Eerst de bergen in, dan vier dagen relaxen

Zaterdag 22 augustus, Kalispell

Leuke bonus bij deze camping: gratis ontbijt. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Dus om twintig voor negen melden we ons bij de grote eetzaal. Daar hebben we een beperkte keus uit wit brood of bolletjes, scrambled eggs, jam, gewone cornflakes en gekleurde cornflakeringetjes. Die laatste gaan er bij de meiden goed in. Maar als we nog een volgende ronde willen halen, zien we opeens allerlei mensen de boel afruimen. Maar we mochten toch tot tien uur ontbijten? “Maar mevrouw, het is ook tien uur”, krijgen we als antwoord. Wat blijkt: we zijn een tijdzone teruggegaan en hebben een uur verloren!

De meiden willen zwemmen, de was moet dringend gedaan en het weblog moet dringend bijgewerkt worden. Werk aan de winkel dus. De gehele ochtend zijn we bezig met deze klusjes. Eline ontdekt dat ze al zelf op een ligfietsje kan rijden. En als Nynke na het broodje eten naar bed gaat, kan Koen zelfs nog even hardlopen. Bij wijze van intervaltraining rent Koen tien keer de nature trail omhoog en omlaag. Bij 30 graden in de schaduw. Pfff.

Jo van West Flathead Lake (zie gisteren) had ons getipt dat er in Kalispell een kermis met rodeo is. Daar moeten we natuurlijk naartoe. In de verte zien we het gigantische terrein met nog grotere parkeerplaats al liggen. En het is een boerenkermis, want we zijn in cowboyland. Dat wordt duidelijk als we het terrein opgaan. We komen eerst langs allerlei hallen met dieren. Konijnen, paarden, ezels, zelfs lama’s, ze staan allemaal in hokken tentoongesteld. De mooiste hebben wel tien vaantjes aan hun hok hangen, die zijn flink in de prijzen gevallen bij de dierenshow. Geweldig natuurlijk, deze minidierentuin. Bij de ezels mogen Nynke en Eline ook het hok in. Bij sommige dieren hebben hun jeugdige verzorgers tekeningen en verhalen gemaakt. Maar als je goed kijkt, zie je daarnaast het prijskaartje hangen.

En dan het kermis zelf. De kids krijgen ieder vijf muntjes die ze zelf mogen besteden. Eline stapt meteen een draaimolen in, Nynke wil naar het reuzenrad. Daar heeft ze met oma Loes ook ingezeten namelijk. Maar eenmaal daar aangekomen, wil ze niet meer. We lopen het hele terrein over om Eline een roze tekening van een vlinder op haar wang te geven en Nynke wil weer wel naar het reuzenrad. Weer terug, en ze wil weer niet. Aaahh! Uiteindelijk maken ze samen rondjes in verschillende draaimolens. En uiteraard snacken we lekker: huckleberry icecream, suikerspin en noodels. Aan de rodeo komen we niet eens toe.

Heel leuk trouwens om hier mensen te kijken. Aardig wat mensen dragen cowboyhoeden en laarzen, een paar stellen zijn zelfs in klederdracht. De meisjes zijn massaal in topje en korte spijkerbroek. Maar de meeste hebben toch een wijd T-shirt om hun blubberbuik gehesen. Een leuk (slank) stel dat we later spreken, geeft ook toe voornamelijk voor het eten te komen. Ze eten een soort aan elkaar gekoekte oliebollen, die chunnel cake (ofzo) blijkt te heten.

’s Avonds laat zat Koen op internet de plannen voor morgen door te nemen, toen hij opeens een vreselijke ontdekking deed. De weg door Glacier National Park, die voor morgen op het programma stond, bleek niet toegestaan voor voertuigen groter dan 20 feet. En onze RV mat wel 25 feet! In plaats van erdoor moesten we om de bergen heen. Jammer, want de beroemde road-to-the-sun blijkt op de foto’s heel avontuurlijk en mooi.

Zondag 23 augustus, Kalispell – St. Mary Lake
Onze alternatieve route leidt ons zover mogelijk het Glacier National Park in. We rijden langs Lake McDonald, dat door de afgebrande bomen op de oever niet eens zo mooi is. Parkeren doen we bij het startpunt van de Trail of the Cedars – verder mogen we met onze camper ook niet. We wandelen afwisselend over asfalt en houten vlonders voorbij gigantische coniferen, een kabbelend riviertje en uiteindelijk een door het vallende water in ronde vormen uitgesleten kloof. Hoewel we de kinderwagen mee hebben, lopen de kids alles zelf!

