Chillen aan het strand

Dag allemaal,

Na meer dan twee maanden alleen maar geluk kregen we deze week toch flink wat tegenspoed te verwerken. En dat precies op Nynkes verjaardag! Haar verjaardag viel letterlijk in het water. Daarom hebben we hem de dag erna nog een keer gevierd. Lees en grinnik mee. Foto’s bij de verhalen vind je op http://picasaweb.google.com/koenthuis/Amerika2009Deel10#

Zaterdag 10 oktober Calistoga – San Francisco
Als souvenir willen we eigenlijk wel een trui van de Calistoga Wildcats. In het dorp is die niet te vinden. Maar die avond vinden we op internet een Wildcatswinkel! Als je ons in Wildcats-T-shirt ziet lopen, dan weet je nu waarom!
We rijden terug door Napa Valley, langs de wijnranken. Rechts van de weg zien we een kasteel liggen, waarover een campinggast Simone gisteren verteld heeft. Het blijkt een replica van een Frans kasteel dat louter en alleen voor wijntoeristen hier neergezet is. Binnenin Palazzo di Amorosa krijg je rondleidingen en kun je wijn kopen van de aanpalende wijnboerderij. Er komt een limo van een metertje of acht langs om rijke gasten te brengen. Het lijkt allemaal heel toeristisch, en is het ook, maar wat ziet het kasteel er mooi uit. Middeleeuws aandoende stenen, kantelen, ophaalbrug en groen-bruine wijnranken in de voortuin. Een herfstkasteel dat baadt in de zon.
Via steeds drukker wordende snelwegen naderen we San Francisco. De stad ligt op een schiereiland dat logischerwijs omgeven is door water. We hebben dan ook twee lange bruggen nodig om er te komen. De eerste is onbekend maar wel vijf mijl lang. De tweede is een van de beroemdste bruggen ter wereld, de Golde Gate Bridge. Vlak voor de Golden Gate Bridge slaan we rechtsaf. Een sluipweggetje brengt ons een stukje de Marin Highlands in, een bergachtig natuurgebied waar veel wielrenners trainen. Van hieruit hebben we een goed uitzicht op de brug en de San Francisco Bay.
Tot onze verbazing staat beneden politie te wachten. En verderop de weg staan tientallen auto’s langs de weg geparkeerd? Zou er een speciaal evenement zijn? Ja, zo vertelt een park ranger, de fleet week. In deze week toont de marine zijn voer- en vaartuigen in de baai van San Francisco. De week wordt afgesloten met een spetterende vliegshow van de Blue Angels, stuntvliegers optima forma. Het publiek staat hier om de vliegtuigshow te bekijken die om drie uur moet beginnen. Wij wandelen naar het mooiste uitkijkpunt over stad en vliegtuigen waar de wind ons om de oren waait. Vanaf half drie komen al de eerste vliegtuigen voorbij. Een oranje passagiersvliegtuig dat laag over de Golden Gate vliegt. Drie stuntende oude vliegtuigjes die spiralen en rondjes in de lucht draaien en kleurige rookslierten achterlaten. En ja, ook een blauwgele Blue Angel. Maar die houdt het snel voor gezien. Later horen we dat de Blue Angelshow gecancelled is vanwege de pluk bewolking die over de baai ligt. Gelukkig zien we ze morgen echt.
Aan Koen de schone taak om onze dikke bak over de Golden Gate en dwars door San Francisco over Highway 1 te navigeren. We passen precies om één van de zes banen van de Golden Gate. En ook in de stad zijn we net smal genoeg om niet met spiegels en zijkanten tegen andere auto’s aan te botsen. Dat vergt echter wel de opperste concentratie. Ongeschonden halen we onze camping aan zee. Onze camper dondert bijna van de klif af, zo dichtbij staan we. En er schijnt morgen een storm op te steken…

Zondag 11 oktober San Francisco
Van de storm merken we nu nog niets, maar het weer begint al wel wat slechter te worden. We worden niet meer vergezeld door een blauwe lucht die ons al weken vergezelt, maar voelen ons bedekt door een dikke laag grijs. En het is frisjes. We gaan de stad in met vele lagen shirts en jassen aan.
