The great outdoors: Yellowstone en Grand Teton NP

Eindelijk terug uit the great outdoors, waar geen douches, geen speeltuinen, geen internet en geen luxe te vinden was. Maar wel overweldigend mooie natuur, stug doorspuitende geisers en één beer! Vandaag dag 1 t/m 4, morgen de andere dagen. Hier alvast de foto´s, die door Picasa in een wat vreemde volgorde gezet zijn. Maar ach, zonder fotobijschriften had je sowieso al geen idee van de plaatsen waar de foto´s genomen zijn. Kijk op http://picasaweb.google.com/koenthuis/Amerika2009Deel4#

Zondag 30 augustus Boseman – Mammoth Hot Springs
Waren het gisteren bootjes van courgette, vandaag mochten de kids zelf fotolijstjes maken. We dachten eerst snel van de camping weg te kunnen glippen, maar Eline had de kinderactiviteit al ontdekt. En het moet gezegd: van vier ijsstokjes, verf en kraaltjes maakten Eline en Nynke ware kunstwerken.

We gaan voor vier dagen Yellowstone (en meteen daaropvolgend Grand Teton National Park) in. Yellowstone is de grootmoeder van alle nationale parken ter wereld. Het is de oudste van Amerika en het meest bekende natuurpark ter wereld. Vroeger stond het vooral bekend om de geothermale verschijnselen. Omdat Yellowstone precies tussen twee aardschollen in ligt én een dunne, beweeglijke bodem van kiezelstenen heeft, vind je hier veel geisers, kleurrijke meertjes, stomende bergen en pruttelende modder. De laatste tientallen jaren is daar een extra attractie bijgekomen. Wilde dieren die eerst in de uitgestrekte prairies en bossen om Yellowstone heen leefden, zijn door de voortschrijdende civilisatie het nationaal park ingevlucht. Daar worden ze tenminste goed beschermd. We kijken dus voortdurend goed om ons heen.

Als we na twee uur rijden op de campground aankomen, zien we meteen al de eerste elanden lopen. In het Engels heten ze ‘elk’, dus wij noemen ze steeds elkjes. Het gratis vertaalprogramma op internet noemt ze elanden, maar volgens ons zitten ze ergens tussen bambi en echte elanden in. Gedrieëlijk grazen ze wat rond in de struikjes rond de camping. Als we naar de Mammoth Hotsprings rijden, blijkt dat we nog maar het topje van de ijsberg hebben gezien. In het mini-dorpje (ranger station, tourist information, een winkeltje en een hotel) lopen er wel dertig te grazen. Nergens smaakt het gras namelijk lekkerder dan op de goed onderhouden gazonnetjes die dit dorp voor toeristen aantrekkelijk moeten maken.

De Mammoth Hotsprings bestaan eigenlijk uit meerdere bronnen die op één heuvel uit de aarde komen. Het water is goed warm: tussen de 40 en 70 graden. En soms zelfs boven de honderd, zodat het als stoom naar buiten komt. Soms sijpelt het water uit barsten in de rotsen, soms zie je het borrelen in grotere meren. Uit het binnenste van de aarde neemt het water veel pure silica mee, dat in terrassen wordt afgezet. We zien dus veel minibadjes die met witte muurtjes van elkaar gescheiden zijn en trapsgewijs naar beneden lopen. Op de momenten dat de zon goed doorkomt, doet het wit pijn aan je ogen. Op andere plekken hebben bacteriën die goed in warmte gedijen de kleur van het gesteente veranderd: veel lichtbruin, soms ook rood door verroest ijzer. Op een stelsel van plankieren lopen we er kris-kras doorheen. Heel mooi, maar nog niet zo indrukwekkend als we van Nieuw-Zeeland kennen. Dat komt morgen pas.

