Veel regenwoud, en dan de bergen over

Donderdag 13 augustus

Met pijn in het hart verlaten we vandaag Lake Quinault. Het was er ontspannen, gezellig en rustig. De eerste dag rust op een camping is goed bevallen. Maar we moeten naar Los Angeles toe! Eerst maar eens naar Port Angeles, heel wat kleiner maar wel dichterbij.

Na keutelen bij papa en mama op het hoge bed, ontbijt met de laatste stukjes brood, nog een rondje fietsen op de camping en een paar afscheidsfoto’s in de zon vertrekken we. We rijden langs de randen van het regenwoud naar de zee. Die hebben we lang niet gezien. Tussen de dennen door zien we de eerste glimpen van de kust: ruig, rotsachtig, bezaaid met aangespoelde bomen. We parkeren bij Ruby Beach, daar waar de weg nog net niet landinwaarts afbuigt. We lopen een klein stukje mee met een riviertje dat in ze afwatert en fraaie plaatjes van steen, water, naaldbossen en geërodeerde boomstammen oplevert. Ook aan de rand van het strand liggen de kale basten opgestapeld. Daaroverheen hebben we een weids uitzicht over de zee en een vierkant eilandje van 100 bij 100 bij 100 meter.

Eline en Nynke willen meteen naar de zee en rennen in onderbroek en T-shirt de 100 meter strand over. Eline springt en stampt door het water alsof het een lieve lust heeft, maar Nynke krabbelt op het laatste moment terug: “Hoge golven!” Maar op het zand rent ze evengoed hard door. Later vinden we nog een huisje dat gebouwd is van aangespoeld hout. Eline en Nynke willen er wel in wonen!

En nu het echt regenwoud. We rijden de Hoh River Road op, parallel aan de gelijknamige bergrivier. Soms gunt een gat in de haag van dennen je er een blik op, net een filmposter. De bomen worden snel bemoster, de tree tunnels ondoordringbaarder. Dan komen we echt in Hoh Rain Forest. “Als je maar één stop kan maken aan de westkant van Olympic Peninsula, dan moet dat hier zijn”, recenseert Lonely Planet. En niet teveel gezegd: alle tinten groen komen je tegenmoet. Elke centimeter bodem is bedekt met varen, mos of dunne struikjes. Ook zie je er de kronkelige vormen van neergestorte takken, stammen en stronken. Daartussen vandaan rijzen jonge dennenbomen maar ook eeuwenoude cedars (coniferen, zeggen wij, maar dat klinkt zo Intratuin). De bast is groen of bruinwit van de elfenbankjes, aan de takken hangt grasachtig mos. Door de dichtheid van het blader-, naalden- en mosdek is de lucht bijna niet te zien. Buitenaards, grillig en bijna bovennatuurlijk.

En het regenwoud doet zijn naam eer aan. We beginnen in de stralende zon, maar worden overvallen door een lekkere regenbui. Nynke zit op Simones nek en drapeert haar jurk als hoed over Simones hoofd! In de camper warmen we op met thee en broodjes. Dan vertrekken we voor een dikke twee uur rijden naar Port Angeles. We rijden nog zeker anderhalf uur door de bossen en bergen, passeren een paar fraaie meertjes en komen dan weer in de bewoonde wereld. In havenstadje Port Angeles oen we uitgebreid boodschappen. Moeiteloos, want de kids zitten naast elkaar in een autootje dat voorop de winkelwagen zit. Acht kilometer na Port Angeles vinden we een KOA-camping. Die ligt mooi in het bos en heeft toch zwembad, speeltuin, midgetgolf en wifi. Voor iedereen wat.

Vrijdag 14 augustus

De vrije dag van woensdag beviel zo goed dat we er nog maar één doen. (En bovendien kunnen we niet verder, maar daarover later meer). Het regenwoud heeft ook veel vuile was opgeleverd die we hier kunnen doen. Dus het wordt een ochtendje huishouden en buiten spelen. De kids willen niets liever dan zwemmen. Omdat een van Elines bandjes kapot is, kijken we op de kampwinkel ze nog heeft. Nee, helaas, maar ze hebben wel een goed alternatief: een rood zwempakje met een voor- en achterkant rijvers. Eline is door het dolle heen. Hiermee kan ze naar hartenlust in het water springen, spartelen en zwemmen. Het zwembad is maar 20 bij 10 meter groot, maar we houden het er meer dan twee uur vol. Als Nynke na de lunch gaat slapen, heeft Koen nog een mooie speurtocht voor Eline in petto.