Op de terugweg stoppen we nog bij het parkje bij het meer. Daar vieren ze parkwachters en bezoekers dat Glacier NP 100 jaar bestaat. Eén gitarist doet manmoedig zijn best de stemming erin te houden, maar de gratis cake is op en de lunchpakketten onbetaalbaar. We smeren lekker zelf een broodje bij de aanlegsteiger. Als twee andere kindjes (in hun blote kont) en hun papa’s (in korte broek) het water inlopen, kunnen onze kids natuurlijk niet achterblijven. Die gaan in onderbroek een stukje het water in, maar schrikken toch wat van de kou. We stappen nog even binnen in het volkomen houten McDonald Lodge dat net een Zwitsers chalet lijkt. En terwijl een toeriste op de piano spontaan drie prachtige werken ten gehore brengt, knuffelen Eline en Nynke de manshoge knuffelbeer die op een bankje zit.

Tja, in plaats van 20 miles door de bergen moeten we er nu 80 omheen. Ook een best mooie weg, highway 2 langs de Flathead River, maar toch anders. Dan linksaf highway 49 op en we rijden zo naar Two Medicine Lake, dat veelbelovend omschreven wordt. Maar wat staat op het bord dat 300 meter voor highway 49 staat? ‘Vehicle restriction 20 feet’. Wat!?! En dat zeggen ze nu pas? Weer de route omgooien, weer omrijden. Grommend (vooral Koen…) rijden we door naar St. Mary Lake, nog 50 mile verder. Gelukkig rijden we door leuke berkenbosjes, die we nog kennen van Nieuw-Zeeland, en hebben we steeds zicht op prachtige bergtoppen. En gelukkig vertelt een park ranger de volgende dag dat highway 49 heel smal en eng is.

De KOA-camping is heel uitgestrekt en saai, dus rijden we door naar de natuurcamping. Ook nog 26 dollar, maar mooier gelegen. Vanwege beergevaar mogen we geen etenswaren buiten laten staan. Eline en Nynke zorgen er angstvalig voor dat ze geen sliertje spaghetti op de grond laten vallen. Maar ze slapen er geen seconde minder om.

Maandag 24 augustus, St. Mary Lake – Great Falls
De rit om de bergen heen blijkt helemaal de moeite waard! Dat zien we als ’s ochtends het licht van de opgaande zon op de steile bergpieken valt. En dat beleven we zelf als we om 12 uur op een bootje stappen dat ons tot het uiterste puntje van St. Mary Lake zal brengen. Het uurtje wachten op het bootje is al een belevenis op zich. De kids gooien naar hartenlust met steentjes terwijl Simone en Koen het uitzicht bewonderen.

De boottocht zelf is niet alleen mooi, maar ook heel avontuurlijk. Eline en Nynke zijn vooral op het voordek te vinden. Daar waait de wind het hardst door hun haren. Af en toe spat het boegwater lekker in hun gezicht. De schipper vertelt verhalend over de loge die vroeger op een schiereilandje lag, de kleur van de stenen (ooit nog eens zeebodem!), de schuivende schollen die deze bergrug heeft veroorzaakt en de flora en fauna. Het enige dat ontbreekt is een beer op de oever. Na drie kwartier stoppen we aan de voet van de bergen. Verder gaat het meer niet. We worden omringd door bergen die luisteren naar illustere Indianennamen. We sprinten nog even op en neer naar een niet onaardige waterval en eten broodjes op de rotsen. En dan moeten we weer terug.

Omdat we ook vanaf deze kant niet verder het park in mogen, rest ons maar één ding: verder rijden. We besluiten een lang stuk af te leggen, 160 miles naar Great Falls. Onderweg is namelijk weinig te doen. Al na een paar kilometer merken we dat we de bergen verlaten en de prairie inrijden. Om ons heen ligt een loom golvend landschap dat tot aan de horizon geel ziet van de korenaren. De weg loopt er kaarsrecht doorheen. Soms zien we drie heuvels verder pal voor ons de weg al liggen. Simone waagt hier zelfs haar eerste kilometers achter het stuur. Natuurlijk wordt de weg dan opeens slechter en bochtiger! Af en toe rijden we door slaperige boerendorpjes die desondanks veel plaats innemen: tien grote huizen en een graansilo over een kilometer afstand verspreid. Steeds ligt onze aan rechterhand een heuvelrug op een afstand van een mijl of 30. En boven ons opent zich de great Montana sky: een schitterende wolkenloze diepblauwe lucht.

