Bergen in de mist

Nadel van kamperen in National Parks en in landelijk Amerikaanse plaatsjes: geen bereik en geen wifi. Daarom nu de update van de afgelopen dagen!

Zaterdag 8 augustus

De KOA camping was een schot in de roos. We maakten er een lekker loom ochtendje van. De kinderen vermaakten zich in de speeltuin met nieuwe vriendjes en vriendinnetjes (Maddy). Papa deed de was. En mama maakte kennis met de Belgische buren (man, vrouw, twee kids) die al jaren in New Jersey woonden. Ze waren inmiddels uitgereisd, maar hadden nog wel een reservering voor de camping in Mount Rainier a 15 dollar staan. Of we die wilden overnemen. Ja, waarom eigenlijk niet?

Eerst onderweg nog voor drie dagen shoppen, want in Mount Rainier NP waren geen winkels. We kwamen in de WinCo terecht, een supermarkt zo groot als een Nederlands dorp. Daar hadden ze alles (behalve chocopasta). Niet in normale, maar alleen in kiloknallerverpakking. Zo moesten we in één keer een kilo kipfilet kopen, minder hadden ze niet. En na een broodje op het parkeerterrein gingen we op pad.

Toevallig draaiden we meteen de goede (snel)weg op en reden we zo door. Eerst nog kilometers lang door ernstig verstedelijkt gebied. Daarna voornamelijk tussen de bomen door. Op open plekken zagen we de eerste glimpen van de bergen al. De Washington Cascades vormen een smale, maar lange bergketen van noord naar zuid en hebben als pronkstuk Mount Rainier, de vijfde berg van Amerika. En nadat we nog 90 liter getankt hadden, kwamen we inderdaad in de bergen terecht.
Naaldbomen, de een nog groter dan de andere, flankeerden onze weg. En helaas verloor de zon het inmiddels van de wolken.

Na een uurtje of twee rijden sloegen we linksaf naar een recreational area, dat Crystal Mountain Resort bleek te zijn, het populairste skigebied van Seattle e.o. Vanaf Crystal Mountain vertrokken drie liften, waarvan er nu een in werking was. En toevallig was er buiten op de veranda net een bruiloft aan de gang. Daar konden we dus live van meegenieten. We hoorden de toespraken van de best man en, father in law en waren daarna getuige van het traditionele aansnijden van de taart. Eline was behoorlijk onder de indruk van de bruid in roomwitte jurk. Opvallend was dat de gasten niet eens hun beste pak hadden aangetrokken en dat de bruid en zijn beste vrienden hetzelfde pak aanhadden. Leden van hetzelfde worstelteam, zo bleek. Toen we de aandacht verloren, liepen we het weitje in om bloemetjes te plukken. Wel tien verschillende.

Het weer werd alleen maar slechter. Al snel reden we de mist in. En op sommige stukken zagen we zelfs geen hand voor ogen meer. Dat maakte het wel een spannend ritje. Veel van uitzichten genoten of wandelingen gemaakt hebben we dan ook niet. Dan weer laveerden we de bergen op, dan weer reden we langs een rivier, dan weer hadden we uizichten op een brede vallei. In verhouding tot de Alpen waren de wegen breder, stonden er geen loofbomen maar alleen naaldbomen langs de weg en waren de bergen afgevlakter en groener. Op de ene stop die we maakten, gewoon langs de weg, zagen we toevallig een fraaie waterval een kloof inkletteren.

Op de camping konden we inderdaad terecht. Geen luxe KOA-camping met al zijn gemakken, maar fraaie plaatsjes verscholen in het bos zonder stroom, water of wifi. Het rook er heerlijk naar bos en nat. Het was al vrij laat, dus na het eten doken we er vroeg in. Wij gingen zowat gelijktijdig met de kids!

Zondag 9 augustus
Tien minuten later waren de kids vandaag: om 5.11 werden ze wakker. Ze hebben zich de gewoonte aangemeten om eerst drie kwartier met elkaar te kletsen en te spelen. Een genot om ’s ochtends naar te luisteren, zelfs zo vroeg. Helaas bleek Koen zich niet zo fit te voelen en na een Paracetamolletje nog steeds 37,6 koorts te hebben. Die bleef dus in bed. Ook was het nog steesd regenachtig buiten. Heel gewoon voor Mount Rainier, maar ales bij elkaar gooide het onze plannen flink in de war. Weinig wandelen en uitkijken.

