Kakadu National Park

Donderdag 3 juli – Mary River – Ubirr
Update van de update van vorige keer: Simone heeft inderdaad een slang om haar nek gehad. Het is een python, hij heet Nico en is de huisslang van de camping. Vanochtend hebben de kinderen en Koen hem ook op de hand gehad. Hij moest even wennen, maar werd daarna rustig. Spannend!
Voordat we vertrekken, wandelen we eerst een stukje rond een billabong (meertje) bij de camping. Dan gaan we weer de weg op, Kakadu National Park in. Het is nog best een stukje rijden naar onze eindbestemming. We rijden tussen een dun bosje met bomen van een meter of vier hoog. Meestal zijn de stammen zwart omdat er een brandje voorbijgeraasd heeft. De bomen kunnen daar wel tegen, maar het bruinige riet niet. Vaak is de bodem dan ook net zo zwart. Maar soms heeft de natuur zich enigszins kunnen herstellen, staan er weer heuphoge palmpjes en piept er wat gras op.
Na twee uur rijden stoppen we bij Mamukala. Een kort paadje leidt naar een observatieplatform van waaraf je prachtig zicht hebt over een flinke billabong. Als er water is, dan is er plots ook veel leven omheen. Bruin en groen riet, witte en roze waterlelies en tientallen vogelsoorten bijvoorbeeld. Wij spotten een wit/zwart exemplaar met een blauw kopje en een klein vogeltje met grote poten die over lotusbladeren loopt. Die blijkt dan ook de lotusvogel te heten. We proberen nog een stuk om het meertje te lopen, maar de kinderen vinden het heel heet. Daarom trekt Koen een zelfbedachte finishlijn in het zand en keren we om. De vele termietenheuvels maken het wandelingetje nog interessant. Die blijken zo sterk als rotsen te zijn. Nogal wiedes, want ze bestaan ook uit zand en termietenslijm. Daar bouwen ze soms heuvels van vier meter van.
Nog 100 km later kopen we een toegangspas voor het NP (en een ijsje!). Nog 20 km naar Ubirr, een rots met uitzicht én vele rotstekeningen van de aboriginals. Die bewonen die gebied al duizenden jaren en gebruikten tekeningen onder overhellende rotsen om elkaar verhalen te vertellen. Van een ranger luisteren we een paar verhalen af. Zo staan er twee identieke tekeningen van meisjes op de muur. Daarbij hoort het verhaal van twee zussen die voor hun achttiende barramundi uit de rivier aten. Die vissoort is niet goed voor hen , want die bevat veel koper, waar je onvruchtbaar van wordt. De clanoudsten moesten hen daarvoor straffen, maar de straf was heel zwaar. Daar waren andere clans weer niet blij mee, daardoor ontstond een clanoorlog en vielen er veel doden. Moraal van het verhaal: doe wat de clanoudsten zeggen!
Nog mooier is het verhaal van de krokodil op de muur. Dat beeldt het verhaal uit van twee vriendinnen die elkaar pesten door zich met modder in te smeren en als een krokodil uit het water te springen. Als ze elkaar genoeg te pakken hebben gehad, besluiten ze twee clanoudsten de stuipen op het lijf te jagen. Die ontsteken in zo’n grote woede dat ze de twee kinderen in het water gooien. En prompt komt er een krokodil die de meisjes opeet. Sindsdien hebben alle krokodillen twee rode bulten vlak achter hun oren…
Tussen de tientallen toeristen bekijken we vanaf Ubirr hoe de zon ondergaat over de vlakte. We genieten van het prachtige uitzicht over de wetlands, de droge bossen en vogels die nu onder ons vliegen. En we genieten stiekem ook van de Italiaanse cameramensen, de toeristen die doen alsof ze een spirituele ervaring ondergaan en de kinderen (ook Eline en Nynke) die vrolijk de rotsen beklimmen.
