend tegen rond The Opera House. En ’s avonds rennen ze over Oxford Street of rijden ze per wielrenfiets naar huis. Fietsen doet iedereen met helm op, dat is verplicht.

Dinsdag 24 juni – Manly Beach
Na het stadsgeweld van gisteren zoeken we het op een rustiger plek. Op Circular Quay pakken we de veerboot naar Manly Beach. 2 attracties voor de prijs van 1: een fantastische boottocht door de baai van Sydney en een ontspannen wijkje met strandje. Tijdens de boottocht kijk je je ogen uit: de Opera House op de hoek, de beroemde brug, ander schepen, leuke huisjes op de kust, plots een eilandje in de baai en het zonlicht dat op de golven weerkaatst. Bovendien hebben we wifi, dus kan Simone hayday bijwerken en Eline met vriendinnetjes chatten.
Na een half uur meert de boot aan in de baai van Manly. Van daaruit loop je in tien minuten naar de andere kant van de stad die aan de open zee ligt. Langs die weg liggen uiteraard allerlei leuke winkeltjes. Bij de eerste de beste zijn we al een uur zoet met souvenirs kopen – op de tweede dag al. Maar die mooie Australië-hockeyshirt kunnen we niet laten liggen. De zee is te koud om in te zwemmen, maar heerlijk om mee te spelen. Bovendien liggen er veel soorten schelpen die de kinderen nog niet kennen. Op het strand is zelf free wifi. Simone skypet nog even met Marinke en Eline facetimet met Nynke de Boer. En dat gewoon in de buitenlucht aan de andere kant van de wereld.
’s Middags wandelen we een stukje naar het zuiden tot het strand ophoudt en een wandel- en fietspad langs het water begint. Op de aanpalende muur zitten allemaal zilveren beeldjes van vissen, muisachtigen en duikers. De bankjes zijn voorzien van naamplaatjes van overleden mensen: soms ouderen die altijd op dit bankje zaten, soms jonge surfers die in de branding zijn overleden. In straffe wind bereiken we de klif bij Shelly Beach, van waaruit we een fraai uitzicht over de andere kant van de baai hebben.
Terwijl de zon onder gaat, zetten we weer koers naar het dorp. Daar is het al stukken rustiger. Er is nota bene een Aldi, waar we uitgebreide inkopen doen. Nynke vindt er een nieuwe roze schooltas, haar eerste souveniertje. Het boottochtje terug is bijna net zo mooi, want nu zie je de stad in het donker. De verlichte raampjes van de torenflats steken feeëriek af tegen de nachtelijke hemel. Mooi voor foto’s, als je je tenminste op het dek durft te wagen. Daar is de wind inmiddels op orkaankracht!
We halen veilig de thuishaven en ons kamertje in Cambridge Hotel. Op met menu staat noodles met paprika en een kindertoetje toe. Om tien uur duiken de kinderen hun bed in. Maar een uur later staat Eline er weer: “Ik kan niet slapen.” En nog een uur later weer. En twee uur later, als Simone en Koen inmiddels ook in bed liggen, alweer. Er zijn heel wat geruststellende woorden nodig om haar zo ontspannen te krijgen dat ze ditmaal wel in slaap valt.

