Sneeuw, kou en een echte beer

Hallo trouwe volgers,

De herfst is hier ook ingetreden. De bomen worden bruin-geel, de campings leger en ’s nachts hebben we het soms koud. We hebben zelfs een sneeuwpop kunnen bouwen! In dit uitgebreide weekverslag verder veel spanning en sensatie: modderbaden, duizelingwekkende wegen, gigantische bomen en… een beer op steenworp afstand. De bijbehorende foto’s vind je op http://picasaweb.google.com/koenthuis/Amerika2009Deel9#

Donderdag 1 oktober Lake Isabella – Sequioa NP
We dalen de Sierra Nevada af (om er meteen weer terug te komen) via de bochtige en smalle canyon van de Kern River. Geweldig hoeveel canyons we al doorboord hebben met onze Cruise America camper. Via de vlakte koersen we naar Bakersfield, met 200.000 inwoners voor Nederlandse begrippen een grote stad, maar voor Californische standaarden een standaardstadje. Buiten Bakersfield zien we eerst honderden ja-knikker die, leren we later, olie naar de oppervlakte brengen. Iets verder begint de eerst van vele sinaasappelboomgaarden. Netjes op een rij staan de donkergroene, hooguit vier meter hoge bolle bomen. De sinaasappels zijn nog niet rijp, de meeste zijn nog groen met oranje plekken. Verderop vinden we ook enkele citroen- en mandarijnenboomgaarden. Tientallen kilometers gaat het zo door. Is er even geen boomgaard, dan is de grond zanderig en droog. Ook hier moet irrigatie soelaas bieden, hoewel we er geen aanwijzingen voor zien.

Rond lunchtijd komen we door Porterville, een doodgewoon Amerikaans dorpje, zo zeggen de inwoners op grote borden zelf. Bij de plaatselijke supermarkt vertelt het personeel ons waar we de dichtstbijzijnde speeltuin kunnen vinden en zo komen we in een klein parkje, compleet met vijver, eenden en zwanen, picknicktafels, twee speeltuintjes, een poepdoos en andere spelende kindjes. Een prima omgeving voor de kids om even lekker uit te razen. Het leukste is om de eenden en zwanen brood te geven, we hebben speciaal wat bewaard.

In Porterville hebben we nog een missie: nieuwe slippers voor Eline. Nynke heeft die ochtend net haar linkerslipper kapot getrokken en Eline loopt nu op haar oude paar dat we nog bewaard hadden. Dat gaat niet lang goed. Een moeder vertelt ons de weg naar de Walmart, maar daar hebben ze geen slippers meer. En ook in de Shoe4all en de Target (een soort mega-V&D) zijn ze erdoor voor dit jaar. “End of season.” Jammer, missie zonder succes afgesloten. Maar wel mooi geracet in de supergrote winkelwagens met twee extra zitjes voor kinderen.

Het is nog twee uur rijden voordat we in Sequioa National Park aankwamen. Via een comfortabele weg rijden we weer de Sierra Nevada in. Het meest opvallende is dat de herfst definitief is ingetreden. Naast groen siert nu ook geel, oranje, rood en bruin de bomen. Op weg naar het park en in het park zelf rijden we door een palet van herfstkleuren. De bruine kruinen lijken in het licht van de ondergaande zon zelfs paars te kleuren. In Sequioa NP zijn weinig campgrounds, dus zijn we blij dat we nog een plekje bemachtigen. Tijdens het eten zien we de maan opkomen vanachter de bergen. Heel mooi.

Vrijdag 2 oktober Sequoia NP – Ten Miles Campground (Kings Canyon NP)
Sequioa NP staat bekend om zijn enorme bomen, de naamgevende sequoia’s. Die gaan we vandaag eens van dichtbij bekijken. En ons wacht nog een kolossale verrassing! Maar daarover meer. Eerst moeten we bij de sequioa’s zien te komen. De Generals Highway moet ons daar brengen, ‘not advised for vehicles larger than 22 feet.’ De reden? Omdat de weg smal is, soms behoorlijk steil is,veel scherpe bochten bevat en door zijn lengte de bestuurder lange tijd tot opperste concentratie dwingt. En onze bak is 25 feet, bijna 9 meter. Uiteraard proberen we het toch. Omdat het nog zo vroeg is, hebben we gelukkig weinig tegenliggers, zodat het rijden uiteindelijk prima gaat.