Welkom in San Francisco! Na een korte camperrit en een lange metrorit staan we middenin downtown Frisco. Voor ons wordt net de beroemde tram handmatig 180 graden gedraaid want deze oude bakken rijden maar één kant op. De rij om in te stappen is 150 mensen lang, dus wij gaan wel lopen. San Francisco is gebouwd op twee heuvels, Nob Hill en Telegraph Hill, dus de weg is geen seconde vlak. We lopen langs dure winkels, hotels met portiers, Union Square en zijn verbaasd door de mensenmenigte die op zondag 10 uur hier al rondloopt. Dan komen we bij China Town dat een prachtige toegangspoort heeft. Hier scharrelen we lekker rond in de winkels met dicht opeengestapelde handelswaar. Naast een gewone souvenirwinkel vind je hier bijvoorbeeld een antiekwinkel met de mooiste kunst uit het verre Oosten. En hier stappen we wel op de tram, want hier staat niemand te wachten! Leuke ervaring om openbaar vervoer anno 1920 te beleven. We komen ook nog voorbij de crookedest street of the World. De helling bij Lombard Street is zo steil dat de weg in acht haarspeldbochten naar beneden loopt. De Amerikanen rijden er bij bosjes met de auto naar beneden. Natuurlijk moet Koen even op en neer rénnen.
Bij Fishermans Warf, het hart van Frisco, vallen we met de neus in de boter. Om 12 uur begint net de Colombus Parade, een optocht waarin het Italiaanse smaldeel van deze smeltkroes van culturen zijn schatten toont. En wij houden wel van optochten. Er komen prinsessen voorbij, Italiaanse danseressen, vele fanfares en marching bands, echte cowboys maar ook bevriende groepen uit Chinatown en Koreatown. We merken ook meteen dat de liefde bij Italianen door de maag gaat. Eline en Nynke krijgen niet alleen veel snoep, maar ook broodjes salami toegeworpen!
De andere grote toeristische attractie is hier Pier 39 met zijn zeehonden. Wat een drukte is het hier. Allemaal mensen die naar de vliegshow komen kijken. We horen de eerste vliegtuigen inderdaad al langsrazen. En de komende uren scheert er regelmatig een formatie Blue Angels rakelings over ons hoofd. Op pier 39 staat het drie rijen dik naar de baai, waar de meeste trucjes te zien zijn, te kijken. Pier 39 zelf is omgevormd tot mini-kermis Amerika-stijl: een draaimolen (daar mogen de kids natuurlijk in) en heel, heel veel eettentjes. De zeehonden zien we ook. Vanwege fleet week wil de marine niet dat de zeehondjes teveel rondzwemmen, dus zijn er pontons neergelegd waarop ze kunnen liggen. Voor onze neus liggen daardoor 300 seals op een kluitje te luieren.
Opvallend is ook dat we hier, na twee maanden van plassen op boscampings, parkeerplaatsen, festivalterreinen en struikjes, de smerigste wc’s tegenkomen. Dat zijn de acht noodtoiletten voor Fleet Week. En daar moeten we nog een kwartier voor in de rij ook.
Met de bus gaan we naar de Coit Tower, een wat out of place betonnen toren bovenop Telegraph Hill. De bus cirkelt in rondjes de heuvel omhoog, zo steil is ‘ie. We hebben een prachtig uitzicht over de stad en de baai. Over een stoep met wel 300 traptreden lopen we naar Little Italy. Daar loopt het feest ter gelegenheid van Columbus Day, officieel pas morgen, net ten einde. We pakken op een schoolplein nog net een opblaasglijbaan mee. En als de zon ondergaat, stappen we binnen bij Thai Café voor de lekkerste maaltijd in Amerika tot nu toe. Een weldadig einde van een lange maar indrukwekkende dag.
