Park City

Dag allemaal!

Na de Olympische bergen van Park City zijn we nu op weg naar de rotsen van zuidelijk Utah. In Park City hebben we lekker onze driften kunnen botvieren: Koen op de fiets en Simone in de shopping mall. Morgen komen we aan in de dorre wildernis van Arches National Park, Canyonlands, Monument Valley, Zion, Bryce en Grand Canyon. Foto's op http://picasaweb.google.com/koenthuis/Amerika2009Deel5

Dinsdag 8 september Park City
Wat doe je in dé locatie waar het bobsleeën, skispringen, freestylespringen en skeleton van de Winterspelen 202 gehouden zijn? Juist, daar ga je shoppen! Vandaag hebben we geshopt in een van de beroemdste skidorpen in Amerika. Hoe dat zo?

Tot 2002 was Park City een aanzienlijke wintersportplaats – sinds 1920! - waar voor het eerst in Amerika ook aan schansspringen werd gedaan. Trots pronkte Park City met de beste poedersneeuw ter wereld, die te beskiën was in drie skigebieden in de omliggende bergketens. Op 45 minuten rijden van miljoenenstad Salt Lake City hield de ski-industrie het dorpje aardig overeind. Toen de Winterspelen van 2002 aan Salt Lake City werden toegekend, betekende dat ook een boost voor Park City. Daar zouden namelijk verschillende onderdelen afgewikkeld worden. Eerst werd de infrastructuur grondig vernieuwd. Er kwam een zesbaanssnelweg van en naar SLC. Er kwamen een verbeterde bobsleebaan, skischansen, skiliften en de resorts breidden in allerijl hun aanbod uit. En dat was alleen nog maar vóór de Spelen. Want de naamsbekendheid had ervoor gezorgd dat duizenden Amerikanen opeens ook ná de Spelen in Park City wilden wintersporten. Bovendien zagen Salt Lakers in 45 minuten forensen naar de stad prima te doen was. En gelukszoekers trokken naar de stad om allen van alle gemakken te voorzien. Kortom: Park City explodeerde. Aan de ene kant groeiden de skigebieden en sportfaciliteiten. Aan de andere kant kwamen er woonwijken, vakantiehuizen en winkels voor voornamelijk rijkere Amerikanen bij. Park City werd een behoorlijk poenige plek.

Naar goed Amerikaans gebruik hoort daar ook een factory outlet shopping mall bij. In Nederland kennen we ze ook, zoals in Batavia in Lelystad. Hier pakt men dat toch wat groter aan. Tanger Outlet Center, heet ‘ie, http://www.tangeroutlet.com/parkcity. Zestig modewinkels bij elkaar, compleet met giga-parkeerplaats, speeltuinen, eetgelegenheden en andere shopping services. Alle betere Amerikaanse merken zijn vertegenwoordigd, zoals Tommy Hilfiger, Calvin Klein, Ralph Lauren, Guess en Oakley. Maar ook GAP en Old Navy, de wat gewonere kledingmerken, hebben er een plekje. Simone had al dagenlang zin om iets echt voor zichzelf te doen. Et voilà! We hebben er samen vrolijk op los gewinkeld. En als Koen en de kids het even gehad hadden, gingen ze samen naar de speeltuin. Heel vreemd: in de speeltuin waren alleen vaders en kinderen te zien.

Hebben we ook wat anders gedaan? Ja, nog net. Koen heeft ’s ochtends voor het ontbijt nog een uur hardgelopen in de bergen achter de camping. Bruggetje over, bergje op en daar bleek een aantal mountainbiketrails te liggen. Loopt prima! De kids hebben ’s ochtends natuurlijk uitgebreid in het zwembad gelegen. ’s Middags hebben we ook gewone boodschappen gedaan en een luxe broodje gegeten bij de Subway (de eerste keer pas!) ’s Avonds hebben we tevergeefs geprobeerd het internet aan de praat te krijgen. En we hebben alom genoten van het uitzicht op de bergen en de skischansen. Want die zijn zelfs vanuit de factory outlet store te zien.

Woensdag 9 september Park City
Stond gisteren in het teken van shoppen, vandaag is sport het woord van de dag. Actief én passief. Eerst maar eens passief. We rijden in drie minuten naar het Utah Olympic Park. Hiet gebeurde het in 2002 allemaal. Bij de toegangspoort met Olympische ringen en skiërs en schaatsers op grote foto’s begint het bloed al sneller te stromen. De 90- en 120-meter skischansen hebben we al anderhalve dag van een afstandje zien liggen. Van dichtbij zijn ze nog groter en imposanter. Nu zien we ook de bobslee-, rodel- en skeletonbaan en de freestyleschans.