Voor het eerst kamperen we daarna in de bush. Geen stroom, maar duisternis om ons heen en een badhok dat alleen met de zaklamp te vinden is. Maar zover komt het niet eens. Campground Merl blijkt namelijk vol te zitten met muggen! Voordat we volkomen lekgeprikt worden, moeten we op muggenjacht. We pletten er zeker 70. Maar ’s nachts blijken er toch nog wat exemplaren rond onze neuzen te cirkelen. Het wordt een onrustige nacht…

Vrijdag 4 juli Ubirr – Yellow Water
Na de schade van de muggen opgemaakt te hebben (tientalen bulten bij de meiden, nul bij Koen), gaan we er snel vandoor. Simone blijkt een beetje misselijk te zijn, maar is nog net fit genoeg om een ochtendwandeling langs de rivier te maken. Voor het eerst lopen we door dikke, dichte rimboe. Er is een fraai pad uitgehakt tussen de palmen, omgewaaide bomen, lianen en dik gestruikte. Helaas zien we geen krokodillen in de rivier. Maar we lopen wel bijna tegen een paar gigantische spinnen aan. ‘Gigantisch’ betekent in Australië ook echt hel groot, een centimeter of tien ofzo. Brrrr…
Onderweg blijkt Simone zo misselijk dat haar eten er aan de voor- en achterkant weer uitkomt. As een dood vogeltje zit ze voorin de camper. Aan de wandeling om de billabong doet ze dan ook niet mee. Koen en de meiden gaan samen op pad. Eigenlijk is de wandeling gesloten, zo vermelden meerdere borden. Er kunnen namelijk krokodillen in het vijvertje zitten. Maar ach, denkt Koen, zo’n vaart zal het niet lopen. Dus lopen we afwisselend door het grasland vlakbij het water en de boompjes in het achterland. In het water spotten we massa’s vogels: eenden in alle soorten en maten, de veelkleurige kingfisher, de ibis en andere langpotigen en een paar roofvogels die daarboven cirkelen. De wandeling blijkt echter langer dan gedacht. Hoe verder we komen, hoe meer Koen hem begint te knijpen. En het water is ook al op. Maar gelukkig, Nynke vindt een paar klavertjes vier, dus met moet wel goed aflopen. Na anderhalf uur komen we weer bij de camper aan. Simone heeft inmiddels koorts.
Terwijl de meiden een compleet optreden met liedje en dansje verzorgen, eten de drie gezonde reisgenoten een broodje in een soort bushokje-met-schaduw. Daarna rijden we door. Nourlangie en zijn rotstekeningen laten we links liggen, evenals een uitzichtpunt. We rijden meteen door naar de camping bij Yellow River. Toen we belden hadden ze geen plekje met elektriciteit, maar nu we er zijn blijkt er toch nog eentje beschikbaar. Eindelijk kan Simone in de koele lucht van de airco uitzieken.
Eline, Nynke en Koen zwemmen in het mooiste zwembad tot nu toe en eten aardappels, boontjes en een gehaktbal. Simone slaapt en kotst.

Zaterdag 5 juli Yellow Water (Gagudju)
Simone is nog steeds niet fit, dus maken we van vandaag een rustdag. Gelukkig blijft het ontbijt wel zitten en is ze voldoende bij krachten om met de dames mee te gaan naar het zwembad. Wordt het toch nog een leuke dag! Ondertussen wandelt Koen naar de Yellow River, een groot merengebied waar krokodillen, vogels en veel groen een prachtig schouwspel vormen. Tussendoor rust Simone nog wat meer uit en doet Koen allerlei huishoudelijke klusjes.