Het hoogtepunt voor de kids? Rijden in de metro. En spelen in de speeltuin op de kade!

Maandag 12 oktober San Francisco – Santa Cruz
Alcatraz! De gevangenis waaruit niet te ontspannen viel. Waar alleen de ergste criminelen van Amerika hebben gezeten. Waar Al Capone vijf jaar van zijn leven sleet. Vandaag komen er vier boefjes uit Nederland een kijkje nemen. Maar: alleen op bezoek.
Goed dat we gereserveerd hebben, want als we om 11 uur aankomen staan er al lange rijen. Wij halen onze kaartjes op, eten nog een muffin en gaan aan boord van het schip dat ons de drie mijl naar het eiland Alcatraz zal brengen. De gevangenis ligt onheilspellend bovenop de heuvel. We beklimmen het klinkerpad dat van het haventje naar de top leidt, passeren barakken van bewakers, de poort waar nog kanonnen staan en het mortuarium. Voor de rondleiding in het cellencomplex, het hart van Alcatraz, krijgen we een audiotour in het Nederlands. Ook Eline en Nynke krijgen een eigen set en Eline luistert het hele verhaal af. Gevangenen en bewakers vertellen ons het verhaal van The Rock. Zo komt de gevangenis echt tot leven. We horen over Al Capone die hier vijf jaar heeft gezeten totdat zijn gezondheid te hard achteruit ging. We horen over het saaie menu van vooral spaghetti dat tot een rel in de kantine leidde. We horen over de Slag om Alcatraz, toen vijf gevangenen een wapen van een bewaker te pakken kregen, niet wisten te ontsnappen maar wel vijf doden maakten. En bij de beroemdste cel van Alcatraz horen we het verhaal van twe mannen die met lepels een tunnel groeven, via ontluchtingsbuizen en het dak uit de gevangenis kwamen en naar het vasteland zwommen. Niemand heeft ze ooit nog gezien. Uiteraard willen Eline en Nynke ook even in een cel zitten. Het valt hen op dat er in de ene cel een spel memory ligt en in de andere een schilderset. Leuk, zo’n gevangenis! De rest van de vakantie moet Koen nog vaak vertellen van de boeven, Al Capone en de gevangenen die een gang graven met een lepel.
Het is een uur of drie als we van de camping wegrijden, naar de supermarkt en uiteindelijk San Francisco uit. Nu steekt er toch een aardige wind op. Het noodweer komt eraan. Gelukkig is de camper nog goed te besturen als we via Highway 1 langs hoge kliffen, door dicht naaldbos en langs opstuivende duinen rijden. In het donker komen we aan bij de KOA van Santa Cruz. In de KOA-gids worden ze geroemd om hun speeltuin en zwembad, maar die zullen we niet zien. Terwijl de wind steeds harder begint te loeien, versieren Simone en Koen de camper met roze slingers en ballonnen.
Het wordt een onrustige nacht, want het noodweer steekt nu echt op. Slagregens teisteren de camper en takken vallen met luide plof op het dak. Morgen is Nynke jarig, hoe gaan we dat doen?

Dinsdag 13 oktober Santa Cruz – Morgan Hill (Nynke jarig)
Lang zal Nynke leven! Ons prachtige kleine meisje wordt vandaag drie jaar. En het wordt een verjaardag om nooit te vergeten. Tragisch, maar meer dan dat hilarisch.
Eline maakt Nynke al voor zeven uur wakker om haar de ballonnen te laten zien die aan het voeteneind liggen. En als Nynke haar ogen open heeft, wil ze nog maar één ding: kadootjes. Om vijf over zeven zitten we met zijn allen pakjes uit te pakken. Nynke is heel blij met haar pop ie kan drinken en wil meteen de roze-witte prinsessenjurk aan. De beide dames krijgen ook een prinsessendiadeem en een speelgoedtelefoon. En om kwart over zeven eten we het verjaardagsgebak dat Nynke gisteren eigenhandig heeft uitgezocht.