Na zo’n 364 bochten en bochtjes zien we dan inderdaad de eerste sequioa langs de kant van de weg. Roodbruine bast, diepe verticale voren, een enorme stam, vaak een afgeplatte kop en vooral heel hoog. De sequoia is niet de grootste boom, noch de boom met de dikste stam, maar het is de totale inhoud die hem de meest omvangrijke boom maakt. Groot, niet te vermijden en mooi in zijn onverzettelijkheid. Heel eenvoudig staan ze tussen de gewone naaldbomen. Vaak staan ze zelfs in groepjes van drie of vier, omdat ze vaak op hetzelfde moment ontspruiten. De dennenappels van de sequioa gaan namelijk pas open als er een bosbrand is en de kans het grootste is dat ze een zonnige, voedzame plek hebben om in te aarden.

Het is nog rustig bij het grote sequioabos waar we gewoon in kunnen rijden. We komen langs tunnel log, een omgevallen sequoia waarin een gat gezaagd is waar een personenauto doorheen past. Helaas geen camper! Op een heuvel zien we veel rookontwikkeling en kleine brandjes. Daarna zien we ook de brandweermannen. Het blijkt dat ze een gecontroleerd vuurtje aangestoken hebben om het vele struikgewas weg te branden. Goed voor de sequoia´s, die prima tegen brand kunnen en daardoor wel 2000 jaar oud kunnen worden.

We beklimen Moro Rock, een granieten rotsblok waarvandaan we een mooi uitzicht over de vallei en de Sierrapieken hebben. Daarna kijken we rond in het museum. En we doen nog een wandelingetje, de Trail of the Grand Trees. Die trail loopt rond een open, vochtige vlakte die de omliggende sequoia´s veel licht toestaat. Daarom zijn ze lekker groot geworden. We picknicken daarna op een gesloten picknickplek waar we stiekem toch een tafel innemen.

Dan rijden we door naar de Sherman’s Tree, de grootste boom ter wereld. Sterker nog: het grootste levende wezen ter wereld. Maar het aanschouwen van deze reus valt eigenlijk in het niet bij een andere attractie. Als we net op pad zijn, wordt Simone al aangesproken dat er beneden een beer rondwandelt. Andere voorbijgangers waarschuwen ons ook. Met verhoogde hartslag versnellen we onze pas. Natuurlijk willen we die beer zien, maar spannend is het wel. En ja hoor, een meter of twintig van het pad scharrelt een beer door de takken. Hij pikt eens een zaadje uit een dennenappel, pakt iets op uit het gras, snuffelt eens ion het struikgewas. Doodgemoedereerd doet hij zijn rondje, alsof er niet veertig toeristen staan te fotograferen. Voor hetzelfde geld rent hij naar het pad en pikt hij een voorbijganger als lunch eruit!

Na een paar minuten is de adrenaline gezakt en lopen we verder naar Shermans Tree. Inderdaad, supergrote boom. Maar onze gedachten zijn nog bij de beer. Eline en Nynke doen nog snel een plasje naast het pad. En dan horen we geroezemoes: de beer komt onze kant op! Beheerst maar snel lopen we wat naar de zijkant. De beer loopt precies daar waar wij dertig seconden nog liepen. En lijkt hij nu aan de plasjes van de kids te snuffelen? De beer is van al dat publiek nu wel wat opgefokt geworden en zet het op een rennen. Weg, de bossen in. Hij is banger van ons dan wij van hen.

Genoeg spanning voor vandaag! We rijden verder naar de camping, een weggetje buiten de gebaande paden door een zijdalletje naar Hume Lake. Maar helaas, de camping aan het Hume Lake blijkt gesloten. Heel jammer, want het meer en de omgeving zijn heel fotogeniek. We proberen nog even of we op een private campground terecht kunnen, maar daar staan alleen huisjes. In arren moede rijden we terug naar Ten Miles Campground. De camping telt precies zes plekjes! Wij nemen plek 1, een double space. Het is al laat, dus van beloofde pannenkoeken komt niets. Het worden instant noodles, voor de derde keer al onze redder in culinaire nood. Daarna snel naar bed met warme kleren aan.