Grappig detail: tijdens de lunch en bij aankomst bij Mammoth vallen er een paar druppels regen. De kids willen meteen hun regenpakken en laarzen aan. Ook als het daarna ophoudt met regenen. Dus tussen de kortgebroekte toeristen lopen daar dus twe kaboutertjes in rode Jip-en-Janneke-pakjes. Heel koddig.

Ook zijn we weer in bear country en dat maakt de kids toch wat ongerust. We leggen ze uit dat beren niet van mensen houden, zich zelden op campings vertonen en alle campinggasten hun etenswaren in de camper of in speciale onbreekbare buitenkasten bewaren. Maar ze vertrouwen het voor geen meter. Als ze tijdens het avondeten per ongeluk een stukje spaghetti op de grond laten vallen, rapen ze het meteen op. Doen ze anders nooit. En weglopen van de camper doen ze opeens niet meer.

Als het al begint te schemeren, wil Koen nog even de stoere bink uithangen. Achter de camper ligt een mooie heuvel en die zal hij wel eens even binnen vier minuten beklimmen. Hij sprint weg en komt uiteindelijk strompelend in 4.30 boven. De beloning is een prachtig uitzicht over de hotsprings, de dalen van Yellowstone en een erehaag als hij weer beneden komt. De keerzijde van de medaille is dat hij de rest van de avond maar blijft hoesten van de inspanning…

Maandag 31 augustus Mammoth Hot Springs – West Thumb
Vandaag rijden we dieper Yellowstone in. Als je oppervlakkig om je heen kijkt, is Yellowstone eigenlijk niet zo bijzonder. Een ´gewoon´ gebergte met aardige toppen en behoorlijk brede valleien. Maar als je goed kijkt, zie je de dieren. In zo´n uitgestrekte vallei zie we in de verte onze eerste bizon. Groot, zwaar en gezegend met ferme hoorns. Altijd gedacht dat die in kuddes rondliepen. Niet dus. En daar, in die bocht, nog eentje. En daar, weer een elkje.

En als je wat verder rijdt en de hoofdweg afgaat, dan zien je ook de prachtige natuurverschijnselen. We stoppen bij de petrified tree, een boom die na een vulkaanuitbarsting zo snel volgezogen is met silica dat de houtrot geen kans kreeg. Nu staat hij daar als eeuwenoude versteende stam tussen het jonge groene grut. Iets verderop lopen we ook naar de Tower Fall, een flinke waterval. En nog 10 mijl verder parkeren we bij wat de Grand Canyon van Yellowstone genoemd wordt. Dat belooft wat.

Terwijl de kids met Simone, die niet helemaal fit is, proberen te slapen, stapt Koen op de mountainbike om de ándere oever alvast te verkennen. Op de asfaltweg snelt hij naar beneden, via een smal wandelpaadje op de canyonrand klimt hij weer naar boven en bij Inspiration Point kijkt hij recht een peilloze kloof in. Niet meer dan 300 meter smal, maar zeker het driedubbele diep. De wanden zijn zo stijl dat er zelfs geen struikjes op groeien. Keiharde steen, in verschillende lagen waarin je de verschillende vulkaanuitbarstingen, ijstijden en afzettingen kan lezen – als je tenminste een geoefend geoloog bent. In het oosten stort er van 150m meter hoog een waterval naar beneden. Ten westen kronkelt hij aan de horizon de bocht om, de wanden nog niet veel lager dan bij de start van de canyon.

Dat willen de meiden natuurlijk ook zien. Dus bekijken we de canyon nu met zijn vieren, maar dan op de andere over. Van het vrouwvolk heeft alleen Eline een half uurtje geslapen. Zo fris als een hoentje stapt ze het pad af dat naar de top van de waterval leidt. Nynke was over haar slaap heen en is dus nu wat jengelig, maar wil wel in de rugdrager. En na een aardige tippel, komen zij aan bij het geweldige uitzicht de canyon in. Maar al snel spelen ze weer met steentjes en beklimmen ze alle bankjes.