Dan hebben we tijd om op andere dingen te letten. We zien nu dat er een plasje water op de vloer ligt. Dat plasje wordt gevoed door een gestage aanvoer druppels vanuit de airco. Als Simone in de hoek bij onze hoogslaper voelt, merkt ze dat het bed zeiknat is. Ook in de douche drupt het. Het lekt dus op drie plaatsen in de camper. En het lijkt wel steeds erger te worden. We zetten drie pannen in het gangpad om het water uit de airco op te vangen, maar die lopen binnen een kwartier vol. In deze camper kunnen we vannacht niet slapen, zeker niet omdat de storm nog 24 uur aanhoudt.
We bellen met Cruise America om advies. Die sturen ons naar een reparateur in Santa Cruz. Hem vallen de schellen van de ogen. Zo’n waterballet in een camper heeft hij nog nooit gezien. “Your motorhome is flooded!” zegt hij. Dit kan hij niet repareren. Hij bemiddelt met Cruise America en regelt dat we een nieuwe camper kunnen ophalen. Maar wel in San José, 30 mijl verderop. De leuke plannen voor Nynkes verjaardag (Monterey Bay Aquarium, overdekt, daar hadden we al rekening mee gehouden) kunnen we dus op onze buik schrijven. De eerste bui in twee en een halve maand en de camper stroomt over!
De rit naar San José is heel spannend. De regen komt met bakken uit de lucht, complete stukken weg zijn onder water gelopen en soms liggen er halve bossen op de weg. Daar komt bij dat de weg door de bergen gaat en flink slingert. Gelukkig halen we ongeschonden de opslagplek in San José, waar een nieuwe camper voor ons klaarstaat. Maar, o nee, die lekt ook! Van het dak in de douche komt een riviertje naar beneden. Daar kunnen we ook niet mee verder. Bovendien heeft die een kleiner opbergvak waar we al onze fietsen niet in kwijt kunnen. In overleg met Cruise America kiezen we ervoor om verder te rijden naar Oakland. Daar staan wel 300 campers en is er vast één zonder lek en met grote laadruimte. Oakland ligt nog een uur verder, zodat we bijna nog noordelijker dan San Francisco uitkomen. Maar ook hier staat geen camper met grote opbergplek klaar. Die hebben ze hier namelijk niet. Het beste dat ze kunnen leveren is een niet-lekkende camper met fietsenrek. Elines fietsje past noch op het rek noch in het opbergvak, dus moet binnen staan. We hebben weinig keus en pakken in de stortregen al onze spullen van de ene in de andere camper. Eline en Nynke kijken ondertussen naar Dora op de laptop en vinden het wel best.
Om vier uur rijden we weg uit Oakland, terug in de richting waar we vandaan kwamen. Onderweg vermaken we ons met het vinden van voor- en nadelen van de nieuwe camper. Eindbestemming is Morgan Hill, twee uur rijden van Frisco, een half uur van Monterey. Nynke wil op haar verjaardag het liefst pizza eten en na wat zoekwerk komen we bij Sal’s pizzeria. We soppen naar binnen en smullen van de pizza. De pizzabakker maakt zelfs nog een speciaal toetje voor onze jarige job. En als we de laatste hap pizza nemen, valt opeens het licht uit. Alle stroom aan deze kant van de weg is uitgevallen. Elektriciteitshuisje ingeregend ofzo. We lachen ons een hoedje over zoveel rampspoed op één dag.
