Van Sydney naar Darwin

Op een pikkedonker terras in het regenwoud van Kakadu National Park, terwijl er net een gigantische pad onder min stoel vandaan hopte, hier een tweede update!

Vrijdag 27 juni – Sydney Luna Park
Woensdag hadden we het beloofd, maar konden we niet naar binnen. Daarom tracteren we Eline en Nynke vandaag op een dagje Lunapark. Via de bus en de boot komen we tegen twaalven aan de overkant van de baai aan. Daar is het heel wat levendiger dan twee dagen geleden. Opvallend veel schoolklassen zien we, maar later op de dag komen ook hele gezinnen binnen. Eline krijgt een geel bandje en mag overal in. Nynke is wat kleiner en krijgt ‘slechts’ een groen bandje. Simone en Koen kopen ieder toegang tot het park en tot twee attracties. Want het park is best duur, vinden we. Later horen we van de jongen achter de ballengooikraam dat het park zo populair is omdat het zo goedkoop is. Dat zegt wel wat over de Australische prijzen.
De grappigste attractie is de Rotor, een cilinder die zo hard ronddraait dat je tegen de buitenwand plak en het plafond naar beneden gelaten wordt. Maar daar durven Eline en Nynke niet in. Wel gaan ze in allerlei andere attracties, keer op keer. Nynke baalt wel dat ze niet overal in kan, of soms alleen onder begeleiding van een ouder. En die mogen elk maar twee keer mee. Dan blijven alleen de kinderachtige attracties over.
Dineren doen we thuis met bakjes noedels (van de Aldi). Even wat water erbij en klaar.

Zaterdag 28 juni – Olympic Park
Vandaag staat in het teken van sport. Sydney heeft immers in het jaar 2000 de Olympische Spelen georganiseerd. Traditioneel bekijken wij wat er van de stadions geworden is. Dus treinen we een uur naar Olympic Park.
Wat een enorm terrein is het. Een gebied van tientallen vierkante kilometer hoort bij het Olympic Park. Met meer dan tien stadions, hallen, hotels, restaurants, kantoren, een groot park en… een mangrovebos? Een boel attractieve dingen moeten we noodgedwongen links laten liggen, zoals het hockeystadion. Maar we krijgen er ook allerlei activiteiten als bonus bij. Van de Food Fair zien we dikbuikige mensen voorbij komen met een glas aan een touwtje om hun nek. Van de Timber Fair komen dikbuikige mannen met latjes hout. En er struinen heel wat kinderen rond vanwege Kids in the Park, een serie van activiteiten om de kids in de wintervakantie bezig te houden. Zo stuiten we op een overdekte skateboardwedstrijd over hellingen, railingen en schansen. Het gaat er heftig aan toe. Bij de jongens wint een heel klein stoer jongetje, bij de meisjes een getatoeëerde meid.
Daarna spelen en eten we wat bij het speeltuintje, terwijl Simone en Koen zich afvragen waar al die andere activiteiten zijn. Gelukkig kent het park free wifi, zodat we kunnen uitvogelen dat we daarvoor in het park moeten zijn. Dat is nog een aardige wandeling langs gekke stadions van onbekende sporten. Het Bicentennial Park heeft gelukkig fonteinen, waar Eline en Nynke naar hartelust in kunnen klooien. En een toren, die we natuurlijk op moeten. De dames vinden ook een tak van een palmboom die verdacht veel lijkt op een bezem van een heks. Vanaf dan zijn de dames twee feeksen die door het park vliegen. Uiteindelijk vliegen we via een volgende speeltuin en de mangrovebossen naar een restaurant waar allemaal dikke Aboriginals in feestkleren zich verzamelen voor een bruiloftsfeest. Die spelletjes in het park vinden we niet meer.
Daarna gaan we – via een restaurant zonder wc maar met lekkere patat en lasagne – naar het hoofdgerecht van vandaag: de rugbywedstrijd tussen de Waratahs en de Brunbies. Hoe Australisch kun je het krijgen. We hebben kaartjes voor het alcoholvrije vak van het gigantische ANZ stadion. Het veld met hoge rugbygoals baadt in een zee van kunstlicht, een reporter doet verslag vanaf het veld, een cameraman rijdt per Segway over het veld en de mascotte haalt rare kapriolen uit. We kijken onze ogen uit. En dan betreden de spierkolossen het veld. Go Tahs! Twee keer veertig minuten beuken ze elkaar van het veld af, onderwijl de bal naar de andere kant van het veld transporterend. Omdat de straffen van de scheidsrechter op het scherm ondertiteld worden, snappen we de spelregels steeds beter. Uiteindelijk winnen onze helden met 36-8.
Het is druk in de trein naar huis, maar wel lekker warm. Net als onze bedjes, die we pas ver na kinderbedtijd induiken.

