De woestijn (en oase Las Vegas)

Dag allemaal,

We staan al twee dagen heerlijk te niksen aan Lake Isabella en bij te komen van de nationale parken en Las Vegas. We moeten ook wel eens bijkomen van al dat reizen. Morgen gaan we de NP’s in (Sequoia, Kings Canyon en Yosemite), dus zijn we even onbereikbaar. Nieuwe foto’s vind je op http://picasaweb.google.com/koenthuis/Amerika2009Deel8#


Dinsdag 22 september Brice City – Zion NP
Op naar het volgende hoogtepunt van onze reis. Bryce laten we achter ons, we zetten koers naar Zion National Park. Daarvoor moeten we nota bene een stukje terugrijden! Drie memorabilia tussendoor:
- Vlak voor ons vertrek komen we Willem, Nicolette en Lotte nog tegen die we nog kenden van Canyonlands.
- We stoppen bij de adequaat genaamde Red Canyon, meer rode pieken en hoodoos. Tijdens het korte wandelingetje proberen Eline en Nynke ons steeds te laten schrikken. Ze verschuilen zich half-half achter een boom/rots/struik/ouder, rennen op iemand af, roepen hard: “Boe!” en liggen compleet in een deuk.
- Lunchen doen we onderweg in een groene vallei bij een klein meertje. We mogen het terrein niet op, maar kijken wel naar koeien, paarden, een merkwaardige fontein in het meer en een machinepark aan voer- en werktuigen.

“Wat is er eigenlijk bijzonder aan Zion?” vraagt Simone onderweg nog. “Het heeft een beetje van alles wat”, antwoordt Koen, “beetje bergen, beetje bloemetjes, beetje bomen en beetje watervallen.” Bijna goed. Vanuit het niets rijden we opeens tussen de supersteile wanden. Zo diep als de Grand Canyon is, zo hoog zijn deze rotsen. En kaarsrecht zijn ze. Van een afstandje is geen enkel uitsteeksel te zien. En omdat we roderotsenland inmiddels uit zijn, zijn de rotsen hardgrijs.
Een kathedraal is het.

Bij elk nationale park denken we: gekker dan dit kan het toch niet worden. Maar dat kan het wel. En wij rijden er doorheen. Althans: wij slingeren erdoorheen. De weg wringt zich in allerlei bochten. Halverwege moeten we zelfs onder escorte door een tunnel. De tunnel is zo smal dat er geen twee campers naast elkaar passen. Wij moeten even wachten tot het tegemoetkomende verkeer is stilgelegd en rijden dan – over het midden – door de tunnel. De camper overleeft het, wij ook.

De twee campgrounds blijken al vol te zijn, dus nemen we onze toevlucht tot de eerste camping buiten het park. Het enige verschil met de kampeerplekken in het park is het zwembad en de wifi, want ook wij hebben overweldigend uitzicht op de rotswanden. De kids vermaken zich uitstekend in de speeltuin en wij kunnen sinds lang weer internetten!

Woensdag 23 september Zion NP
Nu we een stukje van Zion van achter de autoruit gezien hebben, wordt het tijd om de rotsen eens van dichtbij te bekijken. Dat kan alleen met de Zion-bus, want alleen die mag Zion canyon in. Van de buschauffeur krijgen we allerlei toeristische info mee. Hoe langer we blijven zitten, hoe smaller de kloof wordt. Vanaf het eindpunt van de bus wandelen wij verder de kloof in, een langzaam stijgend asfaltpaadje. De canyon is nog donker en koud, want ligt nog in de schaduw. Pas op het eindpunt komt de zon beter door en kunnen we mooie foto’s maken van het riviertje dat het dal heeft uitgesleten. Geoefende wandelaars kunnen vanaf het eindpunt nog kilometerslang verder, gedeeltelijk ook door het water, om het supersmalle begin van de kloof te bekijken. Dat zit er voor ons niet in. Wij vermaken ons met wandelstokken zoeken, steentjes gooien, eekhoorntjes bekijken en wedstrijdjes rennen langs de rivier. Ook komen we de Israeliërs van Bryce weer tegen.