Zaterdag 3 oktober Ten Miles (Sequioa) – Fresno
Vannacht toch weer koud, want het vroor buiten! Op de camping is schrikbarend weinig te beleven, zelfs geen beren, dus gaan we er snel maar weer vandoor. Na een half uurtje rijden blijkt dat we gisteren de goede keus gemaakt hebben door om te keren en niet door te rijden. We rijden via een uiterst bijzondere weg Kings Canyon in. Niet alleen is hij smal en bochtig, maar ook is het uitzicht adembenemend. Langs de wand en via een soort schiereiland rijden we Kings Canyon in, die met een diepte van 1200 meter dieper is dan de Grand Canyon. En in deze canyon kunnen we wel onderin komen. Van boven kijken we uit over grillige rotswanden die tot aan de horizon neerdalen. De wanden zijn niet rood (Grand Cayon) of volkomen vlak (Zion), maar gekarteld. Bovendien hebben ze meerdere kleuren: donkergrijs, randjes wit erin en zwarte en groene vlekken die door schimmel en oxidatie zijn ontstaan.

Bij Boyden Cavern duiken we de rotsen zelf in. De grot is niet zo spectaculair als de Lewis & Clark Cavern bij Bozeman, maar wel veel knusser. Het hoogtepunt is de hangende stad, een druipstenen tafereeltje dat het meest op de Droomvlucht uit de Efteling leek. En uiteraard gaat het licht weer uit. Van Eline moet het licht zelfs een tweede keer uit, maar dat levert toch een protest van Nynke op. De grot loopt dood, dus moeten we keren. Maar in plaats van dezelfde weg terug, lopen we op de bedding van het riviertje dat de grot eens heeft uitgesleten. Dat maakt het avontuur nog wat echter.

Uiteindelijk loopt ook de lange King’s Canyon een keer dood. Vlak voor het einde van de weg stoppen wij bij Zumwalt Meadow voor een broodje en een wandeling. Het broodje eten we op het meest idyllische plekje tot nu toe. Zittend op de oever kijken we uit over een rustig kabbelende rivier met een paar boomstammen erin en majestueuze pieken op de achtergrond. De Zumwalt Trail leidt ons eerst over een bruggetje de Kings River over en daarna om een gras- en rietlandje heen. Dat maakt de 1,5 mijl heel afwisselend: bosje met afgebrande struikjes, de prachtige oever van de Kings River, een houten boardwalk over het riet en klunen over de rotsblokken die van de kliffen afgevallen waren.

Het is nog drie uur rijden om weer in de bewoonde wereld te komen. Ook de terugweg uit King’s Canyon levert mooie vergezichten en fotostops op. Als we in Fresno aankomen, is het inmiddels donker. In koken hebben we weinig zin meer. Juist als we ons dat realiseren, ziet Eline een grote M. “Met speeltuin!” ziet ze. Die avond eten we dus bij de Mac. Simone gaat daarna ook nog op excursie bij de Dollar Tree, waar alles maar een dollar kost. Alvast leuke kadootjes voor Nynkes verjaardag scoren. De camping is daarna nog twintig minuten rijden naar de andere kant van de stad. We schrikken wel als we het terrein oprijden: geen kantoortje, veel trailers en schijnbaar veel vaste bewoners. We proppen de camper op een klein plekje en gaan eerst maar eens naar bed.

Zondag 4 oktober Fresno – Coarsegold
‘s Ochtends blijkt dat de camping zelfs geen badhok heeft. Blijkbaar douchen en plassen mensen hier niet. De eigenaar woont in de eerste trailer van het park en doet slaapdronken de deur open met woeste haardos en kleren vol vlekken. Hmm, beetje achterbuurt hier. Maar internet doet het wel! Gelukkig, want voor Yosemite kunnen we nog net een van de laatste kampeerplekjes reserveren.