Maar het is nog niet voorbij! Voor de beste camping, ons aangeraden door de pizzabakker en serveerster, moeten we na vijf minuten rechtsaf. Maar die weg blijkt afgesloten. Wat nu? Peinzend rijden we door. En wat ligt daar, honderd meter verder? Een andere camping! Wat een toeval. De eigenaar wil ons eerst plaatsje 5 geven, maar die blijkt onder water te staan. Op plaatsje 6 houden we wel droge voeten…
Leuk: http://www.morganhilltimes.com/news/260071-flooding-continues-in-and-around-morgan-hill

Woensdag 14 oktober Morgan Hill – Monterey
Lang zal Nynke leven! Ons prachtige kleine meisje wordt vandaag drie jaar. En het wordt een verjaardag om nooit te vergeten. OK, eigenlijk was ze gisteren jarig. Maar omdat haar verjaardag zo in het water is gevallen, vieren we het gewoon nog een keer. Dus ontbijten we weet met taart (met kaarsjes), krijgt Nynke twee inderhaast gefabriceerde kadootjes en mogen de kids ook vandaag nog hun prinsessenjurk aan. Terwijl we ons douchen (met zijn vieren bij de mannen), houdt de regen na 36 uur eindelijk op.
Monterey is een relaxed havenstadje met heel wat geschiedenis en één claim to fame: het Monterey Bay Aquarium. Jaar na jaar wint het prijzen voor leukste attractie van Amerika. En terecht! Het leukste is dat het aquarium ontzettend op kinderen is gericht. We hangen wel een uur rond in een hoek met informatie over walvissen en dolfijnen. Eline maakt de prachtigste doordruktekeningen, Nynke ligt op de grond met plastic vinnen aan armen en benen, ze klimmen op de buik van een walvis en drukken op alle knopjes om vissengeluiden te laten klinken. Ook zijn we zeker een uur zoet in de Splash Zone. Hier mogen de kids zelf met water spelen: dijken bouwen, bootje varen, op een waterbed springen en gewoon lekker spatten. Tussendoor staan de aquaria met vissen. De kijkruimtes zijn donker zodat je de vissen beter ziet. En er klinkt dromerige muziek waardoor je je nog meer onder water waant. We zien haaien rondzwemmen, raken versteld van de zeepaardjes en zeepaardachtigen en worden verblind door de vele kleuren van de tropische vissen. Heel leuk is ook het voeren van de pinguïns. Heel Amerikaans zit in het hok een oppasser die vragen van het publiek beantwoordt. Feestvarken Nynke (“Ik ben geen feestvarken! Ik ben Nynke”, zou ze nu zelf zeggen) geniet met volle teugen van het aquarium. Ontzettend veel mensen vertellen Simone en Koen hoe ‘cute’ onze ‘princesses’ zijn. Daar gaat een ouderhart sneller van kloppen.
Ook vanavond eten we pizza, want zo wil Nynke het nog steeds graag. Geen stroomstoringen vanavond, maar wel heerlijke pizza’s en veel ohs en ahs voor de prinsesjes. Het is nog net licht als we in de duinen op de camping aankomen. Nynke is in haar autostoeltje in slaap gevallen en gaat linea recta het bed in, uitgeput van alle indrukken. Deze tweede verjaardag maakt de eerste helemaal goed!

Donderdag 15 oktober Monterey – Pismo Beach
De golven staan hoog op de zee als we ’s ochtend over de duinen kijken. De storm is weliswaar voorbij, maar op zee ijlt het nog een tijdje na. Vandaag volgen 200 kilometer lang de kustlijn. Die is hier behoorlijk grillig, highway 1 ligt als een slang tegen de bergen aan. We passeren Monterey en Carmel, nog zo’n bekende kustplaats, en klimmen dan de kliffen op. Links van ons hangt de mist nog tegen de bergen aan, rechts krijgen we het ene na het andere prachtige vergezicht over zee voorgeschoteld. De golven slaan kapot op de rotsen, maar heel soms zien we beneden ons ook een baai met zand liggen. Als de weg de kliffen even niet kan houden, baant hij zich een weg door het pinewood, de reuzehoge dennenbomen die het op deze kust zo goed doen.