Great Falls blijkt nota bene een grote stad te zijn. Opeens een interstate, opeens echte exits, opeens bordjes met gas en lodging langs de snelweg, opeens weer Starbucks en McDonalds. En dat allemaal middenin de prairie. Aan de rand van de stad ligt de camping die wij de komende vier dagen ons thuis zullen noemen. De mooiste KOA kampground die we tot nu toe gezien hebben. Veel bloemen, bomen waaruit je de appeltjes zo mag plukken, rechte plekken en gratis brandhout. Het hoogtepunt is het zwemparadijs: een ondiep bad van maximaal 70 cm, vier glijbanen, allerlei fonteinen en twee hottubs.

Tijd om al het voortdurende reizen uit onze botten te krijgen en eens goed uit te rusten.

Het ontspannen begint al na het eten. Vanaf het veldje naast ons horen we de hele tijd al gezang en niet-Engelse woorden komen. Daar willen we het fijne van weten natuurlijk. Op het veld zien we een decor van drie rechtopstaande tafels en een rij stoelen. Het lijkt wel een voorstelling voor publiek. Op het grasveld voeren tien jongens en meisjes het ene na het andere onderdeel van een show op: gezang, schijngevechten, cabaret en zelfs een rapact. Eline lacht zich te pletter om een klungelige goochelact. En Nynke danst mee met een klassiek dansduo. Samen vergapen ze zich aan de roze, groene en blauwe prinsessenjurken tijdens de afsluitende wals.

Later horen we van Natasja, een van de deelneemsters, dat dit een Russisch semi-militaire club is die al 15 jaar in de zomer op deze camping te gast is. Net de padvinders, maar dan met parachutespringen en gevechtstraining. Ze hebben zes weken de tijd om zonder enige hulp een voorstelling in elkaar te sleutelen. Vandaag was de generale repetitie, voor morgen zijn gasten uit Great Falls uitgenodigd.

Dinsdag 25 augustus, Great Falls
Natuurlijk gaan we hier zwemmen! Eline en Nynke razen elke glijbaan tien keer af, rennen over alle paadjes en ontdekken vreemde hoeken en gaten. Ze zijn ook grote fans van de twee bubbelbaden. Nynke zit het liefst te spelen met het schuim van badje 1, Eline dobbert graag in het spiegelende water van badje 2. Omdat de kids niet alleen in dit hete water mogen, stomen Simone en Koen ook verplicht mee. Wat een weelde om daarna in het koude zwembadwater te mogen glijden! We vermaken ons urenlang in deze geweldige waterwereld.

Op het heetst van de dag besluit Koen zijn mountainbike voor het eerst te testen. Voorwiel in de fiets, wieleroutfit aan, bidon met koud water en klaar om te gaan. Helaas, de fiets is geleverd zonder bidonhouder. Dan maar zonder water op stap. Onderweg koopt Koen wel een blikje cola. Het loopt anders. Na tien minuten door de stad komt Koen aan op de oevers van de Missouri, die hier al een kleine canyon heeft uitgesleten. Stromafwaarts loopt een glad fietspad. Na een minuut of tien duikt links ook een wandel- annex mountainbikepaadje op. 20 Centimeter smal wentelt het zich voorbij de rotsen, door steile dalletjes en voorbij afgronden die zich tot aan de rivier naar beneden storten. Koen wurmt zich er ternauwernood tussendoor, op een zo hoog mogelijke snelheid. Sporadisch heeft hij een moment om de panoramische vista’s in zich op te nemen. Dan raast het weer verder.

Na drie kwartier keert Koen om, want hij zou maximaal anderhalf uur weg zijn. Inmiddels is zijn tong van leer. Hetzelfde paadje weer, maar dan stroomopwaarts! Gelukkig is er een minder smal alternatief pad voorhanden, maar ook dat loopt voornamelijk omhoog. Nog steeds nergens drinken te koop. Dorst! Met zijn tong op zijn schoenen ploetert Koen verder. Water! En als de bewoonde wereld weer opdoemt, staat langs de weg ook een fonteintje waar koel water uit klettert. Koen drinkt de fontein volkomen leeg en stapt opgelucht weer op, maar vijf minuten later is zijn mond weer gortdroog. Totaal uitgewoond bereikt hij de camper.

Ook de avond loopt anders dan gepland, maar dan in positieve zin. Als Simone, nog in bikini, op net ´showveld´ gaat onderzoeken waar die heerlijke geuren vandaan komen, loopt ze recht in de armen van een Noorse dame die bij de entourage van de Russische club hoort. Bij de voorstelling hoort ook een diner, vertelt ze. En daarvoor worden wij bij deze persoonlijk uitgenodigd. Maar dan moeten we wel kleren aan! We steken ons in onze netste kleren en voegen ons bij de ongeveer 100 gasten. We genieten van de broodjes, borsjt en barbecue. Maar het lekkerste is nog de taart van 50 bij 50 cm, waar Eline liefst drie stukjes van neemt. Bovenop de taart zit gifgroene créme die je mond en tanden volkomen groen kleuren. Zelfs na het tandenpoetsen zit het er nog!