Als we tegen het eind van de middag naar de volgende camping rijden, rijden we zo voorbij het hoogtepunt van de dag. Terwijl we langs een brede rivier rijden, zien we in een uitsparing van de weg opeens een auto parkeren en drie mensen met camera’s eruit springen. Simone kijkt ook eens die kant op. En nog net ziet ze een beer uit het water stappen. Een echte, wilde beer! Geen bruine of zwarte, maar een grijze. Simone ziet zijn kop boven water, ziet zijn rug uit de rivier komen… en dan zijn we de plek alweer voorbijgereden. We parkeren bij de dichtstbijzijnde parkeerhaven en rennen snel terug. Maar de beer is al de bossen ingeschoten. Maar die drie seconden beer staan nog steeds op Simones netvlies gebrand. En we hebben het verhaal van de beer daarna wel 50 keer aan de kinderen moeten vertellen!

Voor hun puike wandeling van vanmiddag hebben de kids nog een ijsje tegoed. En we moeten natuurlijk vieren dat we een beer gezien hebben. Dus smikkelen we in Lake Village nog een afgrijselijk groot hoorntje met vanille-ijs naar binnen. ’s Avonds bij de camping wordt het nog even spannend. De campguard vertelt ons namelijk dat een ‘resident grizzly’ hebben. Die heeft zich al drie weken niet vertoond, maar toch. Simone gaat ’s nachts maar liever in de camper naar de wc.

Dinsdag 1 september West Thumb – Lewis Lake
De koude ochtend raken we aan de praat met een stel dat al jaren in nationale parken wandelt en kampeert. Dit is hun eerste nacht ooit op een ´gewone´ campground. Terwijl Eline en Nynke met de verrekijker van dochter Hayden Jane spelen, vertelt Dan dat ze drie jaar geleden nog twee dagen ingesneeuwd zaten in Yellowstone, 24 mijl van het dichtstbijzijnde dorp of parkeerplaats, met de toen tweejarige Hayden Jane. Heftig!

Wij doen het wat rustiger aan. We rijden met de camper naar het beroemdste natuurverschijnsel van Yellowstone: Old Faithfull. Deze markante geiser spuit al decennia lang om de anderhalf uur een paar minuten lang water op. Handig voor de schema’s van de toerbussen, die dan ook honderden toeristen precies op tijd bij de tribunes afzetten. Old Faithfull laat tien minuten op zich wachten, maar dan doet hij het toch. Zeker twintig meter hoog spuit het hete water de lucht in. Zelfs als vier van de vele toeschouwers vinden we het een bijzondere ervaring. Maar eigenlijk is de wandeling door het gebiedje daarachter veel leuker. Daar lopen veel minder toeristen. En daar kom je ook langs stoompotjes, kleinere geisers hete meertjes en uitgebluste geisers die nu een witte puist in het landschap zijn. Overal hangt die karakteristieke zwavellucht. Niet te sterk, maar wel aanwezig. En als we na anderhalf uur weer bij Old Faithfull komen, zien we hem weer een keer spuiten.

We lunchen bij het black sand basin, een kleiner vulkanisch gebiedje aan de overkant van de weg. Er is nog net een van de twintig parkeerplekken vrij. Heel wat anders dan bij Old Faithfull, waar zeker 500 van de 1000 parkeerplaatsen bezet was. Voor Simone was het daar overigens prijsschieten: zij verzamelt nummerborden uit zoveel mogelijk Amerikaanse staten. Ze scoort 9 nieuwe staten! En bij black sand basin geen enkele. Hier zijn we weer een beetje in rustiger gebied. Via plankieren komen we nu bij drie veelkleurige meren die met hun naam hun karakteristiek al omschrijven: emerald pool, opalescent pool en sunset lake. Daar tussendoor ligt nog cliff geiser, die om de paar minuten een metertje of acht hoog spuit. Leuk hier. Eline maakt er met het echte fototoestel wel 30 foto’s van.

