Vijf dagen vuurwerk

Dag allemaal,

Nog één ochtendje zwemmen en het zit erop. Drie maanden Amerika zijn voorbij voor je er erg in hebt. We hebben de reis afgesloten met de drukte, de sterren, de zon en een relaxede camping in Los Angeles. Met uitzicht op Disneyland, dus vijf avonden lang genoten we van het vuurwerk. Begeleidende plaatjes vind je op http://picasaweb.google.nl/koenthuis/Amerika2009Deel11# Dank voor al jullie geweldige reacties, we vonden het super om van jullie te horen.
Om 17.35 vertrekt BA282 naar London en Amsterdam. Tot snel ziens!

Liefs,
Simone, Koen, Eline en Nynke

Maandag 19 oktober Pismo Beach - Anaheim
We vervolgen onze tocht over Higway nr 1 die van San Francisco naar de Mexicaanse grens loopt. Eerst doorkruist de weg een schiereiland en rijden we langs velden met groenten en fruit. Zo te zien zijn het Mexicanen die het zware werk dan. Daarna komen we dan toch echt aan de kust.
We picknicken in Santa Barbara, de mondaine badplaats die vooral bekend staat om zijn gelijknamige soapserie. Volgens de Lonely Planet wonen er voornamelijk bejaarden en studenten. Dat geeft een bijzondere sfeer. We parkeren aan de boulevard en eten een broodje op het strand. Simone kleurt nog wat bij in de zon, Koen en de kids bouwen een kasteel mét stal. Pelikanen storten zich loodrecht de zee in om vis te vangen.
Als we bij de camper terugkomen, blijkt Koens fiets gejat te zijn. Zit je even een uurtje te spelen in het zand, met uitzicht op de camping, stelen ze zomaar een nieuwe mountainbike vanaf de fietsdrager. Van daders, slot en fiets ontbreekt elk spoor. Als we weer rijden proberen we elkaar wat moed in te praten, maar we zijn wel van slag door dit voorval.
Highway 1 nadert LA. We rijden bijna in de zee, zo dichtbij volgt de weg de kustlijn. In het water zien we regelmatig kitesurfers of gewone surfers, een mooi gezicht. Vlak voor we de city limits van LA bereiken, rijden we door Malibu, weer zo’n legendarisch kustdorpje met kapitale villa’s. En veel Mexicanen, die als tuinman, dienstmeisje en kokkin voor de rijken werken. Over de zee heen zien we de wolkenkrabbers van LA al liggen.
En dan zijn we echt in LA. De stad met vier miljoen mensen is vijf dagen lang vier bezoekers rijker. “Een reuzenrad!” roept Nynke opeens. We rijden vlak langs Santa Monica dat bekend staat om zijn pretpark op de boulevard en pier. Maar die laten we rechts liggen. In plaats daarvan parkeren we bij Venice Beach. Dit is het strand met de rare mensen. Vanwege de wind en het naseizoen is het nu wat rustiger, maar we zien wel degelijk waarom dit strand zo beroemd is. Skaters. Weirdo’s. Zwervers. Tattoowinkels. Medical test clinics voor marihuana (jaja…) Een outdoor fitnesscentrum waar gespierde patsers hun sixpacks laten zien. En ook enkele verdwaalde mensen. Wat een geweldige mix van uitersten. We staan met open mond te kijken. Om de ergste trek te stillen nemen we samen een funnel cake. Dit warme typische kermisgebak smaakt naar oliebol maar ziet eruit als een hoop dikke kronkelige pieren van deeg. Heerlijk!
Nog 30 km dwars door LA, in de duisternis, over twaalfbaans snelwegen. Godallemachtig, wat een drukte. En wat een kolossale hoeveelheid auto’s. In een kolonne van lichtjes rijden we zuidwaarts. Gelukkig rijdt het wel een beetje door. Als we al in Anaheim zijn, eten we bij Carl’s Junior, een McDOnald rip off. Een minuutje verder ligt de camping. Net als we de kids in bed willen leggen, kleurt en knettert de hemel van het vuurwerk. We blijken op minder dan een kilometer van Disneyland te staan. Terwijl Simone en Koen oh en ah zeggen, rennen Eline en Nynke snel de camper in. De knallen zijn wel héél hard. Veilig vanachter het raam kijken ze verder, met de handen over de oren.