Het leuke is: de schansen worden ook in de zomer gebruikt. Om 11.00 uur beginnen de freestyleskiërs met hun training. Dat moeten we zien. Tot die tijd lopen we rond in het museum over de Olympische Spelen en de geschiedenis van het skiën in Utah en Park City. In het museum is veel te doen, ook voor Eline en Nynke, zoals een balletje over een slalompisten zo snel mogelijk naar beneden laten rollen, simulatieskiën en diverse filmpjes. Maar de echte actie is buiten. Over vijf verschillende schansen springen freestyleskiërs met salto’s en schroeven een grote bak water in. Op de kleine schansen zijn de beginners bezig. Zij komen niet verder dan één salto of anderhalve schroef. Op de grootste springt het US freestyle team. Deze heren worden zeker tien meter de lucht in gekatapulteerd en draaien razendsnel zeker drie salto’s en schroeven. Voordat ze neerkomen, gaan de bubbels in het bad aan om de val te breken. En dan plonsen ze in het water. Wat een lefgozers! En wat een perfecte beheersing van het lichaam. We kijken zeker een uur onze ogen uit.

Dan wordt het toch echt tijd om zelf te sporten. Koen gaat vandaag los op de mountainbike, zijn eigen mountainbike nota bene. Simone rijdt hem naar The Canyons, een van de skiresorts. Een goed beginpunt, want daar is vast een bike rental die Koens bidonhouder kan vastzetten en de banden oppompen. Terwijl de dames Koen uitzwaaien, begint hij aan zijn vier uur durende tocht door de Amerikaanse bergen. Eerst anderhalf uur klimmen, anderhalf uur op en neer rond de 8000-feet-hoogtelijn en dan een dik half uur afdalen en terug naar de camping rijden.

Het begin is heel lastig. Met venijnige haarspeldbochten gaat het steil omhoog. Pittig, had de monteur bij de fietsverhuur al gezegd. Waar Koen bij de eerste haarspelden nog van de fiets moet, daar heeft hij na een kwartiertje de goede techniek te pakken. Af en toe stopt hij even om te drinken, want het is heet, en om van het uitzicht op het dal te genieten. ´Ambush´, heet dit gedeelte van de tocht, hinderlaag. Na een tijdje sluit de route aan op de ´Mid mountain trail´, een pad van 23 mijl dat van het ene kant naar de andere rond de 8000 feet blijft golven. Nee, dat betekent niet dat het vlak wordt, maar alleen dat het klimmen soms afgewisseld wordt door dalen. En ja, dat is meer dan 2500 meter hoog en letterlijk adembenemend. Het landschap is heel afwisselend. Manshoge struikjes, dennenbosjes, berkenbosjes, opeens een leeg stuk skipiste, espenbosjes, rotspartijen, soms een bruggetje over een beekje. Altijd is er tussendoor wel een flard van een oogverblindend uitzicht.

Halverwege de tocht blijkt een hippe lodge te liggen, waar je ook met de skilift kan komen (alleen voor watjes :-) Een koele cola gaat er nu wel in. En terwijl Koen zijn weg vervolgt, steekt twintig meter verderop opeens een wolf het weggetje/weilandje over. Is het echt een wolf? Een grote stoere hond lijkt het, niet zo slungelig als een coyote, geen spitse snuit als een vos. Het moet echt een wolf zijn. Hij loopt iets terug, zoekt een plekje om Koen goed in de gaten te kunnen houden en houdt zich verder gelukkig gedeisd.

Na twee uur fietsen begint het toch wel pittig te worden. Het klimmen is niet eens het lastigste. Dat is de concentratie die nodig is om goed te sturen. Steeds ligt de weg vol met stenen, wortels of kuilen die ontweken moeten worden. Eén moment verslappen en Koen butst tegen een grote kei of slipt bijna van het pad af. Af en toe moet er toch echt een voetje op de grond. Daar komt bij dat Koens stuur steeds lossen raakt. Op een gegeven moment gaat zijn wiel linksaf terwijl zijn stuur recht blijft staan. Dat kan zo niet langer. Gelukkig komen er twee mountainbikers uit de tegenovergestelde richting. De voorste heeft een imbussleutel in zijn camel bag en het stuur zit weer muurvast!

Na een best lange klim klimt Koen een bergrand over en komt Park City in zicht. Via ‘Spiro’ daalt hij in één ruk naar beneden. Heerlijk, met volle vaart over deze smalle paadjes raggen. Gelukkig is het pad niet zo bezaaid met stenen, zodat het niet zo hobbelt. Wel oppassen voor de haarspeldbochten. Vanuit Park City gaat er vervolgens een fietspad langs de autoweg en door woonwijkjes bergaf naar de camping.

Op de camping liggen Simone en de kids al een uurtje heerlijk in het zwembad. De kids hebben allebei bijgeslapen van de afgelopen dagen. Dat was wel nodig, want ze werden steeds jengeliger. Daar kunnen we papa en mama gerust verantwoordelijk voor houden: zij planden te weinig slaapmomenten op een dag. Nu zijn ze weer topfit en spelen ze crècheje in het warme badje. De nieuwe pop Hayden Jane is het kindje, Eline de mama, Simone de leidster en Nynke is Norah, een ander kindje in de crèche.