Zondag 29 juni – Sydney - Darwin
Onze laatste dag in Sydney, want vandaag nog vliegen we naar Darwin in het verre en warme noorden van Australië. Gelukkig gaat het vliegtuig ’s avonds pas, zodat we de ochtend en middag hebben voor en heerlijke duik in het zwembad en het Australian Museum. Wat schetst onze verbazing: het zwembad is opeens koud! Twee dagen geleden was het nog heerlijk warm, nu is het te koud om in te duiken. Dat wordt dus alleen een heerlijke warme douche. Met het Australisch Museum is gelukkig niets mis. Tien minuten lopen is het maar, om de hoek bij het Hyde Park. “Veertig jaar nadat de eerste Engelsman voet op Australische bodem had gezet, begon hij hier al botjes op te slaan”, zegt de Lonely Planet. En daarom hebben ze nu van alle uitgestorven en nog bestaande dieren duizenden botten en opgezette exemplaren. Genoeg om er af en toe eentje te verspillen. Daarom mag je hier (bijna) alles aanraken. Heel leuk ontdekken dus.
Qua fauna is Australië een bijzonder land, zien we. We zien opgezette koala’s, wallabies, kangoeroes, krokodillen, tientallen slangensoorten, nog meer inheemse vogelsoorten en nog veel meer insekten. Een leuke introductie tot alle levende wezens van het land. Van al deze soorten staan ook de skeletten opgesteld. Een leuk spelletje om een dier te herkennen aan zijn geraamte. Heel bijzonder is de platatypus, een gedrochtig beest met platte snavel, die alleen hier voorkomt.
Na het knuffel-, lees- en speelhoekje (spannend boek over haaien, verkleed jezelf als vlinder) gaan we naar de kleine levende dieren, zoals giftige spinnen en kakkerlakken. De meiden zijn een half uur bezig om eitjes van reuzenwandelendetakken uit te zoeken tussen de wandelendetakkenkeutels. Lekker poeren met een pincet. En daarna maken ze een tekening van een zelfontworpen dinosaurus.
O ja, de dino’s, die hadden we ook nog. Tientallen skeletten van allerleis soorten dino’s die hier in de aarde gevonden zijn. Die moeten hier duizenden jaren geleden allemaal geleefd hebben. Ze zijn al lang uitgestorven. Maar wist je dat er ook reuzenkangoeroes, reuzenkoala’s, reuzenwombats en zelfs een Australische tijger bestaan hebben? Helaas ook allemaal uitgestorven.
Aan het eind van de middag brengt de taxi ons naar het vliegveld. Daar eten we een flinke bak pad thai voordat we opstijgen. Het vliegtuig is wat kleiner en heeft wat minder luxe videoschermen, maar de 4 uur en 40 minuten vliegt voorbij (no pun intended). In Darwin komen we uiteindelijk om 1 uur ’s nachts in ons hotel. Wat ligt het heerlijk in die zachte bedjes van het Double Tree by Hilton.