Het tweede doel van vandaag is heel wat minder makkelijk te bereiken. Aan de wandeling ligt het niet: die is weliswaar steiler maar ook slechts een halve mijl lang. Nee, het is Nynke die er geen zin meer in heeft. Ze verzet geen stap meer. Er zit niets anders op dan haar de hele weg over de schouder te leggen – onder luidkeels protest. Huilend bereikt ze het eindpunt: weeping rock, een rotswand waar over een lengte van 30 meter druppeltjes naar beneden kletteren. Het levert een prachtige foto op van een huilende Nynke met daarachter een huilende berg. “She is practising to become a weeping rock”, grappen wij naar toeristen die verbaasd naar dit huilende mensje kijken. Gelukkig stopt ze even plotseling met huilen als ze begonnen was.

Terug op de camping gaat Nynke snel naar bed. Eline en Koen zoeken het zwembad op, maar Eline wil maar even het koude water is. Dus liggen we meer te zonnen en te kletsen. De rest van de dag bestaat uit spelen en eten. We raken aan de praat met een echtpaar dat verderop de camping staat en Simone krijgt twee Nederlandse boeken te ruil aangeboden. Helemaal goed, want ze was net door haar leesvoer heen. Als de kids in bed liggen, kletsen we nog uitgebreid met onze buren, een Nederlands stel uit Noordwijk aan Zee. Ze tracteren ons op wijn en marshmallows boven het kampvuur. Heerlijk!

Donderdag 24 september Zion NP – Las Vegas
Onze voorraden zijn weer bijna op en fruit hebben we al helemaal niet meer. Als we onderweg van Zion naar Las Vegas een bordje ‘Pick your own apples’ zien, stappen we er meteen op af. Appels plukken, dat hebben we nog nooit gedaan. Today’s pick is Fuji en Eline en Nynke durven best de ladder op om hun eigen mondvoorraad te plukken. Net als bij aardbeien plukken gaat een gedeelte van de oogst ook meteen de mond in!

Een tweede doel onderweg is een spookstad die aan een weg naar links zou moeten liggen. Maar hoe we ook zoeken, we vinden geen weg. Misschien spookt het echt in de spookstad! Maar toevallig ligt langs de weg ook een souvenirwinkel annex kinderboerderij waarvan de hokken bestaan uit drie meter hoge, nagebouwde Wild West huisjes. Minstens net zo grappig! We struinen lekker tussen de saloon, de gevangenis, de lama’s, de oude postkoets en de ezels.

In St George, dat na al die kleine dorpjes een grote stad blijkt te zijn, doen we uitgebreid boodschappen in de Walmart, onze favoriet. We zijn zo lang bezig dat Simones shopexcursie bij de factory outlet store erbij inschiet. Balen! Maar we moeten door, want we willen naar Las Vegas toe. Na St. George duiken we nog een spectaculaire kloof in, die zo smal is dat de vierbaansweg soms over de rivier heengebouwd is. De kloof markeert het einde van het Colorado Plateau. Bijna twee weken bevonden wij ons op een bijna vierkante plaat aarde die 1000 meter naar boven geschoven was. De hoogte - en daardoor de hogere invloed van weer en wind – van het Colorado Plateau is er de reden van dat de natuur hier zo’n grillige vormen heeft gekregen. Vandaag nemen we er afscheid van.

De komende honderden kilometers zijn woestijn. Wij Nederlanders denken dan meteen aan een onmetelijke platte zandbak met hier en daar duin- en zandformaties. Zo ziet de woestijn in Amerika er niet uit. De enige overeenkomst is de hitte en het gebrek aan water. Hier kijken we uit over bergen (uiteraard) en vlakten met uitgeharde zandrotsen. Beide zijn begroeid met struikjes van hooguit een meter groot, als puistjes op een puberwang. Zand zien we alleen als er een auto over een onverharde weg rijdt. Cactussen zien we niet. We komen maar twee of drie keer een vierkante kilometer tegen waarop cactussen in een bijna mathematisch patroon groeien.