Woensdag 25 juni – Sydney city centre
Na wat inleidende verkenningen is het nu tijd om het beroemde centrum van Sydney te verkennen. Het Opera house en de Sydney Harbour Bridge staan op het programma! Gelukkig hebben we een all-you-can-travel-kaart, dus kunnen we met de bus naar Circular Quay, voor Sydneyers het hart van de stad. Op deze kade kwamen vroeger de eerste kolonisten aan. Nu is het de startplaats van de veerboten en het midden van een relaxede boulevard. Rechtsaf gaat het eest naar het Opera House. Oeps, worden we daar bijna weggeblazen! De wind knalt ons tegemoet. Rechts zien we het Opera House imposant oprijzen, links steekt de Sydney Bridge af tegen de zon en nog verder naar links ligt een kolossaal cruiseship aangemeerd. Die laatste is eigenlijk nog het meest indrukwekkend. Hoewel, het Opera House wordt mooier bij iedere stap dat je hem nadert. Acht kleine en grote partjes witte sinaasappel liggen fraai naast elkaar geschakeerd. De helderwitte dakpannen schijnen zichzelf te reinigen en weerkaatsen in ieder geval de zon goed. Opvallend is dat veel schoolklassen en/of groepen kinderen met muziekinstrumenten voorbij komen lopen. Er moet een bepaald evenement zijn, we komen er niet achter wat het is. Eline en Nynke vermaken zich door muntjes te zoeken in de ruimten tussen de vloertegels. Als ze niet weggeblazen worden…
Binnen kunnen we niet zoveel zien, daarvoor is een heftige entreeprijs nodig. We moeten het doen met een snelle blik naar de zalen (veel beton en jaren-zeventig-hout) en een fraai vormgegeven toilet!
Nadat we eerste met patatjes van een lunchende Sydneyer de meeuwen gevoerd hebben, nemen we zelf wat te eten op een bankje met uitzicht op zee. Veel zakenmensen trekken in de lunch hun hardloopkleren aan, zien we. En er komt een trits mensen met koffers voorbij, die op het cruiseship gaan aanmeren. Hoe later het wordt, hoe sneller ze lopen!
Wij lopen ondertussen verder richting Sydney Bridge. Daarvoor moeten we een flink stuk terug en omhoog de wijk in. Pas daar kunnen we de brug op, die zich al flink boven de stad omhooggewerkt heeft. Via een scheef voetpad komen we uiteindelijk op de brug zelf. We lopen in een cocon van ijzer, want links en rechts zitten hekken om springers tegen te houden. Er zijn zelfs bewakers die moeten voorkomen dat mensen op de bogen van de brug klimmen. Dat mag wel, maar alleen gezekerd via een georganiseerde toer. We zien de dapperen op de brug staan. Het is nog best een stukje lopen. We stoppen regelmatig om naar beneden te kijken, naar de luxe appartementen met zwembaden beneden ons, de zee en de wolkenkrabbers.
Een uurtje later zijn we aan de overkant, bij het Luna Park. Dat is een jaren-dertig-pretpark met een groot clownshoofd als markante ingang. Eerst moet Eline dringend poepen, want ze heeft vanochtend een pil gehad om de verstopping los te weken. En dat lukt! Helaas blijkt het Luna Park zelf dicht. Gelukkig blijkt aan de kade de veerboot te stoppen. Die kan ons mooi weer terug brengen naar City Centre (met even Haydaytijd!) Daar lopen we wat over de plankieren langs Sea World. Maar Eline heeft te veel last van haar buik en moet om de haverklap naar de wc. Dat is geen doen. Dan maar naar huis. Een behulpzame vrouw helpt ons de goede bus te vinden en snel zijn we weer thuis. Eline is er inmiddels al beter aan toe.
’s Avonds dineren we thuis. Dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, want we hebben geen fornuis, alleen een magnetron en een waterkoker. Maar met dat gekookte water kun je heel goed macaroni koken. En in de magnetron warm je spaghettisaus met een blik gehaktballen met groente op. Die explodeert dan wel de hele magnetron door, maar dat is met een tweede schaaltje daarbovenop ook opgelost. Het smaakt wonderbaarlijk goed – voor niveau campingvoedsel dan.
