De pilaren van Bryce

Zaterdag 19 september Lake Powell – Bryce City
Vandaag nemen we onze laatste teug van Lake Powell en gaan dan weer de Nationale Parken in. Die laatste teug is een bezoekje aan de Antelope Canyon.
“Maar die hadden jullie toch al gezien met de boot?”
“Ja, en dat smaakte naar meer. Diezelfde canyon loopt namelijk nog een stuk door boven de grond, in twee delen zelfs. De Lower Canyon is lastig toegankelijk en vooral voor fotografen interessant. De Upper Canyon is beter te bezichtigen en ook voor gewone mensen zoals wij heel leuk.”

Als eerste mogen we een luxe jeep in. Omdat de kinderstoeltjes van de kids mee moeten, hoeven wij niet in een brakke openluchjeep, maar mogen in de luxe Jeep met dak. Na een stukje over de weg in Page duiken we het mulle zand in. Nu snappen we waarom we met de jeep moeten! Zelfs met de jeep zwabberen we nog alle kanten op. Maar na tien minuten zijn we er. Tot onze verbazing staan er twee koeien te grazen in het zand. Geen idee hoe ze hier aan een hapje gras kunnen komen.

De opening van de canyon is een metertje smal en zes meter hoog. En zo zal de hele canyon zijn: smal en hoog. Op de vloer, die bijna helemaal vlak is, ligt woestijnzand, dus de kids vermaken zich ook best. Wij vergapen ons aan de sierlijke bochten en buigingen waarin de rotsen geslepen zijn. Niet alleen kronkelt de canyon in S-bochtjes verder, maar ook naar boven toe draaien spiralen, convexe en concave vlakken zich omhoog. Soms zit er bovenin zo´n kurkentrekker een gat waar het buitenlicht door schijnt. Bij heftige regenval wervelt door dit gat ook het water naar binnen dat deze bijzondere vormen heeft uitgesleten. De belangrijkste gang wordt uitgesleten door een rivier die bij hoog water ontstaat. Aan de andere kant van de canyon, een meter of 200 lopen, zit een ingang die als trechter voor al het water fungeert. Door de hoge druk krijgt de stroom een uitzonderlijke snelheid en is hij in staat de rotsen heel snel af te schrapen. De gids vertelt dat vijf weken geleden de canyon nog onder water stond en er daarna op meerdere plekken anders uitzag.

De canyon is op meerdere manieren een bijzonder natuurverschijnsel. Het is de veelvormigheid, geen enkele bocht of kronkel is hetzelfde. Het zijn de ronde vormen, die zo’n contrast vormen met de rechte en hoekige rotsen van Rode Rotsenland. En het feit dat de canyon zo nauw, zo kort en zo makkelijk toegankelijk is, maakt hem heel intiem. De canyon laat ons toe, als het ware: wij mogen op zijn grondgebied lopen. Tegen het bruut geweld van de rode rotsen is zo’n sierlijke grot net alsof je even op adem kan komen.

Op de terugweg naar de camping staan we nog even stil – letterlijk – op de brug over de Colorado. Links zien we de brute canyon van de Colorado, hier al 250 meter diep en 50 meter breed is. Verderop zal die de Grand Canyon vormen. Rechts zien we de dam die Lake Powell afsluit en die dus uit 250 bij 50 meter loodrecht beton bestaat. Ook heel indrukwekkend.

Naar de camping kunnen we niet meer, want we zijn al uitgechecked, maar we hebben heel slim het pasje van het zwembad van Lake Powell Lodge meegejat. Dus gaan we nog even zwemmen. Dit zwembad gaat eigenlijk niet vervelen. Het ‘koude’ badje heeft een groot diep deel waarin Koen zijn zwemtechniek kan fijnslijpen en een minder diep deel met trapjes waar de kids lekker kunnen spelen. En als het koude water niet meer lekker is, dan springen we in het ruime warme badje. Leuke bijkomstigheid is vandaag dat we de voorbereidingen op een bruiloft op het veldje naast ons kunnen volgen. En ook de Denen met kinderen zijn er weer.

Na de lunch in de camper moeten we toch echt op pad. We rijden in noordwestelijke richting en passeren achtereenvolgens rotsen, rotsen, rotsen, het plaatsje Kanab (waar veel westerns zijn opgenomen), een groeniger dalletje met nota bene landbouwveldjes en een regenbui met dubbele regenboog. En dan staan we vlak voor de ingang van Bryce Canyon bij Ruby’s Inn. Bij dit complex met lodge, wasstraat (daar komen we later op terug), toeristisch oude huisjes, winkels en dinershow (komen we ook nog op terug)hoort ook een camping. Een plek water en stroom is er niet meer, we moeten staan tussen de tenten. Ook goed. Morgen Bryce in, spannend!