’s Avonds komen we in gesprek met onze buren: Ian, Rebecca en drie dochters van 16,13 en 10. Ze wonen in Newcastle, 200 km ten noorden van Sydney, en zijn in hun wintervakantie twee weken in Noord-Australië. Thuis wonen ze aan het strand met een jacht voor de deur! We kletsen volop, de kinderen leren een paar woordjes Australisch (‘G’day mate!’) en we delen elkaars bier. Ian leert ons dat bierflesjes kwisvragen in de dopjes hebben en blikjes levenswijsheden op de zijkant. Een groot flesje bier heet scrubby. En de kinderen krijgen een blauw blikje priklimonade met passievruchtsmaak, dat meteen kinderbier wordt gedoopt. We sluiten de dat af met een potje kezen.

Zondag 6 juli – Yellow Water - Katherine
Als Koen ’s ochtend naar het zwembad loopt, ziet hij dat op het grote scherm de wedstrijd Nederland-Costa Rica nog bezig is. Samen met twee andere Nederlanders en een meelevende Belg kijkt hij de verlening en de strafschoppenreeks uit. We zijn door naar de halve finale!
En gelukkig lukt het ook nog om een brood te kopen in de kampwinkel, zodat we nog wat te eten hebben voordat we weer op pad gaan. We rijden uren richting zuid-westen door gelijkluidend landschap. Kakadu NP blijkt voornamelijk uit dorre boompjes en struikjes te bestaan. Simone sprak een paar dagen eerder al een Australisch stel dat van Cairns naar Kakadu was gereden en gek werd van het eentonige landschap. Wij herkennen tijdens het rijden nog wat verschillen. Het maakt bijvoorbeeld veel uit of een bosbrand langsgekomen is. Een bepaalde boomsoort heeft een bast tot drie meter hoogte om laag-bij-de-grondse brandjes te kunnen weerstaan en is aan de bovenkant kaalstammig. En bij kreekjes of riviertjes groeit opeens andere bomen en planten. We rijden zelfs door een bosbrand heen. De brandgeur is zeer pregnant en dikke zwarte wolken hangen boven het bos en de weg.
De wildlifescore is prima: een emu, wilde paarden, een waterbuffel en vele fraaie vogels.
• De emu lag in de berm langzaam te sterven, maar bewoog nog wel. Tweehonderd meter verderop stond de witte personenauto die ons een kwartier eerder ingehaald had, stil in diezelfde berm. Vlak voordat wij hem bereikte trok hij weer op. Ofwel hij had het dier aangereden, ofwel hij wilde het uit zijn lijden verlossen.
• De wilde paarden zagen we op grote afstand, maar paarden waren het zeker. Tijdens een eerdere wandeling hadden we al dergelijke poep gespot. Later zagen we nog een prairie vol paarden, maar die bleken bij een ranch te behoren en dus niet wild te zijn.
• De waterbuffel lag ook in de berm en was al wel dood. Van een afstandje leek het een grijze steen, maar hij bleek hoorns te hebben.
• De fraaie vogels zien we op vele plekken, maar vooral in waterrijk gebied. Bij iedere rivier die we oversteken staat wel een witte langnek naar voedsel te zoeken. In de lucht scheren vele kites. Tijdens de wandeling bij de Yellow River dachten we een eagle (adelaar) te zien.
Bij een korte wandeling naar een uitzichtpunt eten we een broodje. Een familie Belgen herkent ons als Hollanders aan Koens oranje hoed en shirt. Het plaatje Pine Creek stond 200 km al aangegeven, maar blijkt niet meer dan 12 huizen te omvatten. Welkom in de outback. Gelukkig hebben ze wel ijsjes.
Van een Australisch stel hadden we de tip gekregen om bij Edith Falls te kamperen, maar aan het begin van de 20 km lange toegangsweg staat al aangegeven dat de camping vol zit. Gelukkig is er nog wel plek op de mooie Big 4-camping van Katherine. We hebben nog genoeg tijd om uitgebreid te zwemmen. Eline en Nynke bedenken een nieuw spelletje: een soort waterpolo van Koen tegen de kinderen. De kinderen winnen dik.