Na een wasje, wat poetsen en vergeefse zoektochten naar een douche trekken we weer verder. In onze zoektocht naar een supermarkt in Fresno stuiten we eerst op een soort winkelloods waar tientallen veredelde marktkraampjes staan. En warempel: hier hebben ze wel slippers! Vanaf vandaag lopen Eline en Nynke op identieke roze slippers met bloem erop. Tsja, vinden ze mooi. Verderop vinden we ook een supermarkt waar we uitgebreid inslaan. Een dame in de winkel vertelt Simone waar we een speeltuin voor de lunch kunnen vinden. Het schoolterrein waar de speeltuin zich bij bevindt is echter hermetisch afgesloten. Ook de speeltuin bij de kerk is onbereikbaar. En in de buurt is verder niet veel leuks te vinden. Dan maar picknicken op de parkeerplaats van de Sears (dat ook geen kruikje voor koukleum Simone heeft)! En als we onze eigen creativiteit moeten gebruiken om de kids te vermaken, blijkt dat altijd weer veel leuker te zijn.

’s Middags rijden we maar een klein stuk naar Coarsegold. Op de KOA-camping moeten de kids zich wel vermaken. Helaas: het zwembad is ijskoud, de speeltuin is tijdelijk afgebroken en speelkameraadjes zijn niet te bekennen. Duidelijk naseizoen. En weer is de eigen creativiteit het leukste. ’s Nachts is het behoorlijk koud. Buiten is het net iets boven nul, binnen is het niet veel warmer. De kids slapen er geen seconde minder om, maar vooral Simone moet veel kleding uit de kast trekken om warm te blijven…

Maandag 5 oktober Coarsegold – Yosemite NP
Het is tijd om het ruiterlijk toe te geven: we zijn een beetje nationale-park-moe. We hebben zoveel gezien dat we gewend zijn aan – of verwend zijn door – al dat moois. Yosemite NP is een van de beroemdste parken in Amerika, heeft alles wat een fraai park nodig heeft en toch prikkelt het onze zintuigen niet optimaal. Komt het door de vele wegen die door de Yosemite Valley lopen? Is het de drukte op de camping? Is het de kou? Hebben teveel kilometers onder de wielen? Of zit ons hoofd vol met twee maanden aan indrukken?

We parkeren de camper bij het Mariposa Visitor Centre om met de bus naar de gelijknamige Grove te gaan. Ondanks het naseizoen zit de parkeerplaats van de Grove zelf helemaal vol. Met jassen aan beginnen we aan de wandeling het sequioabos in. En wat zien we daar? Sneeuw! 5 oktober en er ligt sneeuw in Yosemite NP. Niet meer dan een centimetertje in de schaduw, maar toch. Eerbiedig maken we eerst een foto. Dan voelen we even hoe koud de sneeuw is. Doen een klein sneeuwballengevecht. Maken een heuse sneeuwpop. En hebben dikke lol. Vele voorbijgangers grinniken ons toe. Winterwonderland is het nog niet, maar toch lopen we in één keer de winter in. We ademen rookwolkjes, moeten best doorlopen om warm te blijven, vinden op steeds meer plekken sneeuwveldjes en drinken na afloop warme chocomel. De winterse omstandigheden zorgen voor een aparte sensatie die deze reis nog een extra dimensie geeft. O ja, bijna vergeten: de Grizzly Giant, de grootste boom van deze grove en keerpunt van onze wandeling, is uiteindelijk ‘best mooi’.

We zitten inmiddels weer middenin de bergen van de Sierra Nevada. In de bossen waar we de komende kilometers doorheen rijden, merk je daar niet zoveel van. Maar als je dan de bocht omgaat en de Yosemite Valley ziet, dan stokt je adem in je keel van zoveel natuurschoon en natuurkracht. Een vallei met dennenbomen wordt omsloten door een skyline van indrukwekkende rotswanden. El Capitan, een granieten muur die het walhalla voor rotsklimmers is. De Half dome, de kogelronde rots die precies één helft mist. En hé, daar rechts zit en regenboog in een waterval.