Het is al bijna 5 uur als Nynke wakker wordt. Snel naar de Walmart voor wat grotere boodschappen: videocamera, koffiezetapparaat, horloge etc. Klapstuk is een roze hengel met prinsessenopdruk – de kids wilden al sinds Morton een eigen hengel. Als we na zessen buiten komen, is het voor koken inmiddels te laat. We doen een take away! Na veel vijven en zessen komen we uiteindelijk bij een Vietnamees restaurant met heerlijke fried rice en noodles met pork. Die eten we daar op de parkeerplaats op. ’s Avonds nog even spelen en vroeg naar bed. Want: we moeten vroeg op.

Zaterdag 15 augustus

Waarom we ook nog niet verder konden? Omdat we met de boot moeten: van Port Townsend naar Keystone. Vrijdag gebeld om te reserveren: de eerste mogelijkheid was zaterdag 6.30 uur, of anders 10.30 uur of 11.15 uur ’s avonds. Tsja, dan maar vroeg in de ochtend. De wekker stond nota bene om 4.50 uur! Kleren aan, kids wakker maken en meteen maar rijden. Om 6 uur kwamen we in Port Townsend en reden bijna de kade voorbij. Er konden een autootje of 100 op de veerboot. Wij namen plaats op het overdekte bovendek en staarden naar de fjorden, de eilanden, de heuvels en de zee. Langzaam kwamen de omgeving en wijzelf tot leven.

Na drie kwartier kwamen we in Keystone aan. We zaten meteen op highway 20 die we nog honderden kilometers zouden volgen. Dit eiland was duidelijk minder mooi, kaler en vlakker. Dat werd echter ruimschoots goedgemaakt door Desperation Point, een lange en hoge brug over het fjord. Van bovenaf zagen we tientallen vissers op een strandje staan. Die waren er vroeg bij. We passeerden highway 5 die naar Seattle leidt en maakten daarmee officieel ons rondje Seattle/Olympic af. En we reden langzaamaan het verstedelijkte gebied weer uit en de bergen weer in.

Omdat we alweer twee uur in de auto hadden gezeten, hielden we halt in zomaar een plaatsje. Concrete heette het, benadrukt door de twintig meter hoge betonnen wand die bij wijze van stadspoort langs de weg stond. We zagen de eerste kraampjes van een marktje, dus we dachten dat er wel wat te doen was. Nou, we vielen met de neus in de boter! Concrete bestond dit weekend 100 jaar en dat werd grootscheeps gevierd! Bij een kraampje kochten we ijs en donuts, bij een kraam met tweedehands kleding een zwemvest voor Nynke (1 dollar) en een zomerjas voor Koen (5 dollar). “Blijf nog even, want om 11 uur begint de parade”, vertelde mensen ons. Bergop op de hoofdstraat stonden de eerste wagens al te wachten. 100 stuks natuurlijk. We liepen alvast naar de wagens toe en keken onze ogen uit. Carnaval op zijn Amerikaans. Voorop uiteraard de sherrif. Kinderen verkleed als prinsen en prinsessen (Concrete royalty, stond op hun wagen). The class of ’49. Cheerleaders van de Concrete Lions. Plaatselijke middenstanders. Een paard met poepveegploeg erachteraan. De plaatselijke kerk (meerdere wagens). Heel veel opgepoetste oldtimers. En bovenop de brandweerwagen een beer met een broek aan. Nynke heeft het er nu nog over.

Toen de stoet uiteindelijk begon te rijden, merkten we ook wat al die kinderen met plastic tasjes deden. Uit bijna elke wagen werd snoep gegooid. Natuurlijk, zo gaat dat bij de parade! Eline en Nynke stoven steeds de weg op om de buit binnen te halen. Af en toe kregen ze ook een appel, flesje water of klein ijsje toegestopt, maar het was toch vooral snoep dat rondvloog. De kids werden wild. Wat een verwennerij. We hebben voor drie maanden genoeg nu.

Na de camper bevrijd te hebben uit een zee van geparkeerde auto’s konden we weer een flink eind doorrijden. We klommen steeds verder de bergen in. Eerst passeerden we Mount Baker Snoqualmie Forest, daarna kwamen we in een volgend hoogtepunt van de reis. North Cascade National Park, een zo ondringbaar natuurgebied dat er maar één weg doorheen gaat. Wij reden langs bossen, een paar bergdorpjes, bergtoppen, watervallen en een stuwdam door naar de prachtige natuurcamping Colonial Creek Campground. Het was zaterdag, dus veel Amerikanen op weekenduitje, maar gelukkig vonden we nog een fraai plekje in het dichte bos. Nynke, Eline en Simone waren inmiddels uitgeput door slaaptekort dus gingen even slapen. Koen trok zijn hardloopschoenen aan en rende de Thunder Creek Trail, 30 minuten lang bergop. Vanaf de top had hij een prachtig uitzicht op de bergtoppen met gletsjer en het groenblauwe stuwmeer Diablo Lake beneden. Majestueus, zou ik bijna zeggen. Op de terugweg rende er, tot Koens grote verbazing, iemand met hem mee. Eenmaal beneden bleek hij Nico te heten, een Fransman die in Vancouver werkte en een weekend vrij had van vrouw en twee dochters van 2 en 5! Hij deed aan bergrennen, dat hier echt een sport blijkt te zijn. Douchen kon op deze natuurcamping trouwens niet, dus Koen dompelde zich in het ijskoude gletsjerwater van het meer…

