Regenwoudje en de luciferhoutjes van St Helens

Maandag 10 augustus

Toen we gingen slapen, pronkte nog een bijna volle maan tegen de blote sterrenhemel. Maar toen we de volgende dag wakker werden, zagen we door de mist de bergtoppen niet meer. Zouden we Mount St. Helens wel zien vandaag?

Eerst liepen we op de camping nog naar de rivier, een tien meter brede stroom met zo’n helder water dat je er de rotsen en soms de vissen doorheen zag. Aan de ene kant van de camping kwam het water net de bocht om, aan de andere kant viel het water onder een brug een watervalletje af. Die laatste plek was perfect om steentjes te gooien en dikke plonsen te maken. Heerlijk ravotten voordat we twee uur de camper in moesten.

We reden eerst oostwaarts over highway 12 door een redelijk brede vallei met aan weerszijden bergen die wel leken te groeien. Echte dorpjes kwamen we niet tegen, maar wel stonden om de haverklap gebouwen: woonhuizen, boerderijen, allerlei soorten winkels. En die nemen in Amerika altijd best veel plek in. Na 20 mijl sloegen we rechtsaf en we kwamen meteen recht in de bossen terecht. Om ons heen alleen nog maar groen. Veel naaldbomen, maar ook struikgewas en berken. Op de mooiste plekken waren de bemoste takken over de weg heengegroeid: een echte tree tunnel. De weg begon ook al wat te slingeren en her en der zaten gaten. Hoe verder we kwamen, hoe slechter de weg werd. Twee keer rechtsaf en we reden Mt St Helens Vulcanic Reserve binnen.

En toen begon het pas echt. Plots reden we tussen de kale bergrotsen met her en der een kaarsrechte denneboom. Niet de hele boom, maar alleen de stam zonder schors. Als luciferstokjes stonden ze overal op de hellingen. Daar tussendoor groeide alleen wat klein grut: gras, struikjes, kleine dennenbomen. In een keer was de wereld kaalgeslagen.

En zo is het in 1980 letterlijk ook gegaan. De laatste uitbarsting van St Helens heeft de wijde omtrek letterlijk kaalgeslagen. Lava kwam er niet omhoog, maar wel enorm veel stenen, puin en as. De stenen deden de bomen knappen als luciferhoutjes, de as die erop volgde zorgde ervoor dat er geen zuurstof meer op de bodem kwam. Einde aan alle leven. Wat wij zien zijn de skeletten van dode bomen en de nieuwe aanwas. Heel surrealistisch.

10 mijl verder komen we bij de krater zelf. Een grote kale vlakte van een paar vierkante kilometer met pumeroles erin, aan onze kant een meertje en eromheen bergjes. Voor ons zien we wat er van Mt St Helens overgebleven is: een piek van grijs, zwart en soms spierwit gesteente met bovenaan gletsjers. Die laatste zien we jammer genoeg niet, want de top zit in de wolken. Daaronder is het hartstikke helder en niet eens zo koud. Met zijn vieren beklimmen we de 200 traptreden tot een uitkijkpunt. De kids lopen de eerste honderd en mogen daarna in de rugdrager cq op de arm.

Prachtig is het gedenktafereel dat Eline en Nynke beneden voor een dood vogeltje maken. Op de brede stenen leuning ligt een dood geel vogeltje waar iemand een bloemetje naast heeft gelegd. De kids vinden het zo zielig voor de vogel dat ze zelf ook met allerlei versieringen komen aanzetten. Stenen, stokjes en veelkleurige bloemen draperen ze om het vogeltje heen. Ze zijn er flink druk mee. Prachtig.

Op een parkeerplaats een kilometertje terug picknicken we. En nog vier kilometer terug maken we een kleine wandeling naar Meta Lake, een klein meertje dat als een oase tussen de rotsen ligt. Voor de uitbarsting was dit ook al een meertje. Toen de as neersloeg, bleken van alle diersoorten er een paar te overleven: een micro-organisme, een luisachtige, een waterinsekt en tenslotte een forel. Samen met het nieuwe groen (ook met besjes en bloemen) is het wonderbaarlijk.

