Katherine en Litchfield NP

Maandag 7 juli Katherine – Katherine Gorge
Voor het ontbijt trekt Koen zijn hardloopschoenen weer eens aan. Dat ging een week niet omdat hij zijn kleine teen had gekneusd toen die achter het matras was blijven hangen. Wat een klungel! Gelukkig lukt hardlopen wel met ingetapete teken. Onderweg komt hij 16 grazende wallabies tegen, plus een leuke hotspring. Die ziet er leuk uit, daar komen we met zijn allen terug!
In het dorp vinden we de Woolworths, de grootste supermarkt van Katherine. Onze voorraad is inmiddels op, dus slaan we voor de komende zes dagen proviand in. Daaronder ook een tankje met 10 liter water, want Simone vertrouwt het kraanwater niet meer. Ook vinden we in een kledingzaak een pyjamapak met zebramotief voor Nynke, een roze koptelefoon voor Eline en een Ausiestyle zwembroek voor Koen. Simone gaat deze vakantie echt nog wat voor zichzelf uitzoeken!
Bij de Cutta Cutta Caves hebben we nog drie kwartier om eerst een broodje te eten voordat we onderaards duiken. Het bijzondere van de grot is dat hij thermaal, dus warm is. Dat komt doordat hij maar één in- cq uitgang heeft en uitkomt in een thermaal bad. De vochtigheid is achterin de 650 meter lange grot zo hoog dat we maar tot 250 meter diep komen. Het is een aardige grot die vooral horizontaal loopt. Bijzonder veel stalagtieten en –mieten zijn er niet, want de grot is relatief jong en krijgt bovendien maar drie maanden per jaar water. In het natte seizoen staat ‘ie onder water, daarna is hij droog en groeien de steenzuiltjes dus niet aan. Een leuk detail is dat de wortels van de banyanboom meer dan tien meter door de rotsen heendringen om in de grot uit te komen. Je ziet ze lopen. Verder zien we een gezichtje, een krokodil op zijn kop en meer grappige vormen.
Terug in Katherine gaan we naar de hotsprings die Koen ’s ochtends al gezien had. “Dit is het leukste badje waar ik ooit ben geweest”, zal Eline na afloop zeggen. Tussen de palmbomen en tropisch lommer loopt een beekje van uitermate aangename temperatuur. Eerst ontdekken we de natuurlijke glijbaan die aan de rechterkant ligt. Heerlijk glijden en springen voor de meiden. En bovendien nog voor een stel dorpskinderen, waaronder een paar irritante Aboriginals. Verder naar rechts durven we niet, want ook hier is krokodillengevaar. Naar links zit eerst een wat groter badje waar de plaatselijke bejaarden badderen en keuvelen. Achter het lage bruggetje gaat het watertje bij nader inzien nog verder. Hoe dichter we bij de bron komen, hoe harder het water stroomt. We klunen over rotsen, boomstammen en een watervalletje heen om uiteindelijk in een rond badje van 8 bij 8 meter te komen. Daar kun je zelfs met een touw het water in zwieren. En helemaal links zit dan de echte bron. Wat een geweldige mix van ongerepte natuur, thermale activiteit en een subtropisch zwemparadijs!
Nadat we bij de picknicktafels een groot stuk chocoladetaart verorberd hebben, rijden we bij ondergaande zon nog 30 km naar de Katherine Gorge. Het is al donker als we uiteindelijk onze camper neerzetten en al acht uur eer we weten. En laten we daar nu ook weer Ian en Rebecca treffen. De kinderen vermaken zich binnen, de volwassenen kletsen en drinken buiten. Ondertussen hoppen de wallabies tussen de campers door. We kunnen ze zelfs met de hand broodjes voeren. Supergrappig en heel Australisch.

Dinsdag 8 juli Katherine Gorge
Iets voor achten staan we op om te checken of we een vaartocht in de kloof van Nitmiluk kunnen maken. Kano’s voor de hele dag zijn uitverkocht, maar we kunnen vanaf 12.30 uur wel een halve dag het water op. Geen ramp om een ochtendje op de camping te blijven. Gisteren hebben we al vluchtig kennis gemaakt met een Nederlands gezin dat toevallig naast ons is neergestreken. Vader Gerard, moeder Ivonne, dochter simone (!) van 12 en zoon Sven van 10 vinden het ook hartstikke leuk om weer eens met Nederlandse kinderen te spelen. Ze vinden elkaar snel bij het zwembad en blijven de hele dag onafscheidelijk. Ondertussen doen wij een wasje, zetten voor het eerst eigen koffie met de pergulator, bieden en passant de buren ook een bakje aan, smeren een berg broodjes en bekijken hun camper. Daarna togen we allemaal naar het zwembad om te zwemmen en te spelen met grote en kleine bal.