De waterval in kwestie is de Bridalveil Fall, bruidssluierwaterval. Van pakweg 600 meter hoog valt een dun stroompje zomaar naar beneden. Het meeste water verwaait onderweg alle kanten op. Onderaan komt maar een flintertje water terecht. Maar toch is het genoeg om een regenboog in te maken en ons romantisch te stemmen. Bij het uitkijkpunt ligt een rivierbedding vol rotsen die nu droog is. Des te leuker voor Eline en Nynke die de rotspartij als grote glijbaan gebruiken. Herfst is niet het goede haargetijde om de watervallen te zien, merken we. De Bridalveil Falls stroomt tenminste nog een beetje door, omdat de zandgronden bovenop de berg nog steeds wat water loslaat. Maar de kraan van de wereldberoemde Yosemite Fall, die in twee stappen meer dan een kilometer naar beneden kletters, is volkomen dichtgedraaid.

In Yosemite Valley is het ondanks het naseizoen best druk. We zien aardig wat auto’s, mensen, campers, eettentjes, huisjes en bezoekerscentra. De vele bomen in het dal kunnen de drukte op het nippertje camoufleren. We strijken neer op plekje 202 van de 248 plekken op de Upper Pines Campground, een van de drie campings. De rook van de vele kampvuren blijft laag in de vallei hangen. Morgen gaan we de valley verder verkennen. Nu eerst eten, warm blijven, heel veel kleren aan en naar bed.

Dinsdag 6 oktober Yosemite NP
Zoveel steile wanden om ons heen! Geen wonder dat de zon er lang over doet om ons campertje een beetje op te warmen. Gelukkig hebben we een accu waarop de verwarming een uurtje kan draaien. En bakt Koen lekkere, warme eieren ’s ochtends. Buiten zien we mensen met mutsen, handschoenen en dikke jassen. Die zijn duidelijk beter voorbereid dan wij!

Met zoveel mogelijk kleren aan doen we onze wandeling van vandaag. Deel 1 is een busrit van halte 16 (het nature centre, ook kruipdoor-sluipdoor-opstapplek voor plekjes achteraan de camping) nar halte 17 (startpunt Mirror Lake Trail). De wandeling blijkt over een drie meter breed geasfalteerd pad heel licht omhoog te lopen. Eigenlijk veel te makkelijk voor ons. Koen raakt uitgebreid aan de praat met een Italiaanse Amerikaan en Siem gebruikt allerlei trucjes om de kids te laten lopen. Ze berekent dat we gemiddeld 1 mijl per uur lopen.

Van Mirror Lake is alleen nog een zandvlakte over. In de lente en zomer weerspiegelt deze uitstulping van de rivier de bergen eromheen, nu is er nog geen druppel water te bekennen. Maar een gigantische zandbak is des te leuker. Met takken, dennennaalden en stenen bouwen Eline, Nynke en Koen een paleis met drie kamers, keuken, bed en veel meer. De zon is inmiddels boven de bergen uitgepiept, zodat Simone uitgebreid van de warmte kan genieten. Een heerlijke plek om even te ontspannen. En dan gaat de terugweg eigenlijk van een leien dakje.

Na een broodje in de camper vermaken we ons nog een paar uur met busritjes, de tentoonstelling over Yosemite in het visitor center en het Indianenmusem. Hoogtepunt is de film over beren die zomaar in auto’s inbreken om eten te bemachtigen. En minstens even leuk zijn de ontmoetingen met een Limburgs stel met zoon van vier (en een tweeling van twee die in Nederland is achtergebleven). Vooral Eline oefent haar poep- en plasvocabulair met hem. We krijgen ook de tip om te eten bij het buffet van Camp Curry: all-you-can-eat voor 15 dollar. Simone en Koen proberen van elk van de pakweg 20 gerechten wel een beetje. Eline en Nynke prefereren de vlindermacaroni. We zitten stampvol als we in het donker met de bus naar de camping toe rijden. Op de achterbank zitten twee Japanse rotsklimmers die Eline enorm aan het lachen brengen door heel scheel te kijken. Ze blijken onze buren op de camping en moeten er bij dezelfde halte uit. Dat is maar goed ook, want de kruip-door-sluip-door-route is bij daglicht wel begaanbaar, maar ’s avonds niet te herkennen. De Japanners hebben gelukkig lampjes bij zich en leiden de weg naar onze camper.