Middenin die warme, kale, levenloze woestenij ligt de miljoenenstad Las Vegas. Geen mens zou het normaal gesproken uithouden. Maar Las Vegas bewijst het tegendeel. Deze stad bruist van het leven. En dat allemaal dankzij de Hoover Dam, die heeft gezorgd voor voldoende elektriciteit en water. Vanaf een mijl of tien afstand zien we de skyline liggen. We navigeren vrij eenvoudig door het drukke verkeer en parkeren de camper op een camping pal aan de Strip, dé casinoboulevard. Wie had gedacht dat je in hartje centrum gewoon kon kamperen! OK, de campground is eigenlijk niet meer dan een parkeerplaats met voorzieningen naast casino Circus Circus. Maar we zien en horen de drukte.

Eline kent al snel de cijfercode van de wc’s uit het hoofd en zet daar met Nynke de boel op stelten. Simone en Koen zetten meteen de airco aan, want het is heet! Morgen gaan we de stad echt ontdekken.

Vrijdag 25 september Las Vegas
Het blijkt dat we weer een tijdzone gepasseerd zijn, dus om 8 uur ´s ochtends lopen we al op de Strip. Maar ook dan is het al druk in Las Vegas. Deze stad is 24 uur open, zien we.

De enige (en leukste) weg om bij de Strip te komen is dwars door het casino heen. Dat is al een belevenis op zich. Circus Circus doet er alles aan om de mensen zo lang mogelijk binnen de poorten te houden (want dat vergokken ze nog wat meer), dus hebben ze ook alles binnen de poorten: McDonalds, Starbucks, speelgoedwinkel, souvenirwinkels, onbeperkt lunchbuffet en ga zo maar door. Maar dat heeft elk casino, merken we later. Circus Circus heeft twee echte troefkaarten. De eerste is de circuspiste die boven de casinovloer hangt. Terwijl de gokkers hun dollars in de fruitautomaten gooien, treden om het half uur goochelaars, acrobaten en trapezeartiesten op. En de tweede is een compleet pretpark dat aan het casino is vastgebouwd. Eline en Nynke willen meteen al naar binnen, maar daar wachten we nog een dagje mee. Opvallens is ook dat overal fruitautomaten en pokertafels staan. Overal tingelt, glittert, blinkt en toetert het om je heen. Eline en Nynke kijken hun ogen uit.

We stappen in The Deuce, een toeristenbus die over de Strip heen en weer rijdt. Links en rechts passeren we de casino/hotels, de een nog groter en pompeuzer dan de andere. Ongelofelijk wat de casino’s er allemaal aan doen om mensen te trekken. New York New York heeft het Vrijheidsbeeld nagebouwd en een achtbaan rond het hotel gelegd. Paris heeft de Eiffeltoren nagebouwd (toch nog 10 meter hoog). De Stratosphere heeft een gigantische toren, à la de Space Needle in Seattle, waar bovenin plaats is voor een casino en drie adrenalineattracties. Bij Venezia kun je winkelen vanuit een gondel (echt, we zien de gondeliers hun prikstokken in het water plonsen). Voor het Bellaggio ligt een vijver annex meer waar een complete fonteinenshow gehouden wordt (die missen we helaas). En zijn buurman laat tussen 7 en 11 elk half uur een vulkaan uitbarsten. Echt waar allemaal. Soms zien we ook een gapend gat van 2 bij 2 kilometer, daar gaan ze een nieuw spektakel bouwen. En tussendoor zitten ook gewonere casino’s, shopping malls en zelfs hotels zonder casino. Het is één groot protserig spektakel.

Wij nemen een kijkje in het MGM dat voor 9 miljoen dollar een leeuwenverblijf midden op de casinovloer heeft gebouwd. Alleen door een dikke wand van glas worden we gescheiden van twee leeuwinnen die we bijna kunnen aanraken, zo dichtbij zitten ze. En we stappen binnen in de World of M&M, een winkel van vier verdiepingen waar je alles van M&M’s kan kopen. Een leren jas met glitter-M&M’s? Filmposters met M&M’s erop? Placemats, petjes, sandalen? Hebben ze allemaal. Het walhalla voor M&M-fans is de wand met alle beschikbare kleuren M&M’s. Tegen woekerprijzen mag je zelf een zakje voltappen. Dat willen de dames wel! Op verdieping vier kijken we ook nog naar een 3D-film waarin Rood en Geel de hoofdrol spelen. En buiten knuffelt Eline een reuze-Rode-M&M.