Als we bij de gorge aankomen, blijken de bomen aan de oever propvol te hangen met flying foxes, fors uitgevallen vleermuizen die recht uit de boeken van Harry Potter gevlogen zijn. De twee tweepersoons kajaks liggen al klaar. Nynke gaat bij papa, Eline bij mama. Gerard, Ivonne, Simone en Sven gaan net iets later ook op pad. De lucht is blauw, de temperatuur uitermate aangenaam en we gaan de kloof in. Links en rechts gaan de rotswanden omhoog, maar nu ook weer niet loodrecht. Het lijken meer schuine trappen van basaltblokken. Aan de over groeien ook nog palm- en andere bomen, soms afgewisseld met een strandje. “Niet betreden, nestgebied voor krokodillen” staat daar op een bordje. Desondanks mogen we overal zwemmen. Het zijn ook geen salties, de grote krokodillen, maar zoetwaterkrokodillen met spitse snuiten die hooguit twee meter lang worden. Kinderspel dus. Ze blijven ook uit de buurt van mensen, horen we, en dat moeten we dan maar geloven. Gerard ziet er nog eentje op de kant liggen zelfs.
Wij peddelen heerlijk door. Bij een stukje oever met grote platte stenen leggen we aan om een broodje te eten en een verfrissende duik te nemen. Nynke en Koen zwemmen, met enige bibbers in de benen, helemaal naar de overkant. Het blijkt al bijna op het einde van de kloof te zijn, want tien minuten later zijn we er.
De Nitmiluk Gorge telt wel dertien kloven die steeds iets smaller worden. Tourboten gaan tot en met de derde kloof – in iedere kloof ligt een aparte boot. Een hele dag kanoën brengt je tot het einde van kloof twee. Wij moeten stoppen bij kloof 1 en kunnen hooguit de volgende kloof inkijken. Ziet er behoorlijk identiek uit! Aan die kant liggen de groene kano’s klaar voor de heledagpeddelaars. Aan onze kant liggen wel twintig gele kano’s. Gerard en Ivonne zijn er ook en we duiken weer lekker het water in. Er is bijvoorbeeld een hoge rots waar je mooi vanaf kan springen. Daarna peddelen we het hele stuk weer terug. Gelukkig is er zowat geen stroming of wind, zodat het heerlijk relaxed kano’t.
Thuis gaan we lekker aan het bier en het kinderbier. Dat zijn blikjes passievruchtlimonade met prik die we eerder van Ian en Rebecca hadden gekregen. Omdat Ians bierblikje er bijna hetzelfde uitzag, noemde Nynke het kinderbier. Wij brengen verder een zak chips in, Gerard en Ivonne nog meer chips, tzatziki en krabsalade. En een heleboel gezelligheid. We kletsen tot het begin van de avond, wanneer de kinderen al lang in het zwembad zijn geweest en inmiddels al gedoucht zijn.
We eten met zijn achten op het terras bij het zwembad: friet met vis. Voordat de bestelling is, spelen we met zijn allen een potje pesten en ezelen. Supergezellig! Ondertussen sluit Nynke zich nog op in de wc van het badhok en moet Koen haar over het houten schavot heen hijsen om haar te bevrijden. Als we om half tien het zwembadrestaurant uitgemikt worden, zien we een groepje mensen in de bosjes rondstruinen. Het blijken een ranger, haar kinderen en een paar campinggasten te zijn die giftige padden oppakken en in een vuilniszak stoppen. We krijgen spontaan een complete uitleg. De padden zijn geïmporteerd uit Zuid-Afrika om de krekelplaag te stoppen, maar zijn nu zelf een plaag geworden. Ze zijn giftig en jagen zelfs krokodillen schrik aan. Als ze zich bedreigd voelen, spuiten ze het gif spuiten vanaf hun achterhoofd op de huid of in de ogen van hun belagers. Niemand valt ze daarom aan, zodat ze welig kunnen tieren. Er zijn er ziljoen, zegt de ranger. Gelukkig leren krokodillen en vogels om ze onschadelijk te maken en dan alsnog op te eten, bijvoorbeeld door ze op hun rug te leggen of hun gif voor consumptie te laten leegspuiten.