Dinsdag 20 oktober Anaheim
Disneyland moet nog even wachten, we gaan eerst Los Angeles verkennen. Highway 5, vijf over tien. File. Op een paar mijl na blijven we daarin staan tot downtown LA, 25 mijl verderop. Zo gaat dat dus in een miljoenenstad.
We rijden dwars tussen de wolkenkrabbers door naar Hollywood, dat tegen downtown aangeplakt is.
Parkeerterreinen zijn vol, dus kunnen we weinig anders dan 20 dollar betalen voor een van de weinige open parkeerplek. Zo gaat dat dus in een miljoenenstad.
We voelen ons even sterren als we op Hollywood Boulevard lopen. Nynke springt van ster naar ster. We slalommen om Frank Sinatra, Audrey Hepburn en tientallen vergane filmsterren. De gebouwen zien eruit of we nog in de jaren vijftig leven. Oude bioscopen, nog meer tattoowinkels, T-shirtshops, zwervers en toeristen. Simone krijgt bijna een tattoo aangesmeerd, “dat doet minder pijn dan iedereen zegt, hoor!” Voor KODAK theater hebben de sterren ook hun hand- en voetafdrukken achtergelaten. Koen staat in de voetsporen van Arnold Schwarzenegger, Nynke zwermt om Tom Cruise heen en Eline poseert met het wassen beeld van Marilyn Monroe. Op de stoep staan Spiderman, alweer Marilyn Monroe, de zanger van Kiss en Michael Jackson toe te kijken. We sluiten ons ochtendje in de filmgeschiedenis af met een blik vanaf de fonkelnieuwe bioscoop Highlander op het landmark van Hollywood: de letters H O L L Y W O O D tegen de bergen.
Met onze 25 feet camper rijden we dwars door de stad, over Melrose Avenue, langs Melrose Place. Het is een wonder dat de camper past, links en rechts hebben we soms een paar centimer over tot de volgende auto. We wringen ons over Rodeo Drive, de duurste winkelstraat van LA. Een rij prachtige merken: Gucci, Prada, Ralph Lauren en Cruise America. In Beverly Hills maken we een foto bij de toegangspoort die de leader van Beverly Hills 90210 sierde. Jeugdsentiment voor Koen. Voor de lol rijden we een zijstraatje in: een blinkende laan met immens hoge palmbomen en kapitale villa’s aan beide zijden en Porches op de oprit.
Heb ik al verteld dat er weleens files staan in LA? De terugweg duurt ongeveer twee keer zo lang als de heenweg, Om af te kicken eten we ’s avonds prakjes. Wij zijn tenslotte gewone mensen.

Woensdag 21 oktober Anaheim
Twee en een halve maand hebben Simone en Koen hun kindertjes lekker gemaakt met Disneyland. Vandaag gaan we eindelijk naar het Pretpark der Pretparken. Eline en Nynke hebben nog geen idee wat het voorstelt, maar ze zijn helemaal hyper. En wij ook, trouwens.
Een pendelbusje met onvoorstelbaar dikke chauffeur zet ons af voor de ingang. En daar ligt het dan: de toegangspoort tot de wereld van wonderen. Als we Main Steet opstappen, tintelen we van spanning en adrenaline. In de verte zien we het kasteel al liggen. Snel op pad!
Als je ervoor open staat, komt in Disneyland inderdaad de wereld van Walt Disney tot leven. Fantasyland, Adventureland, Mickey’s Toontown, Tomorrowland, elk land heeft zijn eigen stijl van bouwen en attracties. Er lopen 12.000 personeelsleden rond om het bezoekers naar de zin te maken. Elk detail is tot in de puntjes verzorgd. In de tuin van Mickey Mouse groeien alleen maar klavertjes, geen enkel grassprietje. Bij de zweefmolen van Dombo krijgt iedereen een magische veer die Dombo ook nodig heeft om te vliegen. En meteen na de parade komt een schoonmaakploeg voorbij en drie minuten later zijn alle rondwarrelde papieren Mickeyhoofdjes verdwenen.
De eerste twee uur stappen we een aantal attracties in: de Astro Orbitor, Dombo’s zwefmolen, een vlucht door de wereld van Peter Pan, een wandeling door het kasteel langs het sprookje van Doornroosje en een ritje door het Honderd Bunder Bos van Winnie de Pooh. Dan gaan we op fototocht. Eline en Nynke gaan achtereenvolgens op de foto met Winnie de Pooh, Iejoor, Tinkelbell, Doornroosje, Assepoester, Mulan, Mickey en Minnie. De meiden zijn helemaal door het dolle. Van te voren staan ze te trappelen van adrenaline, als ze bij de figuren zijn staan ze verlegen lachen en hunkeren ze naar een knuffel van hun idolen. Wat een schatjes zijn het! Omdat voor elke fotoshoot een wachtrij staat (een uur bij de prinsessen) zijn we de hele middag zoet.
De mooiste attractie voor de kids is Small World. Begeleid door het deuntje ‘It’s a small World after all’ vaart ons bootje tien minuten lang langs poppetjes uit alle landen van de wereld. Geen knallen, geen enge dingen, geen duisternis, de dames hoeven zich alleen maar te vergapen aan de kleuren, de bewegingen en de details. We missen bijna de parade, de bonte stoet van Disneyfiguren die dansend op de beat voorbijloopt, -rent en –fietst.
Als we onze pizza op hebben, blijkt dat de bezoekers langzaam maar zeker naar Main Street gedreven worden. Want daar begint de Helloween licht- en geluidshow. Om 8.40 uur kun je over de koppen lopen. En dan barst boven het sprookjeskasteel het vuurwerk los. Vanaf de camping was het al mooi om te zien, maar hier zie je dat elke knal en elke pijl in een choreografie van muziek en licht past. De show vertelt het verhaal van drie DIsneygriezels die tijdens Helloween een wedstrijdje doen wie het engste is. Ze overtreffen elkaar in lichtspektakel. Prachtig om te zien, maar wel wat heftig voor de kids. Eline bekijkt alles met de handen op de oren, Nynke ligt de helft van de tijd huilend tegen mama aan. “Mama, mag ik alsjeblieft naar huis?” smeekt ze. Heel aandoenlijk. En als we ne het vuurwerk naar buiten lopen, valt ze meteen in de kinderwagen in slaap. Wat een indrukwekkende dag, in alle opzichten.