Woensdag 7 oktober Yosemite NP – Lodi
Door Yosemite loopt 12 mijl aan fietspad, een van de mooiste manieren om het park te verkennen. Dus stapt Koen om kwart over 7 dik ingepakt, met Simones roze handschoenen aan, op zijn mountainbike. Het ritje, over lekker asfalt, blijkt zeer de moeite waard. Yosemite wordt wakker, de zon laat zich zien, dauw druppelt van de takken, het vroege licht kleurt de rotsen oranje. Tussen het gras vindt Koen een hert met prachtig gewei dat zich gewillig laat fotograferen. De Yosemite Falls zijn zonder water ook een indrukwekkende rotspartij. En de camper is lekker warm als hij weer terugkomt!

Omdat Koens rug door het vele sturen behoorlijk vast zit, rijdt Simone vanochtend. Behendig draait ze de logge camper rond de vele bochten, overhangende bomen en uitstekende rotsen. De weg uit Yosemite heeft een ander karakter dan de heenweg. Reden we héén met brede
bochten door een ruime, zonnige vallei, op de terugweg draaien en keren we door het bos en langs afgronden en uitzichten. Dan begint ook nu de afdaling uit de Sierra Nevada. Vaarwel bergen! We zien weer een prachtig meer, pakken nog wat haarspeldbochten mee en komen uiteindelijk in de California Valley. Dit warme laagland, dat uit de bergen voldoende water krijgt, is de vitamine C-bron van California. Hier groeien aardbeien, peren, druiven, maïskolven, sinaasappels en nog tientallen andere fruit- en groentesoorten. De kids eten meteen een bakje aardbeien leeg. Simone koopt een zak maïskolven om vanavond af te kluiven. Daar heeft ze zich al de hele vakantie op verheugd.
Midden op de middag komen we aan op de camping van vandaag. Dit KOA-paradijsje ligt in de Sacramento Delta, in de buurt van Lodi. Het gebied heet Delta omdat de @@@ rivier hier verschillende vertakkingen krijgt en als een driehoek op de Californische kust afkoerst. Ter illustratie: de camping ligt naast een grote brug en heeft ook een jacthaven- Belangrijker is dat ´ie ook veel kindervermaak biedt. Wat een geweldige camping! Beter dan dit hebben we het nog niet getroffen. Vanuit de camper kijken we uit op een springkussen, een speeltuin en een zwembad met hot tub. Bovendien is het niet druk, hebben we het badhok (ook dichtbij) voor onszelf alleen en is het tussen de 20 en 25 graden. Geniaal. De hele dag komen we de camping niet af.

Donderdag 8 oktober Lodi
Rustdag vandaag. De kids kunnen lekker uitrazen, Simone en Koen maken de camper schoon en doen drie wassen. O jawel, Koen verlaat de camping nog wel om een dik uur te hardlopen. Dan blijkt dat de Sacramento Delta wel wat weg heeft van Groningen. Voor het eerst in weken is er geen berg te zien. In plaats daarvan loopt Koen op een dijkweg met aan de ene kant een meanderende rivier en aan de andere kant oneindig landbouwgrond. Een reiger vliegt weg, een zwaan verschuilt zich tussen het riet. Het enige verschil met Groningen is dat het hier op 8 oktober nog 25 graden is.

Vrijdag 9 oktober Lodi - Calistoga
Met pijn in het hart verlaten we deze camping. Nog een laatste sprong op het springkussen, schommel op de schommelstoel en we zijn weer op pad. Het eerste stuk rijden we door een volkomen plat landschap waar af en toe een rivier doorheen stroomt. Sprekend Nederland. Maar langzaam maar zeker naderen we toch de heuvels, de coastal foothills zoals ze hier heten. Dat zijn de bergen die vlak na de kust opduiken. Het zal niet lang meer duren of we zien de zeer weer!