Tijdens het ritje door het dal van de Firehole River valt ons op hoe vreemd het eigenlijk is dat in zo’n ogenschijnlijk gewoon landschap opeens zulke bijzondere natuurverschijnselen zich voortdoen. Dat verwacht je niet tussen het groen. Ook nu zien we in en naast de rivier opeens stoomwolken en silicawitte plekken. Over een lengte van 30 kilometer stoomt, pruttelt en spuit het links en rechts van de rivier. Langs de mooiste hebben de Amerikanen een weg gelegd, maar er zijn waarschijnlijk nog honderden geothermale verschijnselen die we niet zien. Onwerkelijk.

We komen aan bij Grand Prismatic Spring, dat vooraf een van de hoogtepunten leek. De GPS is een azuurblauw meer van twintig bij vijftig meter groot waarvan de oevers als een regenboog gekleurd zijn. Vandaag staat er een windje dat de stoom van het 70 graden warme water naar het zuiden blaast. Feeëriek en spookachtig tegelijk.

Ook deze dag heeft het hoogtepunt tot het laatst bewaard. We lopen een half uurtje later over de plankieren langs de fountain paint pots, tientallen pruttelende modderpotjes en fumeroles, als opeens dikke stoomwolken voorbijdrijven. Verderop staat een geiser in alle toonaarden water te spugen. In onregelmatige stoten wordt het water minutenlang tot wel 20 meter hoog gespoten. En waar we bij Old Faithfull op een afstand van 25 meter gehouden werden, daar voelen we nu de hete druppels op onze huis. Ademloos kijken we minutenlang naar dit natuurgeweld. Het houdt maar niet op. Het blijkt Fountain Geiser te zijn, geen puntgeiser maar een meertjesgeiser. “Deze geiser geeft geen signalen voor een aanstaande uitbarsting”, aldus de brochure, “maar als hij uitbarst, dan zie je een van de grootste geisers uit het park.” Inderdaad!

Als Eline en ik later nietsvermoedend op de parkeerplaats naar het toilet lopen, loopt doodgemoedereerd een coyote voorbij. Grote dan een kat, kleiner dan een tijger, maar vooral veel lelijker en geniepiger. We vluchten toch maar snel naar de camper. En als we een uurtje later de campground van Lewis Lake oprijden, kijkt een grazend elkje ons aan. Wildlife en vulkanisme op dezelfde dag, dit is Yellowstone in optima forma.

Woensdag 2 september Lewis Lake – Jackson Hole
Grand Teton NP ligt ten zuiden tegen Yellowstone NP aan, dus we rijden ’s ochtends van het ene naar het andere park. Grand Teton maakt indruk door zijn fenomenale bergpieken. De naam van het park is Frans en betekent oorspronkelijk ´drie tieten´, dus je begrijpt wel waarop de bergen lijken. Vanuit het niets doemen ze opeens op: spits, lichtgrijs met witte vlekken van de sneeuw, scherp afstekend tegen de blauwe lucht. Omdat Grand Teton een relatief jong gebergte is, hebben weer en wind nog weinig gelegenheid gehad om de scherpe punten van de bergen af te vijlen. Dat maakt de bergrug heel grillig. Na elke bocht is het uitzicht nog spectaculairder. Het wordt ronduit schitterend als er een meer voor de bergen opdoemt. Een groot, stil water met daarachter - ketsjeng! – machtige pieken: het contrast maakt het het beeld nog indrukwekkender.

Jenny Lake is volgens de boekjes het mooiste plekje van Grand Teton. En het leukste, want je kunt er een boottochtje over maken. Nynke en Simone blijven in de camper achter om uit te rusten en Eline en Koen stappen de boot op. Rustig pruttelen we naar de overkant van het meertje toe. Daar begint een wandeling door een leuk bosje naar een waterval. Eline stapt stevig door en ontlokt veel aanspraak. Al gauw staan we meer te kletsen met de vele voorbijgangers dan dat we lopen. Als het te lang duurt, trekt Eline Koen wel aan zijn mouw.