Na zo’n lange ochtend met indrukken en hitte slapen beide meiden wel (leve de airco!) Dat moet ook, want aan het eind van de middag gaan we weer op pad. Met The Deuce gaan we naar Downtown Las Vegas. Daar liggen de oude casino’s waar het vroeger allemaal begonnen is. In pracht en praal zijn die inmiddels voorbijgestreefd door de megalomane casino’s aan The Strip. Maar de echte gokkers gaan liever hierheen. Bovendien hebben we de boel overkapt en het dak bekleed met miljoenen ledjes. Elk uur wordt het dak zo een lichtshow van 500 meter lang.

We eten in misschien we het beroemdste ‘oude’ casino, The Golden Nugget. Ook een stad op zich, waar we een kwartier doorheen dwalen voordat we Lilli’s Noodle House hebben gevonden. Aan de naam te zien dachten wij dat dat een eenvoudig tentje was, maar het blijkt een vrij sjiek restaurant. De pad thai en kip met cashew zijn dan ook heerlijk. Eline en Nynke gedragen zich voorbeeldig. We zijn nog maar net op tijd voor de lichtshow van acht uur. De beelden wervelen boven ons hoofd. Maar eigenlijk zijn de duizenden lampjes op de casinogevels nog indrukwekkender.

Zaterdag 26 september Las Vegas – Boulder Beach
Na het sightseeing van gisteren is vandaag voor de kids. Ze mogen eerst uitgebreid zwemmen in de pool en krijgen dan polsbandjes voor The Adventuredome, het pretpark van Circus Circus. Als Duracellkonijntjes rennen ze van de ene attractie naar de andere. In best veel attracties mogen ze al, zelfs Nynke. En in de grotere durven ze zelf niet in, dat komt goed uit.

Favorieten? Eline gaat het liefst in het treintje dat hard over de rails hobbelt. Eline trekt Nynke ook over de streep. Het eerste rondje kijkt ze wat beduusd, daarna heeft zij ook dolle pret.
Nynke zit het liefst in de vliegtuigjes. Die kun je zelf omhoog en omlaag bewegen. Ook leuk vinden ze het reuzenrad. En Simones favoriet is de achtbaan die twee keer over de kop gaat en twee kurkentrekers heeft.

We kunnen ze om half drie maar nauwelijks losweken van dit kinderparadijs, maar we moeten toch weer op pad. Koen doet morgen namelijk mee aan de Las Vegas Triathlon! En die is niet op de Strip, maar 20 mijl verderop aan Lake Mead. Eerst moet hij nog aan de ene kant van de stad zijn wielrenfiets ophalen, die hij voor deze gelegenheid heeft gehuurd. En daarna moeten we voor half zes bij een hotel bij Lake Mead zijn om het inschrijfpakket op te halen.

De campground is dan nog maar een klein stukje rijden. Die ligt aan het meer waarin Koen morgen moet zwemmen. Vanaf ons plekje zien we de startplek en het parque fermée voor de fietsen al liggen. Het meer is goed te vergelijken met Lake Powell. Een grote dam die een blokkade in de Colorado opwerpt. Een grillige riviercanyon die door het water is uitgesleten. En een waterniveau dat aan het eind van de zomer al aardig is gedaald.

’s Avonds krijgen we nog de schik van ons leven als Eline en Nynke per ongelijk een hapje van een giftige oleander nemen. Ze speelden dat het blaadje een banaan was en die moet je natuurlijk opeten. Simone spoelt complete stukke blaadjes uit beider monden. Maar ze hebben nergens last van, ook niet na het avondeten. Sterker nog: ze willen perse een voorstelling voor papa en mama geven. In het amfitheater om de hoek, dat ze voor hun show hadden uitgekozen, wordt nu echter een praatje door de park rangers gehouden. Die kunnen ons gelukkig ook vertellen dat een mogelijke vergiftiging waarschijnlijk snel had moeten optreden. Dat dat nog niet gebeurd is, is een goed teken. En de dames blijven inderdaad volkomen gezond. De dansvoorstelling doen we nu maar in het buitenlicht van de camper.