Maandag 30 juni - Darwin
Voordat we de camper ophalen, duiken we nog even het Bicentennial Park in dat pal voor de deur ligt. Het is meer een uitgebreide groenstrook die uitloopt op een klif. In het park heeft de gemeente net ‘Children playing in the park’georganiseerd. Tientallen kleintjes zijn aan het schilderen, basketballen en … rugbyen. Dat proberen we ook met een geleende bal. Het gaat al best goed! Tot slot kijken we over de klif heen de zee in. En warempel: daar zien we een krokodil zwemmen! Boomstammen verplaatsen zich niet tegen de stroom in, dus het moet er eentje zijn. Zegt ook een dame uit Canada die aan de Gold Coast les geeft en ons alles vertelt over het belabberde schoolsysteem hier.
Daarna brengt de taxi ons naar Apollo Campers. Waar we meteen in de rij kunnen aansluiten: vier wachtenden voor ons. Uiteindelijk rijden we het park af met een stralend witte, 8.30 m lang gevaarte. De kinderen pikken meteen de eerste verdieping in, ofwel de slaapplaatsen boven de bestuurders- en passagiersstoel. In het nabijgelegen Winnelie maken we de eerste U-turn en doen we boodschappen. De dichtstbijzijnde camping blijkt helaas volgeboekt. Dat is waar ook: de wintervakantie is net begonnen! In allerijl bellen we drie campings op en de derde heeft nog wel plek. We scheuren naar Lee Point Campgrounds en proppen onderweg een boterham in de mond. Alleen met jam, want iets anders kunnen we niet vinden.
De camping is groot, duur, een beetje aftands maar heeft gelukkig een zwembad. Moeder heeft in Nijmegen nog de vierdaagse gelopen, omdat al haar (Nederlandse) voorouders dat ook gedaan hebben. ’s Avonds sluiten we de dag af met de eerste op eigen gasfornuis bereide maaltijd: spaghetti bolognese. Hmmmmm!

Dinsdag – Darwin centrum
Vandaag wordt een praktische dag die afsluit met een knaller. We hebben immers onze camper, maar verder nog niets voor onderweg. We hebben zelfs nog maar een paar sneetjes brood als ontbijt. En morgen willen we een week de rimboe in. We zijn wel anderhalf uur aan het shoppen in de Coles.
Daarna parkeren we de camper aan de Esplanade, dezelfde straat waaraan ons hotel ook ligt. We lunchen – uitgebreid en vers - in het Bicentennial Park. Grappig detail is dat ze daar bankjes hebben met een rooster boven de zitplaatsen. Mettertijd groeit daar een rozenstruik of andere schaduwrijk geboomte overheen. Die extra schaduw is geen overbodige luxe, want zelfs nu, in de Australische winter, komt de temperatuur tot de 28 graden.
We wandelen nog door een ander groen parkje, maken een ongewenste omweg naar een enorm cruiseschip (een andere dan in Sydney) en komen dan op de gezellige kade van Darwin. Daar kun is een strandje waar je het water in kan, maar dan riskeer je een krokodillenbeet. Daarom ligt er een openlucht golfbad naast: de Darwin Waves Pool. Spectaculaire golven van wel 1,70 meter hoog waar wij met onze autoband en waveboardje op proberen te blijven drijven. We worden als een dolle omhoog en omlaag geslingerd. Fan-tas-tic, zouden de Australiërs zeggen. Op een ligbed In het zonnetje kunnen we gelukkig een beetje bijkomen.
En dan moet het hoogtepunt van de dag nog komen. Vandaag is het Territory Day in Darwin. Geen idee wat er gevierd wordt, maar het is blijkbaar een goede reden om de Australiërs voor één dag per jaar toe te staan zelf vuurwerk af te steken. Alsof dat nog niet genoeg is, organiseert de gemeente zelf ook een vuurwerk. Van de taxichauffeur hebben we gehoord dat Mindil beach de beste plek is om het spektakel te bekijken. Dat treft, want daar is ook een gezellig marktje met tientallen etensstandjes. In de oranje gloed van de ondergaan de zon lopen we ernaartoe, samen met nog honderden anderen. Het is dringen en lastig kiezen bij de foodstalls: van Thailand tot Mexico, van Vietnam tot Australië, bijna ieder land is met voedsel vertegenwoordigd. Eline en Nynke kiezen voor eigen land: poffertjes. De Chinezen die het stalletje bestieren vinden het heel grappig dat wij uit Nederland komen.
En terwijl Simone net haar bakje kip in honing met rijst krijgt, horen we aftellen van 10 naar 0. En daar begint het! Wij sprinten naar het strand en kunnen nog net een zitplaats bemachtigen. Duizenden Australiërs zitten er al. Voor ons wordt over de volle breedte van de baai het meest geweldige vuurwerk afgestoken. We zien het dubbel, alle schitteringen weerkaatsen in de zee. Van links naar rechts waaiert het, want er zijn vijf pontons waarvandaan het vuurwerk afgeschoten wordt. Het is een minutieus gechoreografeerde show met een tussenclimax na een kwartier en een denerend slot na 25 minuten. En is het even rustig, dan zien we de omgekeerde maan. Zo mooi hebben we het nog nooit gezien…

