De regenwouden van Cairns

Na The Red Centre zitten we nu in de regenwouden van Cairns en omgeving. Lees hier meer over eindelijk een paar dagen relaxen aan het zwembad, Oostenrijks dijenkletsen, de vreemde casowary en zelf kangoeroes te eten geven...

Vrijdag 18 juli Kings Canyon – Alice Springs
Vandaag hebben we een lange reisdag voor de boeg. Voordat we op pad gaan, checken we eerst nog HayDay, Facebook, de uitslagen van de Tour en de ontwikkelingen in de vliegramp. Dan gaat er een filmpje in de dvd-speler en gaan we op pad. De tocht gaat weer terug langs de heuvels die uitmonden in de Kings Creek, miljoenen struikjes en de laars die Eline bij de vorige pauzeplek tegen een kilometerpaaltje had gezet (hij staat er nog!) Twee uur later stoppen we weer bij Mout Ebenezer, net als op de heenreis.
En daar gaan we weer. In de zon ziet de weg van Mt Ebenezer naar Alice er toch een stuk leuker uit. Meer heuvels, meer groen en meer koeien langs de weg. Eigenlijk vallen die 500 km op zo’n manier nog wel mee.
We eindigen op een camping 2 km ten westen van Alice (naam even kwijt), op een plekje om de hoek van de ingang. We versieren voor twee apparaten gratis wifi. Na het eten proberen we superopa te bellen, maar hij neemt niet op. Gelukkig is Marinke onderweg naar Meppel en kunnen we skypen via haar mobiele telefoon. Als de kinderen al naar bed zijn, krijgen we verbinding. Van onder een lampje bij de receptie (beste bereik en licht!) verrassen we superopa met een felicitatie vanaf de andere kant van de wereld. Hans, Ellen en Marinke vertrekken de volgende dag voor hun vakantie, dus die kunnen we ook een goede reis wensen. Tien jaar geleden was Australië nog de andere kant van de wereld, nu is het slechts een kleine vertraging via Skype.

Zaterdag 19 juli Alice Springs – West McDonnel Ranges - Cairns
Omdat we pas aan het eind van de middag hoeven te vliegen, hebben we nog een hele ochtend en middag om de natuurschoon ten westen van Alice te verkennen. We bakken de laatste eieren op, proppen de laatste dingen in de rugzakken, gooien het black en grey water alvast weg en gaan op pad. Eerst de verste plek, dan rijden we daarna alleen nog maar terug.
Die verste plek is Standley Chasm, een smalle kloof tussen de bergen van de West McDonnel Ranges. We rijden ernaartoe door de vallei tussen twee bergwallen in die lekker liggen te bakken in de zon. Een stukken mooiere rit dan die van gisteren. Op de parkeerplaats komen we voor de vierde keer in drie dagen een Frans gezin met twee kinderen tegen. Zoon en dochter beginnen al meteen over te gooien met onze twee meiden, dus dat klikt ook goed. Simone en Koen raken aan de praat met de ouders en we lopen samen de kloof in. Zij komen uit Marseille, hebben vanochtend al Simpsons Gap gezien en rijden na deze wandeling in drie dagen naar Darwin (de arme stumpers).
In twintig minuten wandelen we gemoedelijk naar het einde van de kloof, waar de twee wanden niet meer dan een paar meter van elkaar verwijderd zijn. Aan het einde ligt een dikke rots in een dikke plas water. Eline en Nynke klimmen erop, maar lopen beide een natte schoen op. Vlak voor het smalste gedeelte zit een Australisch echtpaar te wachten tot het 12 uur is. Dan schijnt de zon precies zo in de kloof te schijnen dan de twee wanden beide in vuur en vlam gezet worden. Helaas zit er nu nog een wolk voor die zon.
We wachten met hen mee, een paar meter verder de kloof uit, onder het genot van een Franse lunch. De Fransen zitten al uitgebreid aan de salade, salami en condensed milk uit een tube. Wij zetten daar onze sinaasappels tegenover en krijgen van hen af en toe een hapje voorgeschoteld. En hoera, daar vertonen zich de eerste zonnestralen. Iedereen rent naar de kloof. Helaas blijkt het tien over twaalf te zijn. De kloof ziet er mooi uit met eenzijdig zonlicht, maar het summum wordt niet bereikt. Na de afdaling spelen de kinderen nog een kwartier met elkaar en dan moeten we allemaal echt weg.
