Bergwandelingen en boottochtjes

Dag allemaal!

Weer eens een update van onze avonturen in de VS. Sorry dat het zo lang heeft geduurd. We hadden maar geen wifi. En sorry dat dit verhaal wéér langer is dan het vorige. De reis is zo leuk dat ze erom schreeuwt om verteld te worden. En heb je geen zin om te lezen, dan vind je 165 nieuwe foto's op http://picasaweb.google.nl/koenthuis/Amerika2009Deel2#

Maandag 17 augustus, Winthrop
We staan op een KOA kamping, dus de voorzieningen zijn weer uitgebreid. ’s Ochtends nemen we het er dan ook lekker van met de speeltuin en het zwembad. Ook bellen we nog uitgebreid met Skype naar opa en oma in Deventer. Door de webcam kunnen ze de kids live zien en de camping real time bekijken. Koen probeert ook nog met ING te skypen om bankzaken te regelen, maar dat lukt dan weer niet.

Als het maar even kan, willen de kids zwemmen. Eline verandert in één dag van bangig meisje dat niet in het zwembad durft te springen in een stuntvrouw die met lange aanloop het zwembad in rent. Door het nieuwe rode zwempakje voelt ze zich steeds vrijer in het water. Nynke gaat met het zwemvest te water en gaat treetje voor treetje het water in. Als ze aan de ene kant van de leuning het water ingaat en aan de andere kant weer eruit, is ze apetrots.

Na de lunch rijden we 10 mile omhoog naar Sun Mountain Lodge. Vanaf deze heuvel heb je een prachtig uitzicht de Methow Valley in, waar Winthrop in ligt. Overnachten in het luxe resort kost minimaal 200 dollar. Bekender is het gebied om zijn vele mountainbiketrails. Koen huurt een fiets bij de lodge en gaat op pad. Het is heerlijk raggen over de smalle paadjes. En na een half uur relatief vlak gaat hij ook de hoogte in. Dat is flink ploeteren in de hitte. Helemaal als het bijna kaarsrecht naar boven gaat in de Magpie, een paadje dat als extremely difficult te boek staat. De diepe vergezichten, de geur van zomers dennenhout en het gevoel de natuur intens te beleven maken het de inspanning meer dan waard. Uiteindelijk bereikt Koen uiteraard het hoogste punt en laat hij zich over de bergpaadjes naar beneden stuiteren. Dat moet hij onderaan het dal bekopen met een lekke band. Gelukkig zit de rijtijd er bijna op. Na nog een korte loop rond een meertje rijdt hij met platte achterband weer naar de lodge.

Omdat Nynke niet wil slapen, hebben de meiden het na twee en een half uur bij het speeltuintje wel gezien. Stinkend en wel stapt Koen de camper in en rijden we naar de camping. De kids willen uiteraard weer het zwembad in! Onze Belgische buren hebben inmiddels plaatsgemaakt voor een sproeier die het gras groen moet houden. Dat is in deze droge hitte bittere noodzaak. Eline en Nynke rennen lekker door de druppels heen.

Dinsdag 18 augustus, Winthrop – Grand Coulee Dam
En wat zouden we de volgende ochtend doen? Inderdaad, zwemmen! De kids – en zelfs papa en mama – springen en duiken weer dat het een lieve lust is. “Papa, doe je nog een bommetje”, roept Nynke steeds. En we gaan voor de laatste keer in vijf dagen onder de douche.

Maar daarna moeten we toch echt op pad. Eerst rijden we nog een klein stukje terug om boodschappen te doen en het stadje zelf goed te bekijken. Op de heenweg zagen we al hoe bijzonder Winthrop was. Alle huizen hebben namelijk de look van de 19e eeuw: geheel van hout, overdekte houten boardwalks, handgeschilderde namen van winkels (zelfs nationale ketens hebben hun huisstijl voor één keer afgeschopt) en overal cowboyparafernalia. Officieus centrum van het dorp is de ijscotent met midgetgolf en houten blokken met zadels om op te zitten. De plaatselijke harpist omlijst het geheel met esoterische klanken. We picknicken bij de speeltuin (gebouwd door de plaatselijke Rotary) en gaan dan echt rijden.