Daarna is er ook nog tijd om te skypen met oma Loes en om een uur in het zwembad te duiken. Koen rent ondertussen een uurtje door Hyde Park, The Domain, naar Mrs Macquairies Point en om het Opera House heen. Heerlijk rustig, het park by night. En in het bosje bij de Opera House ziet Koen nog een kruising tussen een kangoeroe, een koala en een cerveloot (ofzo) die tot zijn knieën komt. Heel verrassend…

Donderdag 26 juni – Blue Mountains
De paden op, de lanen in! We trekken eropuit, de heuvels van de Blue Mountains in. We zijn eindelijk van de jetlag af en vertrekken op tijd met de trein – het hoofdstation ligt op een kwartiertje lopen afstand. Een uur lang rijden we nog dor de suburbs. Wat is Sydney groot. Maar dan voert het spoor omhoog en beginnen de heuvels. Twee uur doen we over de rit die eindigt in Katoomba, het belangrijkste dorpje in de Blue Mountains, op 101 meter hoogte. Het blijkt een gezellig, wintersportachtig dorpje, zo merken we als we via de hoofdstraat richting de Three Sisters lopen. Links en rechts een boardwalk met een brede variëteit aan winkeltjes. Koffiehuizen, tweedehandszaakjes, berggidsen, wintersportartikelen, Franse broodjes en nota ben een Aldi. Als we de hoofdstraat verlaten, komen we in de buitenwijk met allemaal vrijstaande huisjes. De een compleet met zuilen, de ander van hout met geel-bruin geverfde kozijnen. En ook in die huisjes zit nijverheid verstopt, van restaurantjes tot een chocolademaker.
Inmiddels merken we dat het fris is in de bergen. Meer dan 7 graden zal het niet zijn, met een harde wind vanuit het dal. Bij Echo Point worden we bijna weggeblazen. Dat is het uitkijkpunt over de Three Sisters waar ook een Japanse toerbus halt heeft gehouden. Eerst eten we een broodje op een bankje in de vorm van een stokbrood, dan bekijken we die Three Sisters eens. Drie langwerpige rotsen staan pal tegen elkaar, als sluitstuk van een minibergkam. Daarachter strekt een verre vallei zich uit die gevuld is met fifty shades of green. In het midden prijkt een pittige bergrug. Het gehele steekt prachtig af tegen de strak blauwe lucht. Maar eerlijk gezegd zijn we wat verwend met de Grand Canyon en de Amerikaanse National Parks. Blasé, hè.
We wandelen tegen de ravijnwand aan richting Scenic World. Een leuk wandelpaadje is het, tussen de eucalyptusbomen, theestruiken en varens heen. Af en toe moeten we met trappetjes en een ijzeren bruggetje omhoog en omlaag. Na een tijdje lopen zien we dat de schors van de bomen is en enkele stammen en takken zwartgeblakerd zijn. Dat moeten de resten van de bosbrand van vorig jaar zijn. Tussendoor genieten we van het uitzicht op de toch wel fraaie vallei.
De Katoomba Falls missen we, zo onbeduidend zijn ze, maar we lopen wel tegen de Katoomba Cascades aan, een vijftien meter brede watervaltrap. Een knus groen plekje. Daar onderwijzen we de Australiërs in de kunst van het stenenmannetjes maken. Zo veel mooie platte stenen en niet één mannetje, dat kan toch niet! We maken er meteen drie. En met een detour via de weg komen we uiteindelijk bij Scenic World uit. Daar loopt het steilste treintje ter wereld, zegt men. Vroeger was dit treintje in gebruik door mijnwerkers, die steeds vaker een liftje gaven aan wandelaars in de vallei. Voor de weekends bouwden ze een constructie met stoeltjes en het steilste toeristentreintje was geboren. Nu heeft het treintje gezelschap gekregen van een kabelbaan naar de andere kant van het dal en een dikke gondel naar beneden. Want daar kun je een krap uur rondwandelen in het regenwoud. Wij hebben nog zoveel regenwoud voor de boeg dat we dit dure ritje aan ons voorbij laten gaan.
Met de bus – heel wat sneller – gaan we terug naar het dorpje. Daar genieten we van Australische fish and chips, die in kwaliteit en overstelpende hoeveelheid niet voor de Engelse onderdoen. Ook fijn dat we binnen zitten, want we vernikkelen inmiddels van de kou. De trein missen we op twee minuten, zodat we ruim de tijd hebben om boodschappen bij de Aldi te doen. Daarna gaan we alsnog, in het donker inmiddels, naar ons hotel. De warme soep met crackertje-kaas smaakt heerlijk.