Tussen twee van die rijen foothills ligt een vallei die het epicentrum van de Amerikaanse wijncultuur is. De Napa valley staat zelfs in Frankrijk bekend als vruchtbare en voedzame bodem voor prachtige druiven en dito wijnen. Vanaf het moment dat we tussen de bergen rijden, worden we geflankeerd door wijnranken. Highway 29, die we 30 mijl zullen volgen, rijdt midden door de vallei heen. Na de stad Napa (gewoon Amerikaans met Burger King, tankstations en Starbucks aan de snelweg) duiken ook de wijnboerderijen op. Die zijn hier niet landelijk, zoals in Frankrijk, maar iets protserig en bourgeois. Ze hebben allemaal een eigen toegangspoort, eigen logo en laten zichzelf goed zien. Bij de meeste kun je zo naar binnen om te kijken, wijn te proeven én uiteraard te kopen. Bij sommige wineries zien we ook groepen mensen een rondleiding krijgen. Het publiek dat op de wijnen af komt is ook van goede komaf: we zien een enorme limousine voorbij komen. En in het plaatse St. Helena, middenin de vallei, staan we in de file tussen boutiques, traiteurs, sterrenrestaurants en haute couture.

Onze bestemming is Calistoga. Meer specifiek: de Calistoga Hot Springs Resort. Inleiding: de Napa Valley, en trouwens het hele gebied rond San Francisco, ligt op de beroemde San Andreas breuklijn. Dat is een scheur tussen twee aardschollen die langzaam van elkaar weg drijven. Met enige regelmaat veroorzaken die aardverschuivingen en andere geothermale activiteit. Zo ligt hier ook een Old Faithfull. En zo borrelt hier sterk mineraalhoudend water naar boven en pruttelt er modder vlak onder de aarde. Calistoga heeft daar zijn handelsmerk van gemaakt. In dit dorpje liggen wel tien spa’s, relax- en kuuroorden. Vandaag nemen Simone en Koen daar een modder- en mineralenbad. Ons resort heeft ook nog vier baden waarin de kids lekker kunnen ravotten. Briljant!

Na een snelle lunch in de camper springen we de badjes in. Eerst mag Simone in de modder, anderhalf uur later is Koen aan de beurt. De gedeelte ervaring luidt: heet, heter, heetst, maar wel prettig. Het modderbad is inderdaad een groot bad vol modder waarin je geacht wordt twaalf minuten te gaan liggen. Wat er niet bij verteld wordt, is dat de modder heel heet is. Dat belemmert het noodzakelijke spelen met de modder een beetje. Als je je ogen dicht doet, ruik je de zwavel en voel je het drabje tegen je huid plakken. Na het afspoelen ga je een kwartier in een bubbelbad dat enigszins naar karwij ruikt, dat zaad dat ook weleens in Aziatische gerechten of in brood zit. En de killer is de vijf minuten in een supervochtige sauna. Daar wil je echt snel uit. Als laatste mag je een kwartiertje op een bedje bijkomen. Je leest het goed: tussendoor heb je geen afkoelmomenten. Na een uur kookt je hoofd ook aardig. Gelukkig kun je buiten in het lauwe water en in de schaduw wel wat bijkomen.

Als papa of mama begint dan pas het zware werk: Eline en Nynke bijbenen op hun zwerftocht langs alle badjes. Dan weer plonzen ze hierin, dan weer duiken ze in een ander badje op, dan waarschuwt de life guard je dat de kids tocht echt niet in de adlut-ony-hot-tub mogen. Pffff. Ondertussen pappen ze ook met allerlei andere badgasten aan. Zo leren Simone en ik weer tal van nieuwe mensen kennen. Het meest spraakmakende was een Amerikaans-Brits stel, Peter en Eva, dat zich een Nederlander met de naam Piet Groenendijk herinnerde. In 1974 hadden ze hem ontmoet in Mykonos en ze vroegen zich af hoe het met hem zou gaan. Laat de vriend van Koens moeder nou ook Piet Groenendijk heten…

Na vier uur ravotten kwamen we met bejaardentenen en –vingers uit het water. Na noodzakelijke boodschappen vonden we binnen vijf minuten de plaatselijke camping. En terwijl we van aardappelpuree, erwtjes en worstjes genoten, begon op het sportveld naast ons de American Footbalwedstrijd tussen de Calistoga Wild Cats en de Potter Valley Bear Cats. Geen proffootball, maar collegeniveau, maar ontzettend leuk om naar te kijken. Tegen de honderd toeschouwers keken naar dertig tieners in dikke footballpakken, veel coaches, minstens vijf scheidsrechters én de cheerleaders van de uitspelende ploeg.

Morgen naar San Francisco!