Als eregasten aanschouwen we de gehele voorstelling. De kids vinden het juist wel leuk dat ze alles al gezien hebben, want nu kunnen ze zich verheugen op de roze prinsessenjurken, mislukte goochelacts en de vechtende boeven. Het plaatselijke publiek is mild gestemd en beloont elke act met een gul applaus. Natasja en haar vrienden nemen gulzig het slotapplaus in ontvangst.

En voor het slapen gaan, stoken we voor het eerst ook ons eigen vuurtje.

Woensdag 26 augustus Great Falls
Alles is op, zelfs het brood. Dus moeten we ontbijten op de camping. Met zijn vieren krijgen we de zes pannenkoeken niet op, zo groot en dik zijn ze. Maar wel ekker, met de de stroop en vruchtensiroop die we erbij krijgen.

De ochtend staat daarna geheel in het teken van de boodschappen. Deb en haar man, de ouders van de manager die bijspringen op de camping, vertellen ons waar de plaatselijke Walmart is. Die is normaal gesproken al huge, maar deze heeft ook een supermarktgedeelte. We shoppen zeker anderhalf uur en vinden alles wat we zoeken, tot en met een geïmproviseerd tafeltje voor Nynke waarop ze tijdens het rijden kan tekenen.

´s Middags doen we allemaal ons ding. Lezen, zwemmen, een beetje rondklooien, kletsen met Deb, Penny en andere personeelsleden, de camping verkennen… Het lijkt bijna een gewone campingdag. Lekker om eens géén programma te hebben.

Eline en Nynke kennen de camping nu zo goed dat ze na het eten lekker zelf op avontuur gaan. Ze staan zelfs even te luisteren bij het gitaarduo van de camping. Tegenover onze plek speelt een echtpaar van rond de 50 iedere avond tussen 8 en 10 liedjes op gitaar, banjo en viool. Niet zo mooi als een Russische voorstelling maar wel typisch Amerikaans.

Donderdag 27 augustus
Grappig om te merken dat zo´n langzamer tempo de kids goed bevalt. Hoewel ze over het algemeen vrolijk en geïnteresseerd zijn, worden ze steeds meegaander en vriendelijker. Ze doen veel meer op eigen houtje en spelen vanochtend ook zeker een uur in de speeltuin met elkaar. Ze verzinnen de gekste rollenspelen en hebben echt lol met elkaar.

Bij het zwembad komt een dolblije man op Simon af. Zijn vrouw is gisteren bevallen van hun eerste kind en hij is zo trots dat hij Leila aan iedereen willen laten zien. Vader Duncan en moeder Shanelle wonen in het boerendorp Whitefields, 150 mijl verderop. Dat vonden ze zo ver van een ziekenhuis dat ze liever in Great Falls wilden bevallen. Daarom zijn ze een paar dagen geleden naar hun zus in Great Falls gereden. In haar badkuip is Leila na 26 uur bevallen ter wereld gekomen. Mama loopt alweer rond het zwembad. De hele familie verzamelt zich vandaag op de camping om de kleine te zien. Op de camping kunnen de andere kinderen en kleinkinderen zo lekker in het zwembad spelen. Opa en oma zijn er al, een hele zwik broers, neven en nichten komt nog.

Vandaag zien we ook nog twee bijzondere natuurverschijnselen:
- Op de grond ligt een caterpillar, een groot soort slak. Op zijn rug kun je door zijn huid heen bij elke hartslag het spuitje bloed zien dat rondgepompt wordt.
- Rond de zon zit een regenboog. Kijk omhoog, houd je vuist voor de zon en in een halve cirkel rond de zon zie je een regenboog. Weet iemand hoe dit verschijnsel heet? En zou het komen omdat er een vochtige nevel hoog in de hemel hangt?

Koen gaat ’s middags nog een stuk hardlopen in de prairie achter de camping (er loopt zelfs een niet-bereden asfaltweg tussen het dorre gras dat nota bene bij een steengroeve terecht komt). En de dames doen gedrieëlijk een tukje. Dat is de eerste keer dat Eline tussen de middag slaapt. Veel relaxeder dan dit zal het niet worden. Morgen is de ledigheid voorbij en gaan we weer op pad.