Om tien uur nemen we afscheid van onze buren, die morgen al om 7 uur vertrekken. Vanuit een aardedonkere camper, want hun licht is uitgevallen!

Woensdag 9 juli Katherine Gorge - Batchelor
Voor de tweede keer rijden we richting Edith Falls. Niet om er te kamperen, maar om hem te bekijken. Tot nu toe heeft iedereen die er geweest is er hoog opgegeven van deze waterval! En dat blijkt ook als we de 1,5 km van de lower pool naar de upper pool zijn geklauterd. Een rustiek, rond rotsmeer van basaltstenen waar een flinke waterval in valt. Het is een prachtige ansichtkaart.
Vanaf de plek waar wij aankomen loopt een rotsig schiereiland het meertje in. Laat daar nou net een slang zitten, krijgen we te horen. We kijken eens goed. En daar zit hij. Een geelgroene waterslang steekt zijn smalle kopje op dat vervaarlijk heen en weer schommelt. We gaan niet verder dan een meter of vier het meer in, want stel dat hij ook weer te water gaat. Als we weer op het droge zijn, kronkelt de slang zich inderdaad het water in en zwemt naar de overkant. Hij blijkt wel anderhalve meter lang te zijn. Gelukkig klimt hij hoog de rots op en kunnen we veilig zwemmen. We verkassen naar een andere oever, waar het uitzicht nog mooier is. Wat een prachtplek.
We raken aan de klets met een Duitse dame die de hemel te rijk is. De Mannschaft heeft ie ochtend Brazilië met 7-1 verslagen, horen we. Ze is ervan overtuigd dat Duitsland wereldkampioen zal worden. Haar oudste zoon van 12 is geboren op de dag van de finale van 2002, haar oudste dochter tijdens het WK van 2006 en haar jongste dochter tijdens dat van 2010. Telkens won Duitsland niet. Dit jaar heeft ze geen kinderen gekregen, dus moet Duitsland winnen!
Eenmaal terug op Stuart Highway is het nog een flink stuk rijden richting het noorden. Over de kaarsrechte wegen rijdt het gelukkig vlot door, met de muziek van Elbow op de achtergrond. Om de 50 km ligt een gehucht waar reizigers kunnen tanken en kamperen. Wij hebben genoeg tijd om door te rijden naar Lichtfield National Park, onze laatste stop voordat we de camper weer moeten inleveren. De Australiërs zelf zeggen soms ‘Kakado’nt, Lichtfield do’, dus zou het nog mooier zijn dan Kakadu?
Dat zullen we morgen merken. We vinden een plekje op Lichtfield Tourist Park, even buiten de hoofdplaats Batchelor. Helaas heeft de tv geen ontvangst en zegt de eigenaar dat hij niet van plan is om morgenochtend om 6 uur de tv aan te doen. De halve finale van Oranje zullen we dus missen. In plaats daarvan krijgen we vanavond de State of Origin voorgeschoteld, een van de grootste rugby league-wedstrijden in Australië. Rugby league is een hardere variant van het reguliere rugby. In heel Australië zijn professionele teams die net als onze eredivisie in competitieverband tegen elkaar uitkomen. Slechts drie keer per jaar worden de beste spelers geselecteerd om uit te komen voor de provincie waarin ze geboren zijn. Althans, als ze uit Queensland of New South Wales komen. Want dat zijn de twee grootste provincies die de State of Origin uitvechten. De hele camping blijkt ook uit een van die provincies te komen en zit in rijen opgesteld voor het grote tv-scherm. Eline en Nynke zitten op de voorste twee stoelen! Het is een zeer Australische ervaring om deze klassieker met hen te beleven. Regelmatig reopen de toch al wat oudere campinggasten ‘Go New South Wales’ of ‘Proud to be a Queenslander’. En mooie acties of scheidsrechterlijke dwalingen worden met luid geschreeuw becommentarieerd. Queensland wint de confrontatie met 32-8. Onterecht, aldus de Newsouthwales’ers met wie Koen meekeek.