De droogte die in Winthrop al zichtbaar en voelbaar was, zet zich verder door het Methow-dal in. Om ons heen kale bergen met eenzaam struikgewas. Alleen langs de Methow is het nog volop groen. En in de Okanogan Valley, die we nog kennen van onze reis door Canada, groeien fruitbomen. Als we de dalen verlaten en de Colville Indian Reserve inrijden, zien we alleen nog geel zand, grijze rotsen en soms bruine rotsenpartijen. Ook zien we her en der drie meter hoge ronde keien liggen. Een aardige dame bij een parkeerplaats vertelt dat die hier naartoe gesleurd zijn na een gigantische overstroming, pak hem beet 10 miljoen jaar geleden. De grootste spanning tijdens de rit wordt overigens veroorzaakt door de zo goed als lege tank die net genoeg benzine bevat om 60 km verder de volgende pomp te bereiken.

Pas 100 kilometer later zien we weer water, een dun stroompje door een breed dal. Nog 10 kilometer later ontwaren we de oorzaak van dat weinige water: de Grand Coulee Dam houdt alles tegen. De Coulee Dam is met recht Grand. Met een breedte van anderhalve kilometer is hij stukken langer dan zijn beroemde broer de Hoover Dam. Wel duidelijk minder hoog, maar nog altijd zo groot als de Space Needle in Seattle. Achter de dam heeft zich een meer gevormd van wel 250 km lang. Lake Roosevelt is een paradijs voor watersporters geworden. We leren erover in het visitor center, waar Eline en Nynke zich goed vermaken door aan alle knoppen van displays te draaien.

Wij kamperen bij de basic campground van Spring Creek, 8 km verderop. Het is gloepes heet, maar in de schaduw is geen plekje meer vrij. Terwijl Koen kookt in de hitte, liggen de dames in de schaduw van de struiken uit te puffen.

En we hebben een avondprogramma! Om 21.30 uur begint een laser show op de wand van de Grand Coulee Dam. Ver voorbij kinderbedtijd, maar de kids blijven fit door lekker te… zwemmen! Het meer heeft een prachtig zandstrand en een houten vlot op zwemafstand voor Eline. Op het vlot laveert ze tussen zeker tien meisjes uit Ghana door, die hier twee weken via een uitwisselingsprogramma van girl scouts op vakantie zijn. We zijn de zon oranje onder gaan en later de hemel roze kleuren. Simone bouwt met Nynke een prachtig kasteel waar Doornroosje jaloers op is.

Het is aardedonker als we bij de Grand Coulee Dam een plekje op de stoep vinden. De tribune is volgestroomd met toeristen. In drie kwartier krijgen we in blauwe, rode en groene lasertaferelen de geschiedenis van de Colorado River en de Coulee Dam te zien. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de rivier zelf. Moraal van het verhaal: de eeuwenoude kracht van de rivier wordt nu ingezet ten faveure van het Amerikaanse volk. Een prachtig heroïsch verhaal dat naarmate het einde nadert steeds chauvinistischere trekken krijgt. Op het laatst worden de presidenten en het Vrijheidsbeeld op de dam geprojecteerd. Nynke blijft kijken en spelen, maar Eline haalt het einde slechts slapend.

Op de terugweg krijgen we de schrik van de dag. Vlak naast de weg staat een ree met enorm gewei. Met 55 miijl per uur razen we rakelings langs hem heen. Hij verroert geen vin. Wij veren een meter op van onze stoel.

Woensdag 19 augustus, Grand Coulee Dam - Sandpoint
’s Ochtends zijn we weer de eersten die een duik nemen in het meer. Je ziet dat er een ritme in onze dagen komt: eerst zwemmen, dan rijden, uitgebreid fruit eten in de auto en een leuke picknickplek vinden. Rijden we een kort stukje, dan slaapt Nynke op bed in de camper en speelt Eline buiten. Rijden we langer, dan slaapt Nynke in haar autostoeltje. En ´s middags is er altijd nog tijd om nog even te zwemmen.

Vandaag wordt een rijdag. We rijden 250 km naar Sandpoint. Een stel met dochter dat we in Port Angeles in de speeltuin hebben ontmoet, heeft ons uitgenodigd om bij hen op bezoek te komen. En wij willen weleens zien hoe een gemiddeld Amerikaans gezin woont. Als we flink doorrijden, dan schudden we vandaag nog de handen van Ryan, Nikki en Hannah (2 jaar).