McKay’s waterval vinden we jammer genoeg niet. Dat is de enige waterval aan deze kant van de kust ie rechtstreeks de zee in valt. Als we er al lang voorbij zijn, lezen we dat we een State Park in hadden moeten gaan. De andere topattractie zien we wel. In de smalle strook zand tussen highway 1 en de zee liggen honderden zeeolifanten in de zon te bakken. In oktober liggen er alleen de jongelingen die nog niet de diepe zee in moeten. Hun ouders zijn op trektocht naar Alaska en voeden zich onderweg op de bodem van de zee. Leuk om te zien hoe de zeeolifanten zand over zich heen gooien om koel te blijven en af en toe met elkaar knokken. Eline en Nynke doen overigens veel liever verstoppertje.
’s Middags rijden we Pismo Beach binnen, een echte badplaats American style. “Het is hiet net Tenerife”, geeft Eline de volgende dag de beste omschrijving. Zon, zee, strand, een boulevard met activiteiten en een zwembad op de camping. Wat wil je nog meer? Hier kunnen we een paar dagen uitrusten van al dat gereis van de afgelopen maanden. En daar zijn we ook flink aan toe!

Vrijdag 16 oktober Pismo Beach
Toen we dit jaar op Tenerife waren, durfde Nynke nog niet in de golven. Maar nu ze drie is, durft ze alles! Samen met Eline rent ze ver de zee in en springt ze over de golven heen. Keer op keer op keer, Nynke is niet moe te krijgen. Wat hebben de dames een lol op het strand! Als ze klaar zijn met rennen, bouwen we samen een kuilkasteel. Uiteraard moeten er schelpjes op om de muren te versieren. Nynke sleept met emmers. En Koen wordt nog helemaal overgooid met zand. Kortom: een ochtendje strand zoals het moet zijn.
We hebben een prachtig plekje gevonden hier. De camping ligt vlak achter één rij duinen, dus we lopen we zo naartoe. Ter hoogte van de camping komt een riviertje in de zee uit, maar alleen bij vloed kan het rivierwater zich mengen met het zeewater. De rest van de tijd lijkt het een meertje waarin reigers naar vis zoeken, otterachtige wezens rondzwemmen en drijfzand de randen gevaarlijk maakt. Het dorpje is maar vijf minuten lopen. En de 400 plekjes van de camping zijn bijna allemaal gevuld omdat dit weekend het Clam Festival plaatsvindt – met optocht. Vallen we weer met de neus in de boter.
Na de ochtend aan zee spoelen we het zout van ons af in het zwembad en eten een broodje. Eline en Nynke doen vandaag allebei een dutje. Als de dames ‘s middags even rusten rent Koen het strand nog verder af. Na een boel duinen, een vliegveld en een bos komt hij bij een Open Area. Daar mogen alle type voertuigen ongehinderd hun gang gaan. Jeeps, ATV’s, quads, motorfietsen, alles met wielen en een motor scheurt door het mulle duinzand. Op dit stuk strand mogen ook gewoon auto’s rijden. Complete campers komen voorbij.
’s middags rijden en drentelen de dames rond bij de speeltuin. En ’s avonds warmen we wat op in de magnetron. Wat een volmaakt dagje nietsdoen!

Zaterdag 17 oktober Pismo Beach
Klokslag 10 uur staan wij, net als honderden andere toeristen, aan de stoep van de hoofdstraat om de parade toe te juichen - of om snoep te scoren. We zijn wat verwend door de prachtige optochten in Concrete en San Francisco, dus zijn we niet helemaal ondersteboven van de twintig wagens en de twaalf opgehaalde snoepjes. Maar de festiviteiten op de boulevard vergoeden alles. Een markt, een podium met band en een opblaasbare glijbaan en hindernisbaan, Pismo Beach heeft zijn best gedaan op het festival. Terwijl de kids lekker glijden doet Koen zich tegoed aan een clam chowder. Dat is een romige soep met schelpdieren erin die geserveerd wordt in een uitgehold bolletje brood. In San Francisco was het er niet van gekomen om die lokale specialiteit te nemen, maar hier is ‘ie heerlijk. Daarna lopen we de pier op die tweehonderd meter de zee invoert. We bestuderen de surfers die het vandaag goed hebben met de golven. Ook zijn er heel wat zeekayakkers die een soort wedstrijd afwerken. De terugweg over het strand duurt wel een uur. Eline en Nynke rennen in onderbroek en hemdje pardoes het water in!