Onze volgende stop is Simpsons Gap, een enigszins vergelijkbare kloof, die iets dichter bij Alice ligt. Ditmaal stroomt er een rivier door de kloof. Althans, dat doet ‘ie in het natte seizoen. Nu zien we alleen een brede zandstrook met een omgevallen boomstam in het zand. Mooie lunchplek! Simone blijft even lekker in de zon liggen als Eline, Nynke en Koen verder de kloof inlopen. In tien minuten zijn we bij het einde. Onderweg ziet Eline een rock wallaby tussen de rotsen, vinden we een dode kangoeroe in het water en klimmen we heerlijk in een moeilijke klimboom.
Nog even tanken en dan leveren we de camper in. Het mannetje dat de camper moet inspecteren staat al klaar, raast snel door de camper heen en twintig minuten later staan we weer buiten. Kom daar maar eens om in Darwin. En in het voorbijgaan legt hij ook nog eens uit waarom we al twee weken geen warm water hebben en dat we heel simpel de boiler kunnen aanzetten… We zijn daarom ruim op tijd op het vliegveld en relaxen nog even in het parkje voor de deur. In de souvenirshop kopen we voor beide meiden nog een boemerang , een langgekoesterde wens van de dames.
En dan gaat het weer de lucht in. We kletsen de tijd vol met onze buren, een jong stel uit Nederland dat een half jaar rond de wereld reist. Het is zo gezellig dat we de landing pas merken als de wielen op de grond butsen.
Cairns blijkt een behoorlijk drukkere stad dan Alice Springs, de auto’s rijden in het donker nog volop rond. Ook is het beduidend warmer  Ons hotel-voor-één-nacht is een fraai resort met palmbomen in de binnentuin en een ventilator in onze kamer. Het hoogtepunt is het spelletje toddelslingeren. Gooi Nynkes toddel naar de ventilator en hoop dat de rotorbladen hem oppikken en ver weg slingeren. Geinig! We zijn zo lang bezig met spelen, verhaaltje vertellen en instoppen dat de keuken van het aanpalende Indische restaurant al dicht is. We kunnen nog wel aanschuiven voor de toetjes. Geen probleem! Simone en Koen genieten van gebakken banenen met kokosijs en pannenkoekjes met kokosvulling. Een overheerlijke afsluiter van een volle dag.

Zondag 20 juli Cairns
’s Ochtends merken we pas echt dat we in een tropische omgeving zitten. Een warm zonnetje, palmbomen langs de kant van de weg, bont gekleurde vogeltjes die rondvliegen: ze lijken in niets op de droge, rode woestenij van de Red Centre. Alleen is het wel drukker!
Al vroeg halen we de camper op. We worden vriendelijk geholpen door Joseph. Bij onze binnenkomst lijkt hij een ochtendhumeur te hebben, maar hij wordt zienderogen behulpzamer. Weer een Star RV, die kennen we nog. Hij reserveert voor ons een plekje bij een van de fraaiste campings van Australië, de met 5 sterren bekroonde Coconut Resort. Omdat het zo populaire camping is en nog steeds wintervakantie, loopt de reservering al om 12 uur af. We hebben dus maar twee uur om alle boodschappen voor 5 dagen te doen. We sjezen naar de Coles (de route is nauwkeurig omschreven door Joseph) en shoppen ons een slag in de rondte. Daarbij geholpen door precies hetzelfde boodschappenlijstje dat we in Alice Springs ook hebben gebruikt!
Om kwart voor 12 arriveren we bij de camping. En het moet gezegd: de vijf sterren blijken allemaal dik verdiend. Springkussen, twee zwembaden, een splashpark, minigolf, het is er allemaal. De receptioniste neemt zelfs de telefoon op met: “Hi, I’m having a wonderful day at the Cairns Coconut Resort. How may I help you?”
Het is een fantastische plek om even tot rust te komen. We zijn de afgelopen drie weken in zo’n razende vaart door het land getrokken dat we best even twee dagen mogen uitrusten. Sterker nog: daar zijn we wel aan toe! We vullen de dag met zwemmen, lezen en spelen. Het splashpark blijkt een compleet spektakel te zijn met vele glijbanen, spuitende walvissen en gigantische met water gevulde kokosnoten die om de 2 minuten leegstorten. De meiden vinden het geweldig.