Halverwege de rit doorkruisen we provinciehoofdstad Spokane. Net zoveel inwoners als Groningen, maar minstens vijf keer zo uitgestrekt. Alles in Amerika neemt meer plek in: de huizen, de tuinen, de auto’s (zeker de auto’s!), de supermarkten, de McDonaldsen, Subways, Jack in the boxen en zeker ook de mensen. Merkwaardig is dan weer dan de highway midden door de stad loopt. Geen snelweg zoals in Nederland, maar een gewone vierbaansweg met stoplichten en voorrangskruisingen. Heel ineffectief. In deze city of understated elegance, aldus Lonely Planet, bezichtigen wij slechts een van de 20 McDonaldsen voor de lunch. De kids zijn zo blij met het speeltje in de happymeal dat ze niet talen naar een indoor speeltuin (die er dan ook niet is). Siem eet heel verantwoord een salade, Koen slechts één hamburgertje. Hoogtepunt is een gesprek in het Frans met een Amerikaanse ex-priester van 79 jaar die jarenlang voor de Engelstalige gemeenschap in Parijs heeft gepreekt. Heel aardige man, die uiterlijk wel op een tv-dominee lijkt.

Na de droogte van het Methow Dal en de heuvels rond het Roosevelt Lake zijn we rond Spokane weer in vruchtbaar gebied aangekomen. De valleien blijken vol te staan met tarwe. En noe dichter we Sandpoint naderen, hoe mooier het landschap. De heuvels worden weer bergen, spaarzame dennen worden divers groene bossen, stroompjes worden rivieren en meren. Het ene vergezicht is nog mooier dan het andere. Nikki had als gezegd dat Sandpoint beautiful was.

Als we de stad bereiken, rijden we meteen door naar de city beach, de enige bezienswaardigheid waarover Nikki ons verteld had. Het stadsstrand blijkt een klein schiereilandje aan het stadshart dat een gat uit Lake Pand Oreille hapt. In het midden een parkeerplaats, rondom echte zandstranden, speeltuinen, plantsoenen, basketbalvelden, picknicktafels, tennisbanen en kades. Alle ouders met kinderen en plaatselijke jeugd heeft zich hier verzameld om in grote blijdschap te zwemmen, sporten en kletsen.

We spreken een bericht in op Nikki en Ryans antwoordapparaat dat we het over een uurtje weer zullen proberen en duiken eerst het water in. We genieten van het aangename water en het uitzicht op de heuvels achter, naast en voor ons. En we snacken noedels uit een plastic potje aan een picknicktafel. Al we weer bellen, krijgen we Ryan en Nikki wel aan de lijn. Ryan rijdt naar ons toen om voor ons uit naar hun huis te rijden. “Het ligt op de eerste heuvel, acht mijl rijden”, zegt hij. Achter Ryans Chevrolet truck kriskrassen we de stad door tot we op een bergweg komen. Daar in de verte, hoog boven ons, zien we één lichtje. “Dat is het!” grapt Koen. Aan de bergweg blijken nog talrijke huizen in de duisternis te liggen. De weg wordt steeds smaller en het bos steeds dichter. En als we denken echt niet verder te kunnen, houdt Ryan halt. Daar ligt hun huis in de bossen. Zelfgebouwd. Wij mogen logeren op de carport. Het blijkt inderdaad het huis te zijn dat we in de verte zagen liggen.

Hannah van twee is door het dolle als we binnenkomen. Trots laat ze haar kamer, of beter: balzaal, zien. Ze heeft zelfs een inloopkast met speelgoed. Eline, Nynke en Hannah raken niet uitgespeeld. Ryan vertelt Koen ondertussen de ins en outs van de constructie van hun huis. Hij is van huis uit engineer, heeft zelf huizen ontworpen en werkt nu als manager over een aantal wegen in Montana. Pronkstuk van het huis is het uitzicht vanuit de master bedroom over Sandpoint en het meer. Maar ook de keuken, de badkamer en de hottub buiten mogen er wezen. Ryan leidt ons ook langs de tekeningen, schilderijen en houtsnijwerken van Nikki, haar moeder en haar oma zien. Zij is de creatieve van het stel en richt als binnenhuisarchitect vakantiehuisjes van rijke Californiërs in Sandpoint in. Het weerzien is zo amicaal dat de kids pas om 22.10 uur in bed liggen. Bijzondere belevenis: logeren op de carport. Simone denkt meteen dat ze buiten een beer hoort…

Donderdag 20 augustus, Sandpoint – Hope’s Bay
“Sorry, we hebben de deur toch maar dichtgelaten. Ryan vertrouwt het niet zo. Maar na het boottochtje van vanmiddag kun je hier altijd nog douchen. Groetjes, Nikki :)” Aldus het briefje op de voordeur. Ryan en Nikki zijn allang naar hun werk. Daar gaat ons warm bad!