Daarna rijden we in twee uur terug naar Morton. Nynke wil steeds maar niet slapen (maar zou eigenlijk wel moeten), maar een kwartier voor de thuishaven valt ze alsnog in slaap. Niet handig. In het dorp klooien we wat rond met boodschappen doen en zoeken naar een plaats om ons afvalwater te dumpen. Het begint een beetje te stinken in de camper, vandaar. Helaas, nergens een dumpplek te vinden. Om 4 uur zijn we weer op de camping. De kids zijn wat moe en vermaken zich amper met speeltuin en elkaar. De speelkameraadjes van gisteren, McKenzy en Lia, zijn al naar huis en de camping is opeens zo goed als leeg. Voor het eerst slapen we een tweede nacht op dezelfde camping.

Dinsdag 11 augustus

Doe- en transportdag vandaag. We volgen een dag lang Highway 12 op weg naar Olympic National Park. De kids worden om 6.00 uur wakker, weer een half uur volle winst! Als ze wakker worden, spelen de kids eerst zeker drie kwartier in hun bed met elkaar. Ze vermaken zich prima, hebben de dikste lol en hebben nooit ruzie. Eline kan bij het speelgoed en dekleren die in de kastjes boven hen liggen, dus regelmatig zijn ze volledig aangekleed en zitten ze onder de make up!

Na broodje, plassen, afkoppelen en upbuckelen vertrekken we. Als we na een half uur het verkeersbord van sanidumpplek zien, slaan we rechtsaf. We dwalen de hele weg af, door een dorpje met vrijstaande huizen en daarna door dicht bos, maar geen dumpplek. Dan maar weer keren en de weg vervolgen. We maken een sanitaire stop bij een stuwdam. En vinden dan eindelijk een goede sanidump in Chehalis. Voor 69 cent zijn we van ons grey en black water af.

Op ons takenlijstje staan ook nog weblog bijwerken op een plek met wifi, uitzoeken waar we precies gaan overnachten, koffie drinken, boodschappen doen en tanken. Die taken verlopen verre van soepeltjes. Uiteindelijk kan Koen na veel geklooi online bij Starbucks - onder het genot van een Machiato met caramel – en halen Simone en de kids twee ijsjes bij de drive-in Mac.

Hoogtepunt is wel de lunch op een kruispunt van een vrijwel verlaten dorpje dat we gevonden hebben door een willekeurige afslag een eindje uit te rijden. Dit is het gemiddelde Amerikaanse dorp. Brede straten, alle huizen vrijstaand en redelijke tuinen, niet eens zulke grote huizen, af en toe een dikke pick-up die voorbij komt en verder weinig leven. We blijken stil te zijn blijven staan bij het plaatselijke honkbalstadionnetje (of oefenveldje) dat al behoorlijk vervallen is. We picknicken op de tribune en spelen met een plank en steentjes een potje honkbal na. Heel gemoedelijk allemaal.

Halverwege de middag komen we aan bij Lake Quinault, een van de mooiste plekken waar we gestaan hebben. Laken Quinalt is een mooi meer, omgeven door heuvels met regenwoud. En het regent niet eens! Sterker nog: Eline, Nynke en Koen nemen een duik in het meertje. Het water is opvallend warm (voor een national park waar ook gletsjers zitten). Opvallend: we waden eerst door twee meter geërodeerde stukjes hout en dennenappels. De kids vermaken zich daarna prima op het strandje (!) met bakjes, zand en twee nieuwe vriendjes Joshua (7) en Andy (4).

Alweer eten we heerlijk in de camper. Vandaag is het rijst met prut. “Dit is lekkere rijst”, zegt Eline. En dan zien we dat het rijst met spaghetti erdoor is.

Woensdag 12 augustus

Het wordt een unieke dag vandaag: voor het eerst rijden we geen meter met de camper. We blijven eens lekker een dagje op de campground staan. Hoewel we dat voor het weer niet hadden hoeven doen. Soms miezert het, soms regent het harder, maar droog is het niet. We zijn dan ook in het regenwoud, bedenken we ons. De kids worden pas 7 uur wakker, terug op de normale tijd. Hoezee!
Omdat het regent mogen ze in regenpak en laarzen plassen stampen. Dat is toch wel een van hun grootste hobbies. Ze rossen een half uur lang van de ene naar de andere plas en vier laarzen stromen vol. Daarna mogen ze met ons mee onder de douche om weer warm te worden.