Zondag 27 september Boulder Beach – Las Vegas
De dag waar Koen al weken naar uitkijkt: de Las Vegas Triathlon. Zes uur op, veel broodjes eten, drie keer poepen en dan op de fiets naar de startplek. Spannend! Omdat Koen zeker niet in topconditie is, heeft hij wijselijk voor de sprint in plaats van de kwart triathlon gekozen. Dat is toch nog altijd 750 m zwemmen, 20 km fietsen en 5 km lopen! En dat in temperaturen die ’s ochtends vroeg al moeilijk te verdragen zijn.

De wedstrijd is een prachtige ervaring. Het zwemmen (beetje borstcrawl, beetje schoolslag) is best lekker in dit warme water en levert een plaatsje in de middenmoot op. Het fietsen gaat heerlijk. Het parcours in behoorlijk heuvelachtig, met vanaf de start al een flinke col. Tot Koens grote verrassing haalt hij de meeste mensen bergop in! In totaal gaat hij zeker 60 mensen voorbij. Alleen jammer dat hij geen fietsschoenen aan heeft. Fietsen in toe clips met hardloopschoenen is duidelijk minder affectief. Het vlakke loopparcours tenslotte gaat langs de oever van het meer en is eigenlijk een eitje. Vlak voor finish wordt hij nog hartstochtelijk toegejuicht door zijn meiden. En na 1.20.40 is de taak volbracht. Van de 308 deelnemers wordt Koen knap 30ste. En – tatataaa – hij wint zijn age group van 35-39 jaar! Voor het eerst wint Koen iets met een triathlon. Bewijzen?
http://www.mountainmanevents.com/newresults/09lvtos.htm (totaaluitslag sprint)
http://www.mountainmanevents.com/newresults/09lvtsa.htm (uitslagen per age group)

Het is nog maar ochtend als we al bij ons tweede programmaonderdeel aankomen: de Valley of Fire. Dichterbij de woestijn zullen we deze vakantie niet komen. De avond ervoor hebben we namelijk besloten Death Valley over te slaan omdat het er té warm is voor de kids. De Valley of Fire is een net zo hete maar beter bereikbare vervanger. In het visitor centre zien we wat ons wellicht te wachten staat, zoals echte slangen. Het is inderdaad gruwelijk heet als we (buiten, onder een afdakje) ons broodje naar binnen werken, gadegeslagen door wel tien eekhoorntjes. De muren van de vallei van vuur zijn rood en oranje en lichten bij zonsopgang en –ondergans vurig op. Voor ons zijn vooral de temperaturen vurig. We wandelen een smalle zij-canyon in nar Mouse’s tank. Hier ligt wel woedtijnzand op het pad. We lopen van schaduw naar schaduw en drinken ons te pletter. Maar de omgeving is prachtig: vlammende rotsen met af en toe petroglyfen van de Indianen op de muren. Her en der zijn ook allerlei grotten, grotjes en spelonken waarin het heerlijk spelen is. In de rotsen zijn door erosie gaten geslagen die het geheel een lugubere uitstraling geven. De rotsen lijken soms net doodshoofden. In Mouse’s Tank, genoemd naar een Indiaan die zich hier maanden heeft verscholen voor de politie, zit in deze hitte geen water meer. Onderweg komen we drie jongens tegen die een foto van een ratelslang laten zien. “Die lag daar boven te slapen.” Voor hetzelfde geld waren wij daarnaartoe gelopen!

We rijden weer terug naar de Casino Casino-camping in Las Vegas. Eline herkent inmiddels de weg. En als de dames al in bed liggen, gaat Koen nog uren op pad. Van 22 tot 2 ur ’s nachts loopt hij over de Strip om de glamour en glitter goed tot zicht te nemen.

Maandag 28 september Las Vegas – Lake Isabella
We hebben een lange rit voor de boeg, 280 mijl, de langste tot nu toe. Dat moet wel omdat er na Las Vegas bijna geen campings te vinden zijn. Geen wonder, want we rijden urenlang door de woestijn. En na al die dagen van indrukken, reizen en wandelen zijn we wel toe aan een paar dagen helemaal niks doen. De dames moeten veel plassen, dus regelmatig nemen we even een plaspauze.