Woensdag 2 juli – Darwin naar Mary River
Na al die dagen in de stad is het nu echt tijd om de wildernis in te gaan. Vandaag beginnen we aan een rit van tien dagen door diverse national parks. We verlaten Lee Point naar het zuiden en draaien na een kilometer of vijftig naar het oosten. Althans, dat proberen we, want we verdwalen een paar keer! Maar dan zitten de op de route naar Kakadu National Park.
We stoppen eerst bij de Window on the Wetlands. Dat is een uitkijkpunt slash visitor centre over de water- en moerasgronden van Mary Rivers National Park. In het natte seizoen overstroomt het hier, in het droge seizoen, zindert de zon alle vloeistof weg. Probeer als plant of dier dan maar eens te overleven. Slangen en krokodillen doen het hier goed, maar ook kikkers, muggen, bomen die tegen een brandje kunnen en weerbarstige struikjes. Het is nu halverwege het droge seizoen, soms zie je bladeren half groen/half bruin zijn! Van bovenaf hebben we een mooi uitzicht over het vlakke landschap.
Een half uurtje verder rijden komen we bij de main event van de dag. Op de Adelaide River gaan we krokodillen kijken. Die zwemmen hier met honderden tegelijk. Een gigantisch exemplaar van acht meter (van plastic) geeft aan hoe groot ze vroeger werden. We stappen in de lage boot samen met een twee Nederlandse meisjes, hun vader en hun oma. Mama werkt fulltime in Darwin in de baggerindustrie. De boot scheurt het water op en snel zien we de eerste vermomde boomstam in het water liggen. “Handen, hoofden en camera’s binnenboord houden”, waarschuwt schipper Rod. Alle krokodillen kunnen uit het water springen om vogels of andere dieren uit laaghangende takken te happen. Nu gaan ze vlak bij onze boot happen naar stukken varkenskop aan een hengel…
De eerste zwemt behoedzaam met alleen zijn ogen boven water naar ons toe, rukt op naar de boeg en snuffelt eens aan het vlees. Dan verheft hij zijn kop uit het water, aarzelt nog even en HAP! Daar vouwt zijn opengesperde bek zich om het vlees. Wat een schouwspel. En dat op een meter afstand van Elines en Nynkes armpjes…
De ene krokodil springt nog mooier dan de andere. Er zitten kleintjes bij van drie meter, maar ook de koning van dit stukje Adelaide River van meer dan 6 meter. Rod kent ze allemaal, weet of ze een poot missen of een schub ontbreekt en heeft ze allemaal een naam gegeven. Relyable Eddy komt altijd even happen en is de grootste van het stel. Rod lokt hem zelfs naar de kant om hem daar een stuk vlees te laten eten. Wat een monsterlijk grote bek met die hoektanden die over zijn onderkaak vallen. En wat een immense gevaarten. We weten nu voor eens en voor altijd dat we in Noord-Australië uit de buurt van water moeten blijven! Tot slot komt een zwerm kites ook nog een luchtshow geven, maar die krokodillen blijven toch op ons netvlies gebrand.
Daarna rijden we weer verder door het dorrer wordende land. Links en rechts palmbomen, banyans, rood en bruin zand en veel termietenheuvel. Hé, daar spot Simone de eerste kangoeroe. Of zou het een wallabie zijn, het kleine broertje van de kangoeroe? Op een pauzeplek, waar we een stuk taart verorberen, ziet Koen er ook nog eentje weghoppen. En ’s avonds blijken ze gewoon van het grasveld van onze camping te eten!
De prachtig groene camping ligt aan Mary River en is ook zo genoemd. Eline en Nynke duiken nog net even het zwembad in, terwijl Koen als een dolle begint te typen. Er is wifi, dus een kans om foto’s en verhalen te uploaden. De dames douchen zich onder het naar modder ruikende water en we eten tortilla’s. Welterusten…
***Update: Simone komt net terug van de receptie en laat een foto zien van zichzelf met een enorme slang op haar hoofd. Op haar hoofd! Het blijk het huisdier van de camping. Hij heet Nico. Het is nog maar een babietje. De kids mogen morgen ook. Welkom in Australië.