Maandag 21 juli Cairns
Eén dag ledigheid is wel weer genoeg, in actie maar weer. Simone en Koen sluiten om 9.00 uur aan bij het aquarobics. Ze hopsen drie kwartier enthousiast mee met een stuk of acht campinggasten die voornamelijk aan het kletsen en keten zijn. De dame die de boel begeleidt heeft moeite om ze in het gareel te houden en drie kwartier leuke oefeningen te maken. Flink bewegen is namelijk wel nodig om het niet koud te krijgen in het water!
Daarna relaxen we vrolijk verder door. We lezen een boekje, plonsen in een warmwaterbadje en doen een wasje. Na de lunch wagen we ons zelfs aan een potje minigolf. Geen uitermate moeilijke hindernissen op deze baan, maar listige puts op nepgras die lijken op echte golfholes. Simone wint glansrijk met één slag verschil van Koen. Naast de minigolfbaan blijkt een elektronisch aangestuurd speeltoestel te staan. Het is een soort koepel met acht palen die ieder een lichtje en een knop bevatten. Daar kun je diverse spelletjes mee spelen. Bijvoorbeeld: Simone en Eline moeten zoveel mogelijk groene lichtjes uitdrukken, Koen en Nynke zoveel mogelijk rode. Heel geinig!
Aan het eind van de middag gaat Koen zelfs weer een stukje hardlopen. De afgelopen twee weken had Koen rust genomen om zijn zere kuit niet te zeer te belasten. Nu voelt het weer heerlijk: ontspannen draven door de heuvelachtige buitenwijken van Cairns. En de kuit houdt het.
Het werkelijke hoogtepunt volgt ’s avonds. Een optreden van German and Austrian dancers, zo hebben we aangekondigd zien staan. We zijn tien minuten te laat, alle campingstoeltjes zijn al bezet. Een man in lederhosen is net de herkomst en betekenis van de Lederhosen en Dirndljurk aan het uitleggen. Met zijn zessen doen ze daarna een dansje. Het blijkt een heuse Oostenrijkse Schuhplattlegruppe met Musik aus den Bergen en veel Jie-choe-choe-choe. Maar wel op lager amateurniveau dan. Het ziet er typisch Oostenrijks uit: een oude opa, een man met bierbuik, een type skileraar, een Julie Andrews, een kleuterjuf op leeftijd en kreupele bejaarde. Het eerste dansje is wat suf en langzaam, maar bij het dijenkletsen en houthakken wordt het leuk. En wij mogen meedoen! Eerst participeert Simone in de dans met de linten waarbij de heren met rode linten rechtsom lopen en de dames met de witte linten linksom. Halverwege draait de volgorde om en probeer dan maar eens de linten niet in de knoop te laten komen. Eline en Nynke doen bij de kinderen mee en bakken er nog minder van. En met zijn allen doen we mee met de authentieke, typisch Duitse Chicken Dance. Ofwel: de vogeltjesdans! Het blijkt een grote hit in Australië.
Jodelend stappen we in bed. Dit had een rustdag moeten zijn, maar we hebben weer veel te veel gedaan 

Dinsdag 22 juli Cairns - Daintree
Net als Amerikanen houden Australiërs van een pancake breakfast. Omdat Coconut’s beroemde pannenkoekenontbijt pas donderdag is, moet Koen er maar eentje van maken. Om er veel tegelijk te maken, gebruikt hij de bakplaat van de camp kitchen. De pannenkoekjes worden weliswaar Amerikaans klein, maar wel heel veelvormig en soms ronduit zwart. De bakplaat blijkt namelijk alles behalve gelijkmatig te verwarmen. Desondanks is het resultaat best lekker, zeker met veel zakjes gejatte suiker!
Vandaag trekken we er weer op uit. Na lang zoeken bij verschillende speeltuinen vinden Simone en Koen de kinderen eindelijk en rijden we voltallig dwars door Cairns richting het noorden. Cairns ligt aan zee, dus ons eerste doel is een strandje met palmbomen. We hebben ruime keuze, er liggen zeker acht strandjes op een rij. Toch twijfelen we als we een unsealed road oprijden naar een zanderig plekje waar nog een paar andere kleine campers staan. Maar het klopt wel: even door de mangrovebossen en we staan op het strand. Fraai is het inderdaad: helder wit zand, palmbomen, woelige baren, zo stel je je tropische stranden voor. Maar verder dan drie tenen het water in mogen we niet. Er zwemmen namelijk krokodillen, waarschuwen de borden. We houden het bij pootje baden, maar hebben des te meer energie over voor een fraai zandkasteel en vele hartjes in het zand.