Precies halverwege ligt een ghost town die we deze keer wel weten te vinden. Calico is een oud mijnstadje waar tussen 1890 en 1950 ijzer gewonnen werd. Nu woont er niemand meer en zijn een stuk of twintig huizen van de ondergang bewaard gebleven. Een beetje toeristisch allemaal, maar wel leuk. Eline en Nynke vinden het wel spannend om bij de spoken op bezoek te gaan. Maar spoken zullen ze niet vinden. Wel een prinses die als serveerster in het eethuisje werkt. Ze draagt een grote koepelrok die in 1910 vast in de mode is geweest. Uiteraard moeten ze samen op de foto! Leuk detail: je mag de pindaschillen gewoon op de grond gooien.

We nemen het stadje helemaal in ons op. We maken een ritje met het treintje, wandelen de voormalige mijn door en nemen een kijkje bij de school. En op het pleintje voor de apotheek geven Eline en Nynke zelf weer een voorstelling. Maar wat een teleurstelling: we kunnen niet zelf zilver zeven. Naseizoen, dus gesloten. Dus klimmen we zelf maar onder het hek door, halende deksel van de waterbak en pakken met de hand de zilverstukjes uit het zand. Mag eigenlijk niet, dus nog spannender.

Als we weer verder rijden, is een flinke wind opgestoken. De camper trilt ervan als we een stuk platte woestijn inrijden. De camper haalt met moeite de 60 mijl per uur. Gelukkig slaan we rechtsaf en krijgen we hem gedeeltelijk mee. We zien de zon ondergaan achter de eerste bergen van de Sierra Nevada. Daar moeten we ook naartoe. Door de kale woestijnbeplanting rijden we de eerste pas naar boven. En we zijn nog geen tien meter over de pas, of er zijn weer groene bomen, bloemen en hoger struikgewas. De woestijn is voorbij.

Het is al donker als we bij Lake Isabella aankomen. Snel naar bed, dan kijken we morgen wel waar we zijn.

Dinsdag 29 september Lake Isabella
Wat doe je zoal op een rustdag?
Niet zoveel. Uitslapen. Rondrennen over een redelijk verlaten camping. Kletsen met de buren. De was doen. Zwemmen in het koude zwembad. Uurtje hardlopen (hertjes gezien!) En voor je het weet is de dag om. We zijn er duidelijk allemaal aan toe om even stil te staan, even geen dagprogramma te hebben en lekker om te rommelen. Dat houden we wel een paar dagen vol.

Opvallend is wel dat gedurende de middag een flink briesje opsteekt. De was waait bijna weg. Ook wij, en vooral Koen, worden er wat winderig van. Het voelt ook meteen een stuk frisser aan. Zou de herfst begonnen zijn? Van het personeel horen we dat het al wekenlang boven de 30 graden is en dat iedereen snakt naar wat verkoeling.

Woensdag 30 september Lake Isabella
Nog steeds rustdag. De wind is gelukkig gaan liggen, maar fris blijft het. We doen iets meer dan gisteren, maar niet veel meer. Heerlijk! We doen boodschappen in het onbeduidende plaatje Lake Isabella en Koen gaat op veler verzoek naar de kapper. Na Koens ingewanden beginnen ook die van Nynke en Eline op te spelen: beide zijn aan de diarrhee.

’s Avonds eten we voor het eerst barbecue, met overheerlijke gepofte aardappels, een spiesje, worstjes voor de kids en (gewoon gekookte) bloemkool. Als toetje roosteren we marshmallows boven het vuur. Echt Amerikaans. Maar het hoogtepunt voor de kids is wel het poesje dat tijdens het eten rond de camper scharrelt. Na het eten lijkt hij, tot groot verdriet van vooral Eline, verdwenen. Een kopje melk voor de deur doet echter wonderen. Het is weliswaar geen Scuba of Ipoh, maar even een katje aaien is wel zo prettig.

Morgen trekken we weer verder.Maar nu nog even uitrusten.