Zondag 20 september Brice City
“In Bryce Canyon heb ik de mooiste wandeling van mijn leven gemaakt”, zei John, Koens vader, vorig jaar toen hij terugkwam uit Amerika. En hij heeft op veel plekken op aarde gewandeld! De verwachtingen zijn dus hooggespannen als we die ochtend met de bus Bryce Canyon inrijden.

Als voorafje gaan we even kijken bij Bryce Point. Het uitzicht daar schroeft de verwachtingen nog hoger op. We kijken neer op een zee van rotspilaren en muren, met daar tussendoor enkele dappere dennenbomen. Niet alleen rode, maar ook oranje, bruin, wit, zwart en alle tinten die daartussen zitten. Rijen en rijen dik. Een amfitheater, noemen de Amerikanen het zelf, en wij zitten op de eretribune. En straks mogen wij daardoor lopen. We hebben voor een hele dag aan proviand en water meegenomen, dus we kunnen lekker lang wandelen. Als de kids het volhouden, tenmiste.

Om in het amfitheater te komen, moeten we eerst 250 meter afdalen. Dat doen we bij Sunset Point, een kort ritje met de bus. Het pad gaat steil in haarspeldbochten door een subcanyon naar beneden. De mensen die naar boven klimmen, hijgen zonder uitzondering als een paard. Nynke zit comfortabel in de rugdrager, Eline lukt het om zelf naar beneden te lopen. We lopen ín Bryce Canyon! De pilaren en muren om ons heen worden voor het oog steeds hoger. Hier is het nog voornamelijk oranje. Thor’s Hammer, een loei van een stand alone pilaar, staat naast ons. We doen het rustig aan en nemen regelmatig een pauze. De leukste is bij drie grotten naast elkaar waar precies een Eline in past.

Na een mijl ontmoet onze Navajo Trail de Queens Trail. We kunnen weer terug met de Navajo, maar besluiten het lange rondje via Queens te maken. We lopen een mijl redelijk vlak in een dal met aardig wat naaldbomen. Tussen de bomen door zie je de vele oranje en nu ook witte en rode pilaren, vaak meerdere naast elkaar. Een mooie plek voor een pauze in de schaduw, want het begint heet te worden. We eten een broodje op drie liggen palen die mensen voor ons in een U-vorm gelegd hebben, net een huis. Midden op de stenen moeten Eline en Nynke poepen. Ze liggen zo in het oog dat we ze niet zomaar kunnen laten liggen. Maar ze oppakken… Samen met Simone leggen de kids er stenen op. Zo ontstaan twee Monumenten voor de Gevalen Bolus.

Als we nog een paar honderd meter verder lopen, staan we plotseling in het epicentrum van Bryce. Waar we ook kijken, overal pilaren. Elke kijkrichting levert een nóg mooier plaatje op. We worden bijna radeloos van de schoonheid die hier zomaar staat te pronken. Hoeveel foto’s we ook maken, het is niet vast te leggen! We zien ET, een witte pilaar die sprekend op ET lijkt. Daar staat een smurf met zijn halvemaanvormige muts. De drie koningen komen we meermaals tegen. Een Indianenhoofd met kromme neus. Eline en Nynke zien overal kastelen met echte kantelen.

Bochtje om, staan we pal voor een baai met oranje beelden.
Bochtje om, nog een mooier uitzicht.
Blik achteruit, opeens witte beelden.
Kijk daar, rode beelden met witte rand! En zomaar een boog in de rotsen.
Voor het volgende bochtje moeten we door een tunneltje dat in de rots is uitgehakt.
En daarna nog een tunnel. Een tunnel, hier, in deze beeldentuin. En nog steeds wordt het mooier.

We zijn nu al drie uur aan het wandelen en de kids doen het nog steeds prima. Dat gaat niet zomaar, we moeten hen wel steeds uitdagingen geven om weer een stukje te lopen. Wedstrijdje, liedje, snoepje, hé kijk daar eens. Inmiddels zit Eine in de rugdrager en loopt Nynke. Ze vindt een tak die eruit ziet als een hamer en wil overal op timmeren. Dat loopt niet zo snel, maar het loopt wel. Het voordeel voor papa en mama is dat ze langer om zich heen kunnen kijken. Als Eline en Nynke goed lopen, verdienen ze een snoepje, houden we ze voor. Die hebben ze inmiddels ruimschoots verdiend. Nynke loopt zelfs het leeuwendeel weer omhoog. Pas een paar honderd meter voor het eindpunt moet Eline het weer overnemen. Goed gedaan, meiden!