Vanmiddag heeft Simone een vrije dag. Zij gaat een middagje shoppen in het Pismo Outlet Centre. Met een rugzak voor kleding komt ze klokslag zes uur weer terug. De prettigste ervaring is echter de vrijheid om zonder met iemand rekening te hoeven houden te doen waar je zin in hebt. Na bijna drie maanden bijna 24 uur met zijn vieren is dat een verademing.
Koen blijft op de camping met de kids. Die zijn zo lekker aan het spelen dat ze niet naar bed hoeven. ’s Middags duiken we met zijn drietjes het zwembad in. En we doen mee aan de icecream social, een traditie die op meerdere campings voorkomt. Eigenlijk betekent het niets meer dan dat je je eigen ijsje mag samenstellen. De kids larderen hun twee bolletjes naar hartelust met gekleurde hagelslag, snoepjes en slagroom. Koen doet zich tegoed aan nootjes, chocolade en caramelsaus. En tussendoor is er ook nog tijd voor een was en een douche.

Zondag 18 oktober Pismo Beach
Grote opschudding als we de gordijnen open doen: geen zon. Die is verscholen achter een dikke laag mist. Dat schijnt bij zeewind nogal eens voor te komen hier, maar wij waren er tot nu toe van verstoken gebleven. Balen. Voor Koen is het niet zo erg. Die stapt op de mountainbike voor een stevige fietstocht. Na vijf mijl langs de kust klimt hij de heuvels in en komt hij boven de mist terecht. Hij fiets dus heerlijk in de zon. De rit voert door een smalle canyon met veel appelbomen en een steeds smaller en steiler wegdek. Het laatste stuk is echt ploeteren. Vanaf de top heeft Koen een prachtig uitzicht over de met gras begroeide foothills. De afdaling gaat door een herfstkleurig bos. Reigers, eekhoorns, een das en een paar hertjes komen nog even dag zeggen. Eenmaal terug in het dal, in het stadje San Luis Obispo, voert de weg langs het vliegveld en door de heuveltjes terug naar Pismo Beach. De rit blijkt toch wat inspannender en langduriger te zijn dan Koen had ingeschat, dus hij komt kapot bij de camper aan. Daar zitten Simone en de kids nog in de camper. Buiten is het te koud, beweren de watjes. Ze willen ook naar de zon. Het beste plan is om te gaan shoppen in San Luis Obispo want daar is het gegarandeerd mooi weer. We doen wat nuttige en wat leuke boodschappen en lunchen op de terugweg aan een zijweggetje van een zijweggetje (nog steeds in de zon!)
’s Middags storten we ons op nóg een Amerikaanse gewoonte: lampionnen maken van pompoenen. Zoals Nederlanders met Sint Maarten een suikerbiet uithollen, zo maken Amerikanen voor Halloween een kunstwerk van pompoenen. Het grootste verschil is dat de pompoenen van zo eng mogelijke vormen voorzien moeten worden. Eline doet flink haar best om haar pompoen uit te hollen, maar Nynke maakt liever pompoenensoep met het vruchtvlees en de pitten. Na anderhalf uur lepelen en snijden maken we twee zéér enge pompoenen. Ze moeten het alleen zonder licht stellen, want waxinelichtjes hebben we niet. En terwijl we zitten te snijden, laat de zon zich gelukkig weer zien!
Ons diner is ook al Amerikaans: zelfgemaakte hamburgers en hotdogs. We zijn de diepvries aan het leegeten, vandaar. Na het eten rennen we snel naar het strand om de zon onder te zien gaan. We maken nog net de laatste minuut mee. In de invallende duisternis spelen we met de golven totdat we tot onze neuzen nat zijn. Uitgeput vallen de kids in slaap.