Als we verder rijden, gaat de highway over in een fantastische kustweg. De boomtunnels, bochtjes en fraaie uitzichten op stranden wisselen elkaar af. Wauw! We kijken onze ogen uit. De weg lijkt een beetje op de weg tussen Los Angeles en San Francisco die we vijf jaar eerder gereden hebben. Bij een uitzichtpunt op een heuvel stoppen we om al het moois in ons op te nemen en een sinaasappeltje weg te peuzelen. En dan ziet Eline in het water ook nog een reuzenschildpad voorbij zwemmen.
Nog veertig kilometer verderop komen we bij de Mossman Gorge, onze eerste flinke bijt van de tropen. Vanaf de parkeerplaats moeten we eerst twee kilometer omhoog met een busje, om aan de oever van een riviertje in een oud stuk regenwoud te komen. Nu wordt het 100% tropisch. We lopen over een boardwalk door die typische regenwoudvegetatie van gigantisch hoge vijgen, eucalyptus en palmbomen, dikke en dunne wortels die zich om de stammen heen gewikkeld hebben, lianen die overal naar beneden hangen en een mengsel van bladeren, mos en wegrottende oude bomen op de grond. Daar zien we ook het mos tegen de stammen en van de takken af groeien, een teken van een vochtige omgeving. Af en toe lopen we ook nog tegen die dikke rivier met zijn stroomversnellingen, een smaller zijriviertje of een pittoreske kreek aan. Veel mooier krijg je het niet!
Tijdens het wandelen speuren we het woud af naar de casowary, een zwart-met-blauwe struisvogel die alleen in dit deel van Australië voorkomt. Even denken we hem te betrappen als we flink geritsel in de struiken horen. Maar zien doen we hem niet. Het kan ook een rat, possum of vogels geweest zijn trouwens. Spinnen of slangen treffen we ook niet aan. Alleen een bollige kruising tussen een kalkoen en een kip steekt voor onze neus de weg over.
Al met al moeten we flink doorlopen om op tijd bij onze eindbestemming aan te komen. Simone maakt de kinderen wijs dat de laatste bus terug om half vijf gaat. Dat beangstigt hen zo dat ze het op een lopen zetten. Zo komen we ruim op tijd bij het visitor centre terug.
Als we verder naar het noorden rijden, wordt de wereld alleen maar mooier. Links en rechts van de weg staan velden met metershoge suikerrietstengels. De pluimen steken helder af tegen het zonlicht. Daarachter liggen de heuvels - twee, drie rijen dik – die steeds lichter grijs worden naarmate de lucht heiïger is. Wij kronkelen daar met onze camper doorheen. Een fenomenaal schouwspel. En daar doemt opeens een nog hogere berg op. Dat moet Mount Sorrow zijn, de toegangsberg van Daintree National Park. Met een veerpontje moeten we naar de overkant – bruggen bouwen lukt hier niet omdat de waterstand teveel fluctueert tussen het natte en droge seizoen. In het licht van de ondergaande zon drijven wij het water over.
Het schemert al flink als we het national park inrijden. “Deze weg is voor recreatief gebruik, dus is soms smal en kronkelig”, waarschuwt een bordje bij het begin. Dat is niets teveel gezegd. Er passen nauwelijks twee auto’s naast elkaar op de weg. Laat staan als een ervan een dikke camper van 8 meter lang en 3,5 meter hoog is. Koen moet zeer geconcentreerd sturen. Maar wat een mooi weggetje! We rijden vrijwel constant door een tree tunnel in een volkomen groene wereld. Welkom in hardcore tropisch regenwoud.
De bezienswaardigheden onderweg scheuren we even voorbij, want we willen graag de camping bereiken voordat het helemaal donker is. Lyncs Haven is een houten restaurantje annex receptie middenin het woud met daarachter wat cabins en een kampeerveldje. We parkeren onze camper tussen de palmbomen en dichte begroeiing. En dan zien Eline en Nynke ook nog een stel pythons in glazen bakken bij de receptie. Een wonderbaarlijke plek om de nacht door te brengen.

Woensdag 23 juli Daintree NP – Cape Tribulation v.v.