Daarna gaan we een stukje wandelen naar de grootste Spruce Tree van Amerika. Wat 0.3 mijl moest worden, bleek een minuutje lopen naar het verste punt van de camping. Daar stond inderdaad een 50 meter hoge den-achtige. We liepen er maar een stukje bij door een mild stukje regenwoud: hoge dennen, varens, struikjes, af en toe een rode bes.

Terwijl Nynke na de lunch in haar bedje gaat slapen, gaan Simone, Koen en Eline naar het campwinkeltje. Daar schijnen ze wifi te hebben, dus kunnen we nog net Skypen met oma Hans en opa Ellen. Nadat wifi eerst dienst weigert, gaat het een half uur later toch goed. Simone belt Hans en Ellen om te vragen de computer aan te doen (het is daar 12 uur!) en even later zien zij ons en horen wij hen. Leuk om even bij te kletsen. En Eline is helemaal verbaasd dat oma Ellen kan zien dat Eline haar vinger in haar mond heeft.

Terwijl Simone en Eline verder spelen, gaat Koen een eind hardlopen in het regenwoud. Achter de campground liggen aardig wat trails door het bos. Het zijn prachtige routes die geen moment vlak zijn en soms steil omhoog gaan. Bijna geen hardlopen meer, maar speedklimmen! Het is een uurtje prachtig lopen door het groen met ook twee bruggetjes over watervallige riviertjes. Wel oppassen dat er om de hoek geen beer staat…

Als Koen thuiskomt, piept nota bene de zon er net door. Nynke wordt ook net wakker en met zijn allen gaan we weer naar het strandje aan het meer. Het water is door de verse regen iets kouder geworden, maar de kids en Koen spelen zeker 20 minuten in het water (en gaan volledig kopje onder). Daarna bouwen er kastelen en stallen, plukken we bloemetjes voor mama en mixen water, steentjes en besjes in een plastic bekertje.

We besluiten de avond in het restaurantje dat om de hoek van de campground ligt: het Salmon House. De zalm is inderdaad niet te versmaden. De kids eten opvallend veel. Eerst eten ze een paar keer een minibordje sla leeg, daarne veel frietjes en spaghetti en ten slotte bij de campwinkel een Strawberry Cheesecake ijsje. Hoogtepunt is de opgezette beer die aan de muur hangt. Nynke durft hem niet aan te raken, maar Eline wel. En ze is er de rest van de avond niet meer weg te slaan. En papa mag iet zijn vinger op de tong van de beer liggen. Want stel nou dat…

We kuieren langzaam langs het meer terug naar de camper. De kids rollen van de een verhoging in het gazon, springen over een smal riviertje heen, vinden een sleepstok, kortom: een typisch ontspannen zomeravond met blije kindertjes. Dat is nou het ultieme vakantiegevoel!

En wat ons verder is opgevallen:
… het onderhoud van huizen en openbare plekken is vrij slecht. Rond huizen staan vaak veel spullen, zoals auto’s, meubels en andere zooi. Maakt een rommelige indruk. Uitzondering zijn de bad- en douchehokken op de campgrounds.
… en ook de mensen lopen er over het algemeen onverzorgd bij: viezige haren, oversized kleren, broeken die niet passen.
… de natuurschoon is overweldigend, mooier dan we dachten
… rijden is vooral veel verkeersborden lezen. Je wordt hier vaak en voor de gekste dingen gewaarschuwd. En dan wordt er meteen op gewezen wat het je kost als je het niet doet. ‘BUCKLE UP. CLICK-IT OR TICKET.’ En altijd in hoofdletters op fel gele of rode borden.
… in Seattle zeiden we nog tegen elkaar: eigenlijk zijn de Amerikanen niet eens zo dik. Maar nu, vijf dagen verder, komen we hierop terug. De meerderheid is echt wel overweight en enkelen echt ranzig dik.