Omdat de camping aan een uitloper van het Diablo Lake lag, was de middag een goed moment om de nieuwe hengel te testen. We stapten over het drassige grasland naar het water en wierpen de hengel. De hardplastic roze ´dobber´ met prinsessenopdruk kwam nog een aardig eind de rivier in, maar deed de vis helaas niet happen. Toen Koen de dobber zo hard gooide dat ie losschoot, moest ie zelfs vervangen worden door een stukje hout. De kids geloofden echter nog steeds dat de vis daar wel in wilde bijten. Nynke en vooral Eline waren wel meesters in het binnenhengelen van de imaginaire vis. En Nynke kwam op een gegeven moment met haar eigen hengel aan: een lange gebogen tak.

We aten wéér gezond (rijst met prut van kipfilet, witte kool, wortel en taugé) en gingen na deze lange dag vroeg naar bed.

Zondag 16 augustus

Het vroege opstaan van gisteren had het schema van de kids, dat eindelijk jetlagvrij was, meteen weer in de war geschopt. Om 5 uur waren ze gewoon weer wakker! Maar na een ernstige toespraak van Simone begrepen ze dat ze weer moesten slapen. Om half 8 hoorden we ze weer. ..

Vanochtend gingen we dan echt eens bergwandelen. Achter de camping begon een leuke trail van 1,5 kilometer tegen de berg op. Veel stijgen en dalen door bemost bos, zouden de kids dat trekken? Jawel hoor. Eline liep de hele weg zelf. Haar motivatie: “Eigenlijk ben ik al moe, maar ik wil niet dat Nynke en Koen me inhalen.” Nynke was in het begin ook wel tot lopen te porren. Het eerste stuk wandelde ze van elfenbankje tot eekhoornhol en van holle boom tot pluk-je-eigen-varen. Maar na een half uur moest ze toch bij Koen op de arm. Toch knap gedaan van beide kids. Het pad liep geleidelijk stijgend door het bos, over rotsen, zand, dennenappels en soms mos. Heel af en toe doorkruisten we een open plek, maar we begaven ons toch vooral tussen de bomen. Ze lagen soms als overgroeide mikadostokjes tegen de berghelling.

Voordat we om 12 uur zouden vertrekken, wilden Eline en Nynke nog eens vissen. Koen en de kids gingen terug naar de plek van gisteren. Maar het gras was heel wat modderiger geworden! Sterker nog: we moesten opeens een stroompje van kniediepte door. Eline probeerde het zelf en moest met ondergelopen laarzen verder. De waterkant was bijna drijfzand geworden. Zette je je voet neer, dan moest je flink wrikken om los te komen. Dat is natuurlijk vragen om ongelukken. Eline en Nynke vielen allebei zowat om en zaten onder de modder!

Na een grondige poetsbeurt stapten we weer in de camper en reden verder in oostelijke richting. Hoogtepunt was het uitzichtpunt over Diablo Lake. Het was vandaag helder genoeg om de toppen en gletsjers goed te kunnen zien. Maar ook mooi was ons tweede wandelingetje van de dag. De wheel chair accessible Happy Creek Trail was dicht, maar de afdaling naar een watervalletje en uitzichtpunt over Ross Lake was ook heel mooi. En eigenlijk was highway 20 ook prachtig. Eerst steeds hoger tussen steeds dichter naar elkaar toe neigende berghellingen door. Daarna naar beneden langs een riviertje. En ineens zaten we in een volslagen ander landschap. Het meest opvallende was dat de weelderigheid van de natuur verdwenen was. Geen luisterrijke bossen, maar droge naaldbomen. Geen groene bergwanden, maar hellingen met minzame droge struikjes. Geen many shades of green, maar groen met bruin. De bergen waren opeens heuvels geworden. En toen we ons hoofd uit het raampje staken, was het 10 graden warmer. Anders, maar niet minder fraai.

Na twee uur rijden vonden we het wel welletjes. We kwamen toevallig langs een KOA-camping en hadden wel zin in zonnen en zwemmen. En bij KOA zijn er altijd een zwembad, een speeltuin en wifi, weten we inmiddels. De middag ging voorbij met zwemmen, douchen, koken, buiten eten en spelen. Nadat de kids in bed lagen, ging voor Simone en Koen de avond door met boek en internet. En dit verhaal.