Als iedereen weer fris gedouched is, gaan we op pad voor het middagprogramma. Bij het Olympic Park gaan we naar de springschansen. Daar wordt nu ook gesprongen. Niet op sneeuw, maar op kunstsneeuw die bewaterd wordt om glad genoeg te blijven. Vier springers suizen de 90-meter schans af. Het mooiste is het geluid, eerst het glijden over de schans, dan het suizen door de lucht en dan de klap van het landen. De springers lijken nog vrij jong, maar komen desondanks al verder dan de blauwe lijn. Ze lijken hun sprongen goed onder controle te hebben. Na de sprong ontdoen ze zich meteen van hun pak en stappen in blote bast de stoeltjeslift in voor de volgende poging.

Als kers op de taart rijden we dan nog naar de Farmers Market bij The Canyons. Op de parkeerplaats bieden boeren en tuinders uit de wijde omgeving hun waren aan. De markt loopt al op zijn einde, maar toch weten we wat lekkers te scoren. We kopen een overheerlijk knoflookbrood en een stuk pittige kaas. De kaas die we tot nu toe hadden was heel vlak van smaak, dit is andere koek. De honingboter kunnen we nauwelijks laten liggen.

En terwijl de kids ’s avonds zo fit als een hoentje zijn, gaat bij Koen langzaam het lichtje uit.

Donderdag 10 september Park City – Wellington
We nemen afscheid van Park City, maar niet voordat we nog één keer van zijn highlight hebben genoten. Na het ontbijt spelen Eline, Nynke en Koen nog eens lekker in het zwembad en doet Simone een noodwasje met nat beddengoed. Daarna gaan we nog één keer naar de factory outlet stores. Simone heeft haar zinnen gezet op een shirt van GAP en een spijkerbroek van Tommy Hilfiger. En ook Koen heeft nog wel shopzin. Dus zijn we toch weer een uurtje of twee zoet.

Daarna rijden we naar Park City Mountain Resort. Koen wil namelijk nog één stunt uithalen: een ritje met de zipline. Dat is een soort tokkelbaan zoals ze die in het leger ook kennen, maar dan langer, sneller en in een soort zitzak. IJzingwekkend langzaam gaat de stoeltjeslift naar boven die hem naar het begin van de zipline brengt. Onderaan de berg maken Eline en Nynke een rondje op een achtbaantje en een carrousel met vliegtuigjes (die Eline zelf naar boven en naar beneden kan bewegen). Ondertussen wordt Koen in het zitharnas geholpen, zet hij zich schrap tegen het poortje en… zoeft hij naar beneden. Het zoemen van het wieltje over de stalen draad geeft aan dat hij steeds harder gaat. De wind zwiept in zijn gezicht. Gaaf! De afdaling is voorbij voordat Koen er erg in heeft.

Tijd om Park City te verlaten, de canyons roepen! Tevergeefs zoeken we op de kleurrijke Main Street nog naar een boekhandel. Dan maar highway 40 op. We komen voorbij een prachtig meer met strandjes dat blaakt in de zon, worden dan steeds verder ingeklemd door de bergen en komen dan uit in de Heber Valley. Midden in de bergen blijkt daar nog een aardig stadje te liggen. Voorbij Heber kunnen we niets anders dan een smalle canyon in. Vreemd dat die hier begint, met zo’n vallei achter zich en zo’n steile rotsen naast zich. Maar hier loopt echt een weg, een vierbaans weg nog wel. Vakmanschap van de wegenbouwers. Op één bepaalde plek lopen een treinrails, een rivier en twee verdiepingen van wegen door een dal van niet meer dan 30 meter. En tien mijl verder zien we opeens een flinke waterval de bergwand afkletteren. Bridal veil falls heet de waterval heel toepasselijk.

In het Salt Lake dal komen we weer in de bewoonde wereld. In Provo zien we de Brigham Young University, waarvan we al zoveel T-shirts hadden gezien. Na wat gezoek vinden we in een boekhandel in een mall eindelijk een reisgids van Utah. Via de Interstate komen we dan op highway 6, de bergen weer in. We klimmen weer geleidelijk een canyon in, maar die is wel anders van samenstelling. Voor het eerste zien we de rode stenen en grillige vormen die we van plaatjes van Grand en Bryce Canyon kennen. Ook wordt de begroeiing wat dunner, bruiner en lager. En haaks op de bergwanden steken nu soms gigantisch muren van hard basalt. We naderen het wilde westen van de cowboyfilms!

Na een autotocht van zeker twee uur komen we in Wellington. Deze plaats hadden we uitgekozen omdat ie halverwege de route naar onze eindbestemming Moab ligt én omdat ‘ie naar Nieuw-Zeeland verwijst. Een campground heeft het dorpje echter niet, alleen een RV-park naast een verschoten motel. De plekjes zijn verlopen, in de speeltuin staat geen enkel speeltoestel en er staan aardig wat campers die permanent bewoond worden. Maar er is wel wifi en een indoor zwembad. Dus strijken we hier neer.

Bij een mysterieus ondergaande zon eten we prakjes uit de diepvries. Goede gewoonten moet je ook in den vreemde behouden.