Donderdag 10 juli Litchfield National Park
Als Koen om 8 uur vraagt of de tv weer aan mag om de herhaling van Nederland-Argentinië te zien, zegt de receptionist: “You don’t wanna know.” Inderdaad niet. Uitgeschakeld. Toch een dikke domper. Maar we moeten we meteen op pad, zegt de receptionist, om overvolle parkeerplaatsen te vermijden. Dus rijden we al om 9 uur Litchfield National Park in. De begroeiing is dichter dan we gewend zijn en bovendien is het landschap heuvelachtig. Dat hadden we ook nog niet eerder meegemaakt.
We maken een eerste korte stop bij een veld met termietenheuvels van elk wel 4 meter hoog. Ze worden de Magnetic Termite Mounds genoemd omdat ze allemaal met hun lange zijde naar het oosten en westen staan. Zo valt er zo min mogelijk zonlicht op de heuvel, dus blijft de verblijfplaats van de mieren zo koel mogelijk. Als je alle bomen tussen de heuvels wegkapt, dan valt dit verschijnsel opeens op.
Daarna vinden we een parkeerplekje bij Buley Rockholes. In rustig kabbelend riviertje blijken daar om de haverklap diepe gedeelten te zitten waar je heerlijk in kan zwemmen. Dat is in deze warmte zelfs ’s ochtends al lekker. Maar wij besluiten om eerst naar de Florence Fall te lopen, dan kunnen we op de terugweg naar hartenlust plonzen. Onderweg komen we nog drie Nederlandse twintigers tegen die op een eiland bij Perth gewerkt hebben en nu in een zelfgekochte 4WD vijf maanden lang Australië verkennen. We delen reis- en levensverhalen terwijl Eline en Nynke met een stokje in een dode rat poeren.
De waterval is het uitstellen van zwemgenot meer dan waard. Na 2 km lopen en 135 traptreden naar beneden komen we bij een feeëriek meertje, omgeven door bos, waar twee dikke watervallen in donderen. Uiteraard duiken we meteen het water in. Bij de meest rechtse waterwal kun je in de ruimte achter de waterval komen – Nynke durft er ook naartoe te zwemmen. De linkerwaterval kun je gedeeltelijk beklimmen. Ook spannend! Zeker een uur blijven we op dit mooie plekje hangen en foto’s maken. Daarna lopen we weer terug naar de Buley Holes. Nu mogen we ons wel in het water laten vallen. Koen rent snel op en naar de camper en haalt de have chocoladetaart op. Van zwemmen krijg je namelijk honger! En als we weer energie hebben, springen we 200 meter verderop weer in de rivier.
Daarna rijden we door naar Tolmer Falls om een echt broodje te eten en de waterval te zien. Die is met zijn 50 meter veel hoger en de kloof waar het water in valt nog veel steiler. Helaas kunnen we er niet naartoe, omdat hij gereserveerd is voor de duizenden vleermuizen die er wonen. Daarom rijden we door naar de Wangi Falls, het beloofde hoogtepunt van het National Park. In zwemkleding en met handdoek onder de arm lopen we ernaartoe, alsof we naar het Hoornse Meer lopen. Het uitzicht op de waterval en het meer overtreft onze stoutste verwachtingen. Weer zijn het twee watervallen die erin uitkomen. Terwijl we weer met de Nederlandse twintigers kletsen, ziet Koen naast de waterval op drie meter hoogte een paar mensen uit de rotsen komen. Er blijkt een rond gat in de rots naast de waterval te zitten waar nota bene warm water in terecht komt. Een hot tub naast een waterval! Zelfs Eline en Nynke maken de lange zwemtocht naar de waterval om ervan te genieten. Eline maakt er zelfs een paar bommetjes, zo diep in het water.
Helaas is de aanpalende boscamping tot de 33ste en laatste plaats bezet. We passen onze plannen aan en rijden terug door het park dat bij zonsondergang nog mooier kleurt. We eindigen onze rit bij een Big 4-camping met hoge palmbomen en een bedelende campinghond. Van al dat zwemmen zijn we best moe geworden.

Vrijdag 11 juli Batchelor
Rustdag! Morgen moeten we de camper inleveren, vandaag genieten we nog even van de zon en de blauwe lucht. In Alice Springs zal het vooral ’s nachts flink wat kouder zijn. Langzaam nemen we afscheid van het noorden. Volgende week gaan we naar het droge midden. Het hoogtepunt van de dag beleven we al om half acht als we zien hoe kaketoes en lorekeets (een soort parkieten/papegaaien) smikkelen van het voer dat de campingbaas voor ze neerlegt. Daarna besteden we de dag met zwemmen, huishoudelijke klusjes, weblog schrijven en de reis plannen.