Niet getreurd, we hebben iets leuks op het programma. Nikki vertelde dat er een skilift omhoog ging naar een fraai wandelgebied. Omhoog met de lift,omlaag wandelen, daar voelen we wel wat voor. Maar ze vergat erbij te vertellen waar die lift ligt. Dus rijden we naar Sandpoint om het visitor center te zoeken. Wat we vinden is een fietsenwinkel met prachtige mountainbikes. Die wilde Koen sowieso al kopen. Hij maakt een proefritje op vijf modellen en schaft uiteindelijk een prachtige Trek met Shimano groepen aan. Wauw, wat een geweldig fietsje.

De visitor center vinden we niet, maar in een skiwinkel weten ze Simone wel te vertellen waar het Schweitzer Mountain Resort ligt. Er volgt een uitdagende rit over 15 mijl met een stel echte haarspeldbochten de bergen in. De weg loopt dood in een houten mini-skidorp, compleet met kledingwinkel, standbeeld van een skiër, makelaar, winkeltje en klimwand. En daarachter ligt ook een moderne skilift. In de zomer is niet skiën, maar downhill mountainbiken hier hot. Daarom mogen ook fietsen naar boven. Wij stappen met zijn vieren naast elkaar op een stoeltje en worden in tien minuten naar de top gebracht. Wat een oogverblindend uitzicht! We eten ons broodje terwijl we genieten van een blik over de skihellingen, het dorp, het veelvingerige meer en de bergen daarachter. Door bosbranden is het wat heiig, maar het zicht is desondanks adembenemend.

Al met al zijn we wel twee uur aan het lopen om beneden te komen. De kids doen het prima. Eline loopt tweederde van de tocht zelf en kruipt dan pas in de rugdrager. Nynke loopt ook hele stukken op eigen benen, maar kan de afstapjes over de rotsen eigenlijk nog niet aan. Daarna mag ze afwisselend in de rugdrager en op de nek. De wandeling is heel afwisselend: eerst door rotsachtig gebied, daarna tussen dennenbomen, voorbij struikjes met huckleberry en door weiden met wel tien verschillende bloemetjes. De huckleberries zijn heerlijk, donkerrode besjes met een diameter van een centimeter die bitterzoet smaken. Vooral Nynke lust er wel pap van. Eline krijgt van Simone gewoon een hele tak om in de rugdrager leeg te eten!

We hadden nog het plan om Nynke twee uur te laten slapen, maar daar komt het niet van. We hebben namelijk om 16.30 uur bij de city beach met Ryan, Nikki en Hannah afgesproken om een tochtje met hun boot te maken. We hebben nog net tijd om het ranzige zweet van ons af te spoelen. Daarna rijden we achter hen aan langs de kinderopvang en vervolgens om het meer heen naar de jachthaven. Alleen de rit al is schitterend, vooral de brug die tegen de bergen aan over het water hangt. Ryan leidt ons ook over Hopes Peninsula. “Gegarandeerd dieren”, beloofde hij. En inderdaad, langs de weg volop reeën en wilde kalkoenen. Ryan en Nikki grinniken als we als ware toeristen onze camera’s pakken. We komen zelfs langs een groot stuk Berlijnse muur dat een gekke Amerikaan hierheen heeft gesleept. Onze wegen splitsen zich even op de camping. Wij installeren onze camper, zij halen de boot onder het dek vandaan. Met hun kleine motorbootje pikken ze ons op van de campingsteiger. Door de avondzon scheuren we het meer over, dat nu op zijn mooist is. De wind in de haren, kleine golven op het water. De bergen lijken in laagjes over elkaar heen te liggen. De voorste donkergrijs, de middelste grijs en de achterste lichtgrijs. Het doet denken aan de fjorden in Nieuw-Zeeland die daar een van de hoogtepunten van de reis waren.