Als we weer uit het amfitheater zijn en Sunrise viewpoint bereiken, bedenken we dat dit inderdaad weleens de mooiste wandeling allertijden zou kunnen zijn, ex aequo met de Tongariro Crossing in Nieuw-Zeeland. Als we daarboven ook nog een Nederlands stel tegenkomen die vier dagen eerder getrouwd zijn in Las Vegas, zijn we helemaal in de zevende hemel.

Na zo’n krachtinspanning willen de kids wel even relaxen. En waar kan dat beter dan in het zwembad! We spelen zeker anderhalf uur in het water van de indoor pool van Ruby’s Inn en duiken daarna met zijn vieren de familiedouche in. Gezellig! Pas als we weer terug zijn in de camper, gaat bij de kids het lichtje uit. Ze zijn volkomen uitgeput. We proberen de boel nog te redden door zo snel mogelijk te koken: aardappelpuree, blik bonen en knakworstjes. Maar Koen vergeet dat hij het zakje puree al uit de verpakking heeft gehaald en zet in plaats daarvan risotto op die 20 minuten moet staan. Geen goed idee. Als hij het zakje weer terugvindt, gooien we de kokende risotto maar weg en wordt het toch puree!

De kids slapen als roosjes, zou je denken. Ware het niet dat Nynke twee keer wakker wordt van de oorpijn en Eline vroeg wakker is omdat het stervenskoud is. Bryce is een fantastische wandeling, maar de medaille heeft wel een keerzijde!

Maandag 21 september Brice City
Vanwege de inspanning van gisteren doen we het vandaag rustig aan. Rustig ontbijten, een wasje doen en lekker tekenen en knutselen. Eline maakt een ketting van aan elkaar geplakte en beschilderde lusjes, Nynke oefent haar knipkunst, Koen vouwt de was op.

De wandeling vandaag is kort en bovendien om de hoek: Mossy Cave. Tien minuten rijden en we zijn er. Glooiend omhoog langs een riviertje waar we twee keer per brug overheen gaan. Een leuke dalletje met struikjes, bomen en uitzicht op een paar pilaren. We hebben geen haast en hebben allemaal goede zin. Na een half uurtje zijn we bij het tussenpunt: een waterval van een meter of drie. In het beekje bovenaan kunnen de kids heerlijk met stenen gooien. Later trekken ze hun kleren uit en stampen blootsvoets in het ijskoude water. Net terwijl Simone video-opnamen maakt, gaat Eline onderuit en barst in snikken uit. Zielig. Koen ziet nog een gat in de rots en klimt erheen. NA een relaxed uurtje lopen we naar het eigenlijke eindpunt: een bemoste grot die eigenlijk geen naam mag hebben. Maar ach, wat kan het schelen.

Bij de waterval zijn we aan de praat geraakt met Israelisch stel met dochter van 5 en zoon van 2. Bij de parkeerplaats zien we ze weer. We mogen hun camper van 30 feet bekijken, krijgen Turkse koffie en delen reiservaringen en adviezen. Hele leuke lui.

Terug op de camping parkeren we op het derde plekje in drie dagen (wel met water en stroom), eten wat en stoppen Nynke in bed. Koen gaat nog met de mountainbike op avontuur, maar is na een half uur weer terug. Uiteraard: lekke band. Hij plakt hem, slaagt er na twintig minuten eindelijk in om de band op te pompen en gaat dan alsnog voor een klein uur op de pedalen. Eline en Simone knutselen weer wat. En als iedereen weer fit is, wassen we de camper. Terwijl Koen in de wasstraat de buitenkant met hogedrukspuit bewerkt, doen de dames samen de binnenkant .

Sluitstuk van de avond is een diner show in cowboystijl. Beetje een tourist trap, maar toch leuk. We smullen van eerlijke cowboymaaltijd met aardappel, bruine bonen en BBQ kip en vlees en abrikozentaartje toe. Ondertussen spelen de Bar B Wranglers cowboyliedjes. Nynke schrikt zo van de pistoolschoten waarmee de show begint, dat ze de hele show lang haar handen tegen haar oren houdt. Echt, anderhalf uur lang. En hoe leuk Eline het ook vindt, een kwartier voor het einde valt ze in slaap. Het leukste zijn de kinderstoelen op wielen waarmee ze op topsnelheid door de gangpaden geduwd worden.

Dinsdag 22 september Brice City – Zion NP