Donderdag 22 oktober Anaheim
We hadden bedacht om nog twee dagen aan het strand te bivakkeren, maar daar zien we vanaf. We gaan lekker uitrusten en bijkomen op deze camping. Hier hebben we speeltuin, zwembad en zon. Wat heb je nog meer nodig? We spelen wat, lezen wat en zwemmen wat. Kortom, we komen een beetje bij van alle indrukken.
Eline heeft die rust helemaal niet nodig. De hele vakantie heeft ze gezwommen in haar drijfpakje, maar vandaag zwemt ze officieel voor het eerst zonder drijfpakje of zonder hulp van papa of mama. 22 oktober, een mijlpaal in Elines leven, ze kan zelfstandig zwemmen. Hoera!
Als ’s middags de kids toch maar naar bed gaan, gaat Koen nog een stukje hardlopen. Aan het eind van de middag doen we wat laatste inkopen bij de Walmart en de super. Ook nu staan de wegen weer tjokvol. Leukste detail is dat op precies dezelfde plek alle winkelwagentjes van Walmart het begeven, inclusief de onze. Voor een bepaalde kledingzaak staan wel tien gestrande wagentjes.
’s Avonds eten we weer praktje, want de vriezer is nog niet leeg. Terwijl Koen en Simone om 8.40 uur weer genieten van het vuurwerk, slapen de kids overal doorheen.

Vrijdag 23 oktober Anaheim
Het is nu echt aftellen. Dit is de laatste volle dag in Amerika. Even schrikken we ’s ochtends als we door het raampje alleen maar mist zien. Maar die trekt gelukkig snel weg. We liggen voornamelijk in en naast het water van ons geliefde zwembad. En tussen de bedrijven door pakken we spullen in.
’s Avonds gaan we, zoals we elke vakantie op de laatste avond doen, uitgebreid uit eten. In een Thais restaurant laven we ons aan curry, sweet and sour shrimps, Thai BBQ chicken en noedels.

De hele dag lang mijmeren we over de afgelopen drie maanden. We zijn van het ene hoogtepunt naar het andere gereden. We hebben de mooiste dingen gezien en prachtige avonturen beleefd. Maar bovenal zijn we drie maanden met zijn vieren samen geweest. Wat zullen Eline en Nynke het missen om samen in een bed te slapen. Wat zullen Simone en Koen het vrolijke gekakel om 7 uur ’s ochtends missen. En wanneer moeten we nou gaan zwemmen? Deze drie maanden in Amerika zijn omgevlogen. Maar ze blijven de rest van ons leven schitteren in onze gedachten.