De mooiste attractie van de camping beleven we de volgende ochtend pas. Om 9 uur ’s ochtends worden we verwacht voor een rondgang langs de andere dieren van de camping. Te beginnen met krokodil Boris, eh, ik bedoel Doris. Na twee hekken doorgegaan te zijn komen we bij een zwembadje van 10 bij 5 met onheilspellende inhoud. Vanuit het water spieden twee oogjes ons al toe. Campingbaas Scott vertelt dat hij deze salt water croc overgenomen heeft van iemand uit Adelaide die hem in een te koud klimaat hield. Hij houdt een lap barramundi aan een stok en daar klimt de croc uit het water! Hij sluipt dichterbij en hap…. Daar gaat de vis. Heel cool om van zo dichtbij te zien. De croc heette vroeger Boris. Maar toen hij na twee jaar opeens twee eieren legde, hebben ze haar snel herdoopt in Doris.
Daarna lopen we weer terug naar een andere terrein waar een paar kangoeroes en wallibi’s blijken te wonen. Ze zijn zo tam dat we ze kunnen voeren. Alle kinderen – en later ook de volwassenen – pakken een schijfje wortel. Eerst hebben zowel mens als dier nog last van een lichte aarzeling, maar als het ijs gebroken is, eten de kangoeroes zo uit de hand. En wat voelen de kangoeroes zacht, vooral tussen hun oren.
Na het bezoek aan onze privé-dierentuin gaan we op pad. Wandeling 1, de Marddja Botanical Walk, voert ons 1,2 km over een boardwalk langs alle soorten begroeiing in Daintree. Het eerste stuk lopen we door regenwoud. Daar vallen vooral de verschillende vruchten op. Onderweg vinden we een dikke liaan die dwars over het pad loopt. Hij blijkt prima te voldoen als schommel. Alle dames schommelen als een echte Jane even heen en weer. Oe-hoe-hoe! Het tweede deel voert door mangrovebossen. Er blijken we vijf verschillende soorten mangrove te groeien, die allemaal met ingewikkelde wortelstructuren in de drassige grond zitten en met speciale receptoren op hun wortels zuurstof uit de lucht filteren. Het verschil tussen de soorten zit hem in de vrucht, van bloemachtige besjes tot dikke noten.
Wandeling twee ligt al in het vermaarde Cape Tribulation, het laatste begaanbare gedeelte van Daintree. De wandeling ligt bijna tegen de zee aan en voert bijna alleen door de mangrovebossen. We proberen op de oevers en in het water kikkers, slangen of spinnen te spotten, maar verder dan een bruingrijze lelijke vis komen we niet.
Op het einde van de wandeling slaat het pad rechtsaf en eindigen we op Myall Beach. Op deze unieke plek loop je vanuit het regenwoud zo de zee in. Jammer dat het niet zo zonnig is, anders hadden we weer in bikini zandkastelen kunnen bouwen. Nu bedenken we andere spelletjes, zoals kunstwerken maken in het zand, hockeyen met legen kokosnoten, kokosnootslingeren en koraaltje meppen. Met de simpelste dingen bedenk je de leukste dingen. Ook verbazen we ons over de vele balletjes zand die op het strand liggen. Het zijn waarschijnlijk zandballetjes die krabbetjes uitgescheiden hebben vanuit hun holletje in het zand. Het levert een fraai schouwspel – en zelfs bijna een zandkunstwerk – op van patronen op het strand. We proberen nog een krabbetje uit te graven, maar ze zitten te diep. Op het strand eten we ook nog wat fruit. Op de picknickbankjes in het bos tracteren we ons op een stuk moddertaart (die overigens gewoon smaakt naar chocola).
Na een miniwandeling naar een suffe lookout en een kamikaze-keer-actie op de weg rijden we weer terug. Onze laatste attractie is Masons swim hole, halverwege de terugweg. Het is niets meer of minder dan een diepe plek in een riviertje dat door de achtertuing van Masons winkel annex café stroomt. Het water is heel koud, maar het is wel een belevenis om te zwemmen in de jungle. Bovendien hangt er een echte lianenschommel boven het water. Eline, Nynke en Koen laten zich deze unieke kans om Jane te spelen niet ontglippen. En dan hangt er ook nog een touw om het water in te slingeren! Koen imiteert Tarzan door twee keer te plonzen (zonder oerwoudgeluiden!). Een Australische waaghals probeert zelfs van steeds een andere plek steeds spectaculairder het water in te vallen. Een meisje staat tien minuten met het touw in handen, maar durft niet.