We leggen aan bij een smal strandje aan de overkant dat zich staande houdt tussen de steile bergwanden. De drie kinderen gaan met hun reddingsvestjes aan het water in. Ze hebben de grootste lol met elkaar en vooral Hannah geniet met volle teugen. We eten pindakaaspretzels, toastjes met kaas en gepeperde amandelen. Restjes uit de voorraadkast van huize Luttman, want ze hadden geen tijd meer om boodschappen te doen. “Eten we normaal gesproken nooit!“ benadrukt Nikki. En langzaam zien we de zon achter de bergen ondergaan.

Op de steiger van de camping nemen we met een hug afscheid van onze nieuwe vrienden. We hebben twee geweldige avonden met Ryan, Nikki en Hannah gehad. Door hun hartelijkheid, gastvrijheid en open mind hebben ze ons beeld van Amerikanen voor altijd veranderd.

Nog één anekdote dan, over de grootvader van Ryan. Opa Luttman kwam oorspronkelijk uit Duitsland, waar hij als chauffeur werkte. In de Tweede Wereldoorlog werkte hij voor generaal Rommel. Het schijnt zelfs dat zijn ingrijpen ervoor gezorgd heeft dat Rommel niet eerder in de handen van de Amerikanen viel. Toen dat uiteindelijk toch gebeurde, werd opa Luttman als krijgsgevangene naar Amerika verscheept. Hij sprak geen enkel woord Engels. Toevallig ontmoette hij Ryans oma, die op haar beurt een chauffeur nodig had. Zo vulden ze elkaar prima aan. Ze trouwden en kregen negen kinderen. Tot zijn dood heeft oma de zinnen van opa vertaald. Engels heeft hij nooit geleerd, maar Ryan spreekt nu wel een woordje Duits. En op hun oude dag maakten opa en oma graag een rustig ritje met de auto. “Altijd met een slakkengangetje”, zegt Ryan.

Vrijdag 21 augustus – Hope’s Bay - Kalispell
’s Nachts worden we tot onze verrassing wakker getikt door dikke regendruppels op het camperdak. Daardoor is de toplaag van het meer ietsje frisser, merken we als we er na het ontbijt induiken. Een verfrissend en verschonend bad na nog steeds geen douche.

Na twee dagen laat naar bed moeten we het vandaag maar eens rustig aan doen. Zo wordt het wel erg moeilijk om een ritme voor de kinderen op te bouwen! Maar ach, daar staan gouden ervaringen tegenover. We gaan een flink eind rijden vandaag. Na het traditionele fruit in de auto (met zijn vieren vier appels en vier perziken) valt Nynke in slaap. We rijden nog een flink stuk langs het prachtige meer. Na een kilometer of vijftig neemt de vegetatie af en wordt de omgeving weer rotsachtiger. Bij een berghelling staan er opeens een paar bighorn sheep langs de kant van de weg, een groter model schaap met grote, ronde hoornen op hun hoofd. Ze zijn net zo schuw als Hollandse schapen, dus meer dan één foto zit er niet in.

Bij Plains tanken we 50 gallon unleaded (ongeveer 170 liter). De vrouwelijke pompbediende vertelt dat zij oorspronkelijk uit Californië komt en nooit meer uit Montana weg wil. Ze is hier ooit naartoe gekomen toen ze zwanger was en haar kind een betere plek op de wereld gunde dan de bendes van Los Angeles. Haar vriend deed haar een blinddoek voor, zette haar voor een grote kaart van de VS en zij wees Montana aan. “Hierheen verhuizen was de beste beslissing van mijn leven.”

We pauzeren een eerste keer bij een kaal bos voorbij Plains en lunchen in de schaduw van de camper. De kids doen nog een speurtocht langs allerlei hartjes in de boom. Anderhalf uur later houden we weer halt, ditmaal bij West Flathead Lake. Op de kant zit het hondje Flow met haar baasje Jo. Eline en Nynke hebben de grootste lol met het speelse hondje. Grappig om te zien dat de angst voor honden bij de kids steeds meer verdwijnt.

Voorbij Kalispell zetten we de camper neer op de KOA camping, middenin het bos. “Biggest playground”, adverteerde de KOA gids. Maar de kids vinden de bootjes waarin je zelf de schoepenraderen kunt voortbewegen, veel leuker. Als we buiten willen eten, worden we in no time omringd door minimaal vijftien wespen. Daar is geen moorden aan! We vluchten naar binnen.

Is het nog nodig om te melden dat we na het eten nog gingen zwemmen?