De waterval is meer een leuk reisdoel dan een indrukwekkend schouwspel, dus we lopen snel door. De wandeling voert over de heuvelachtige noordoever van het meer. We komen door dennenbosjes, open Alpen, korte klauterstukken en een vijver die bevers uitgegraven hebben. Leuk om met zijn tweeën te wandelen. Maar wel warm: de bidon met water is al halverwege op. Als Elines benen het niet meer trekken en haar tong aan haar gehemelte vastplakt, mag ze in de rugdrager. Terug bij het visitor center mag ze als beloning een drankje uitzoeken. Het wordt een mierenzoet goedje dat er vlot ingaat.

Nynke blijkt niet geslapen te hebben, dus de dames vervelen zich wat als Eline en Koen terugkomen. Snel op pad naar de volgende camping dan maar. Het is nog maar een uurtje rijden naar Jackson, een leuk toeristisch plaatsje dat net buiten het park ligt. De camping ligt in het dorp zelf. Handig omdat we ’s avonds nog in het dorp moeten zijn. Maar eerst springen we na vier dagen zonder water in het zwembad! Terwijl de kids lekker uitrazen, worden Koen en Simone opeens in het Nederlands aangesproken. Dat was nog niet eerder gebeurd! De stem hoort bij Francien, een Nederlands meisje dat inmiddels al vijf jaar net buiten Jackson woont. Het was haar droom om na haar studie op een ranch in Amerika te werken. Daar liep ze tegen een leuke man aan (’s zomers paardeninstructeur, ’s winters skileraar, wat wil je nog meer!), trouwde en kreeg een kind. ’s Zomers woont ze in Jackson en geeft ze zelf ook paardrijles, ’s winters komt ze naar Nederland.

Zelf stappen we ‘s avonds ook in de wereld van de paarden, cowboys, ruitjesbloezen en laarzen. We gaan naar de rodeo van Jackson Hole, “where the pavement ends en the west begins.” We hebben geen idee wat we moeten verwachten en of de kids het leuk vinden, maar het blijkt een schot in de roos. De kids zijn dolenthousiast en willen geen seconde missen. De sfeer is dan ook uitgelaten. Maar voor de show kan beginnen, zingt eerst de dochter van de spreekstalmeeser live het volkslied. Het publiek gaat als één man staan, mannen doen pet of hoed af en iedereen legt zijn of haar hand op het hart. En de rodeo queen gaat te paard rond met de Union Jack.

Dan kan de show beginnen. De kids kijken vol verbazing naar het lassowerpen (een cowboy overmeestert vanaf zijn paard zo snel mogelijk een kalf), individueel of in groepsverband. Daarna moedigen ze de ruiters aan die zo snel mogelijk om drie tonnen heen moeten rennen. Vooral het meisje van zes (!) in roze bloes heeft er twee fans bij. Nog leuker vinden ze het onderdeel waarbij een woest trappend paard zijn ruiter moet afwerpen, of die nou in het zadel of bareback op het paard zit. Maar het allerleukste is de bull fight. En cowboy gaat op de rug van een stier zitten en houdt zich alleen aan een greep in de hals vast. Daar moet hij acht seconden blijven zitten, terwijl de stier uit alle macht zijn berijder probeert af te werpen. Met grote ogen kijken de kids naar dit spektakel. Het lukt maar één cowboy om te blijven zitten. Bij de andere vijf moet de rodeo clown inspringen om de stier af te leiden en de afgeworpen cowboy niet vertrapt te zien worden. Onbetwist hoogtepunt is de stier die niet weg wil. Hij is zo wil dat hij op alles wat beweegt blijft afrennen. En als hij eenmaal moe is, dan gaat hij er gewoon bij liggen. De kids komen niet meer bij!

Moe maar voldaan lopen we bij vollemaanslicht naar de camper.