Als afsluiter van de dag nemen we een tropisch ijsje bij Daintree Ice Cream Company. We krijgen een bakje met daarin vier bijzondere smaken van lokale vruchten: ananas, zwarte bes, yellow sapote en wattleseed. De bomen waaraan de vruchten groeien staan in de eigen boomgaard. De yellow sapote is een vrucht met gele schil die het mondgevoel van avocado geeft maar vaagzoetig smaakt. De wattleseed is de lange boon die aan een van de tropische bomen groeit. De smaak doet aan koffie denken. Koen eet de vier bolletjes met smaak op, Eline smikkelt van de ananas en zwarte bes, maar Nynke is compleet in tranen omdat ze geen enkele smaak lekker vindt. Als troost krijgen de meiden daarom een beker warme chocomel op de camping.
Eten doen we gemakkelijk bij het restaurant van de camping. En hoe! Nergens in Australië hebben we tot nu toe lekkerder gegeten. Voor Simone en Koen een malse barramundi, de beroemde vis waarnaar elke hengelaar hier op jacht is, voor Eline en Nynke fish en chips. Met friet met kruiden Als we na het eten het potje kezen ook nog afmaken, blijkt het al half tien te zijn voordat de meiden in bed liggen. Hopelijk houdt haar pijnlijke oor Eline vannacht niet wakker…

Donderdag 24 juli Daintree NP – Port Douglas
Ook voor de tweede keer laat het de oerkracht van de overlevers van de natuurlijke selectie zien: het voeden van krokodil Doris (voorheen Boris). We staan er om negen uur weer klaar voor de rondgang langs de dieren van de camping. Het hoogtepunt is wel dat de babykangoeroe in de buideld zich even laat zien als moeder net een worteltje van Eline naar binnen peuzelt. Als we willen wegrijden, vliegt er net nog een kleine papegaai tegen de camper aan. De meiden treffen een dizzy vogeltje aan en brengen het meteen naar de campingbaas annex dierendokter. Die weet dat het vogeltje zich snel weer zal herstellen. Ze zet hem in een doos op tafel en binnen tien tellen vliegt ie weer weg. Gelukkig. Wat een geweldige camping was Lync Haven!
En we zijn nog geen tien minuten onderweg of we zien een casowary langs de kant van de weg. Dus daarom staan al die auto’s en busjes midden op de weg stil! Het is een soort struisvogel met een hoorn en blauwe en rode kleurtekening op zijn kop. Hij is zo typisch Australisch en zeldzaam dat hij tot symbool van Queensland heeft geschopt. Hij scharrelt wat in de berm, wachtend tot hij veilig de weg kan oversteken. Toch nog eentje gespot.
Op de weg terug uit Daintree NP doen we nog één wandeling door het regenwoud. Eline en Nynke hebben meer oog voor het boek met Engelse woordjes dat ze uit de camper meegenomen hebben. Ze hebben plotseling de geest gekregen om Engels te leren en laten zich gretig door elkaar overhoren. Alle kleuren, dieren en kledingstukken kennen ze inmiddels.
Met het pontje verlaten we Daintree en rijden door naar Mossman. Eline heeft al drie dagen last van haar oren en we willen er een dokter naar laten kijken. Maar de twee medical centres in het dorp hebben vandaag geen ruimte, de dokter in Port Douglas geeft telefonisch aan ook geen tijd te hebben en om nou naar het ziekenhuis te gaan voor een loopoor gaat ook wat ver. Na ampel beraad bij de apotheek kopen we oordruppels die we vanaf vanavond gaan gebruiken. Wel fijn dat onderweg van de ene kliniek naar de andere een bakkertje zit. Eline, Nynke en Koen gaan voor wat zoets, Simone neemt een pie die ze aangeraden heeft gekregen van de Australiërs die we in Kakadu hadden ontmoet.
Na uitgebreide boodschappen in de Woolworths (met kinderbier!) lunchen we bij een plaatselijk speeltuincomplex. Nynke en Eline klooien daarna nog een uurtje door met de tokkelbaan, zand en veel water. En nog een uur later staan we op het overflow veld van de camping van Port Douglas. Zonder elektriciteit, want die plekjes waren allemaal al bezet. En wat schetst onze verbazing om bij het zwembad een gezin met drie kinderen uit Grijpskerk tegen te komen dat overweegt om naar De Buitenhof in Groningen te verhuizen! Moet je daarvoor de halve wereld over reizen…