De meiden stonden om 6.00 uur wel op, werkten een ontbijtje naar binnen en gingen buiten wat spelen. Eline kreeg nog de schik van haar leven toen ze alleen mama probeerde te zoeken. Die was met Nynke naar toiletgebouw gelopen. Wat Eline alleen niet wist, was dat Simone dichtbij een ander toiletgebouw gevonden had en daar was. Ze raakte behoorlijk in paniek toen ze mama (en de terugweg) niet kon vinden. En toen iemand van het park haar wilde helpen, begon ze hard te gillen. “Die mevrouw was boos”, verklaarde ze later. Gelukkig kwam toen Simone eraan.

Toen Koen zich wat beter voelde, vertrokken we alsnog. Niet de bergen in, maar naar een plek met wat meer vermaak voor de kids. Eerst stopten we nog uitgebreid bij Longwire, nog in het park. Nynke en Koen deden een dutje, Simone en Eline deden de Trail of the Shadows. Althans: een derde ervan, Eline is niet zo’n wandelaar.

Hoe verder we reden, hoe zonniger het werd. En toen we 80 km later Morton indraaiden, was het zelfs zonnig en warm. Dus uit de lange broeken, in de rokjes en korte broeken! We kwamen voor wifi bij de Subway, maar we stuitten op iets veel mooiers: het Anual Logging Jubilee van Morton. De activiteiten waren netjes georganiseerd rond het belangrijkste kruispunt van het dorp. De dames wilden meteen naar de kermis. Ze mochten plastic visjes vissen en verdienden daarmee elk een knuffel. En ze mochten twee keer op een matje van een enorm lange glijbaan. Aan de overkant van de weg was de rommelmarkt: rijen kraampjes zoals ze die in Eelde ook hebben. Maar nu bevolkt door doorsnee Amerikanen. De mannen hadden een petje, een baard of snor, een hempje over een te dikke buik en een spijkerbroek. De vrouwen waren zeer divers: van biker in leer tot 150 kg in legging. En aan nog een andere kant van de kruising waren we getuige van een veiling van houten kettingzaagkunst: grote houten beelden van beren, bomen en verweerde mannengezichten. Stel je er niet teveel van voor. Man 1 bracht het piece binnen, man 2 leidde de veiling, man 3 riep met sigaret in de mond yep bij elke bieding, man 4 schreef het bod en het nummer van de bieder achterop een papiertje en man 5 bracht het houtsnijwerk weer weg. Prachtig hoe de veilingmeester in overdrive de biedingen riep en tussendoor steeds grapjes maakt en de bieders ophitste.

De dame bij de Subway had ons getipt dat er verderop in het dorp een camping was. En ja hoor: zo kenden we ze nog uit Canada. Een uitgebreid veld met her en der grote naaldbomen, een rivier die ernaast stroomden en op bijna alle plekken veel familie, houtvuur en houten tafels. Gegroet vakantiegevoel! De kids gingen er meteen vandoor op hun fietsjes. Nynke bleef hangen bij een vader en twee dochters die onder de kraan zelfgevangen vissen schoonmaakten. Lia was 12, McKenzey 4. Eline rende uiteraard door naar de speeltuin. Het werd nog een gezellig, typisch campingavondje.

Opvallend trouwend hoe snel je aan de praat raakt met Amerikanen. Ze beginnen snel een babbeltje, zijn geïnteresseerd in wat je zegt en zijn vriendelijk en hartelijk. Zo ontmoeten we:
- een uiterst coole pastoor van in de 30
- de opa van Lia en McKenzey die in de jaren vijftig nog in Nederland op vakantie was geweest (“Waar ben je dan geweest?””Weet ik niks meer van. Thuis heb ik de dia’s nog.”)
- een Belgisch gezin die het in New Jersey zo goed beviel dat ze eigenlijk niet meer terug willen
- Dan, vader van Maddy, die misschien wel een tweede kind wilde maar zijn vrouw zag het niet zo zitten